Martin Schulz, leider van de Duitse SPD, heeft nogal wat reuring veroorzaakt met zijn oproep voor de Verenigde Staten van Europa. Die kwam als een donderslag bij heldere hemel. Curieus is dat hij een sociaaldemocraat is. Dat is niet de meest voor de hand liggende politieke stroming voor zo’n pleidooi. Het issue van een Verenigd Europa verdeelt haar representanten sterk. Zo zie ik de Britse Labour-leider Jeremy Corbyn nog niet zo gauw de oproep van Schulz onderschrijven. Voorts pleit de geschiedenis van de sociaaldemocratie niet voor Schulz’ idee. Het waren de Duitse en Franse sociaaldemocraten in 1914 die met hun steun aan oorlogsbegrotingen in hun respectievelijke landen een linkse internationale droom nekten. Ze stelden de natie boven internationale solidariteit. In grote mate bestaat die bekrompenheid bij hen nog immer.
Hoewel de losse flodder van Schulz weinig directe relevantie heeft, duidt de veroorzaakte beroering op veranderende tijden. Zo werden vertogen pro Europese federalisering door de liberale leider in het Europees Parlement Guy Verhofstadt in het recente verleden met weinig meer dan een schouderophalen afgedaan. Nu echter heeft Schulz een lawine aan beschouwingen over de toekomst van Europa op gang gebracht. Wellicht heeft het ermee te maken dat het Brexit-proces in een cruciale fase is aangekomen. Groot-Brittannië blijkt hoe langer hoe meer onmachtig in de onderhandelingen met de EU, de Britse Tories slikken nagenoeg de eisen van haar Europese opponent. Voorts was er de mislukte poging tot ‘onafhankelijkheid’ van Catalonië. Dat maakte eens te meer zonneklaar dat niemand in de politiek van de EU-lidstaten op een afscheiding zit te wachten. De EU blijkt machtiger en eensgezinder dan waarop veel nationalisten hadden gehoopt.
Menig nationalist droomt van een knusse, eensgezinde natie, waarin iedereen als het ware een kloon van de ander is. Dat is tot daar aan toe, hoewel volkomen absurd. Maar voor een groot deel zijn nationalisten ook nog eens extreemrechts; liefde voor ‘bloed en bodem’, voor volk en stamppot gaan voor democratie en mensenrechten. Ofschoon er natuurlijk ook achterlijk links is, zoals de SP, die blijft fulmineren tegen een ‘Europese superstaat‘. Wat betreft nationalistische krachten maken de Verenigde Staten van Europa hun ideeën tot lachertjes. Geert Wilders en Thierry Baudet komen dan met hun inzet voor een van Europa losgerukt Nederland in dezelfde positie te verkeren als Carles Puigdemont, de ex-leider van Catalonië: eenzaam, onmachtig en met kans op veroordeling wegens rebellie. Kortom, een Verenigd Europa, waarin verschillende culturen met elkaar samenleven en -werken, is een prima medicijn tegen de giftige, discriminatoire opvattingen van extreemrechts.
Alsof mensen zich niet gaan verzetten. Wat een domme maakbaarheidsgedachte. Een Verenigd Europa leidt tot een Europese burgeroorlog. Er is gewoonweg geen draagvlak voor.
Over ‘domme gedachten’ gesproken. Hoe komt Smeets aan zijn/haar stelling dat er “gewoonweg geen draagvlak voor” is? Dikke duim? Waarschijnlijk wel, want Smeets onderbouwt die stelling in het geheel niet. Kortom, een reactie zoals die waarmee het hele internet vol geplamuurd is — van het gehalte: “ik vind en dus is”.