Van valse communist tot “moet je lezen joh!”

Albert Helman heeft ooit geschreven over “de recensent” dat het iemand is die iets schrijft over het werk van jouw geest en handen waar hij of zij naar verhouding en misschien zelfs in het echt meer voor krijgt dan jij als schrijver voor het boek. Ik heb zoiets zelf mogen ondervinden, zeker tot twee keer toe. Iets waarvan ik dacht dat het een prettig gesprek live op Radio Noord-Holland zou worden, met zekere Jan Meng. Die naam kende ik van fameuze boekhandel Athenaeum dus dat moest wel goed zitten. Het bleek een ordinair potje schelden en schimpen te worden – waarschijnlijk in opdracht van de directeur die er in mijn boek niet mooi van af kwam, en wellicht ook tot vreugde van de muziekredacteur. Ik kan mij nog boos maken op mijzelf dat ik niet de snedige zinnen die mij achteraf te binnen schieten heb gezegd, overdonderd als ik was door de grofheid en brutaliteit, die blijkbaar hoort bij types van de Gevestigde Media.

Het Parool bleek mij ook weer eens geïnterviewd te hebben zonder mij gesproken te hebben, dat heb ik eerder meegemaakt met het Amsterdamse sufferdje (iedereen komt wel eens aan de beurt daar). Ik was een geharde communist, begreep ik. Amen.
Het vakblad voor journalisten hoestte ook een bespreking op van iemand met de onvergetelijke naam Oebele de Jong, wiens verdere bezigheden mij niet bekend zijn, een recensie die zo ongeveer het voortbrengsel van een avondje LSD geweest moet zijn. “Ach,” troostte mijn redacteur/uitgever, zelf schrijver die het inmiddels wel eens tot een Uitnodiging op de Televisie brengt, “ik heb van een en hetzelfde boekje gelezen dat het geniaal was en ook dat het een fascistisch pamflet was. Daar sta je dan toch even van te kijken.” Het moet maar. Hij had dan wel ook het genoegen gehad dat er eens iemand in de trein tegenover hem zat die een boek van hem las, wat hij tenslotte niet voor zich kon houden. Ik heb dat ook mogen meemaken: zag een vrouw mijn eersteling lezen op een brugleuning. Ik monsterde haar verrast, zij keek op en zei: “Goed boek joh. Moet je ook lezen.” Kijk, zoiets maakten Reve of Mulisch dan niet mee…

Dit wordt een veel te vrolijke uitspatting en inleiding op deze manier. Zie dit als het voorwoord bij Avonturen met Krapuul, en reken er niet op dat u alles te weten komt wat er te weten is. Dat dient nergens toe. De volgende keer gaan we verder.