Van nollen en kluften – pijnen en konijnen

IMG_2367Zeepijnen tegen blauwe lucht, een exotische aanblik in Nederland. De kruinen van de bomen zijn gevormd naar de gangbare windrichting, het zuidwesten. Bijna alle coniferen die zijn aangeplant in de Nederlandse duinen vallen in de categorie: “die horen hier niet”. Er worden ook al jaren geen pijnbomen of sparren meer aangeplant. De sparren zorgen wel voor zichzelf; onder de nou net niet juiste naam vliegdennen vullen zij zelf hellingen. De mediterrane pijnbomen, die ook nog exploitatiebos moe(s)ten zijn, zijn vrijwel gedoemd te verdwijnen.

In de jaren negentig van de negentiende eeuw was het ter sprake, de bebossing van de duinen. Spontaan zouden er wilgen, berken en vooral struiken overheersen, die ooit bosachtige vormen zouden kunnen aannemen. Het exploitatie-aspect moest voorop staan: Waterstaat had geen zin te erkennen dat bebossing van belang was om verstuiving tegen te gaan en dus de zeewering te versterken. Dat zou geld uit het verkeerde potje gekost hebben! Veel verandert er ook weer niet in de Nederlandse politiek.

Met pijnbossen en vooral gemengde loofbossen op veel plaatsen als beeldbepalend is het bijna niet voorstelbaar wat bedoeld werd met die blanke top van het lied. De oorspronkelijke iconograaf van het duinlandschap, Jac. P. Thijsse zag niets in die bebossing. Tot hij merkte wat voor vogels en ondergroei er bij meekwamen, zoals de denneorchis, waardoor zijn mening radicaal veranderde. Wat betreft de konijnen is het niet zo ver gekomen, wat opmerkelijk mag heten want konijnen zijn nog beeldbepalender. Hun aanwezigheid is de afgelopen jaren in wisselende mate niet meer vanzelfsprekend. Golden ze eerst als ondermijnend, later werden ze dan weer nuttig bevonden voor het tegengaan van dichtgroeien. Het verlangen naar de blanke top is terug, en zonder konijnen moeten koniks, Schotse hooglanders en andere huurlingen uit de hoefdierwereld het werk opknappen.

Dat het op veel plaatsen wegvallen van het konijn gezorgd heeft voor de bescheiden terugkeer (?) van hazen in het duin wordt niet per se gewaardeerd. Natuur in Nederland is een zorgvuldig gepland en begeleid Gebeuren. Ook de vos is niet welkom terug. Of was? Het is allemaal niet zo makkelijk te volgen.

Stichting Duinbehoud, bekijk en steun eventueel.

5 gedachten over “Van nollen en kluften – pijnen en konijnen”

  1. Net terug van Texel. Er zijn daar zwarte konijnen. Alles hoger dan kniehoog hoort niet thuis in het duin. Ik heb ook hazen gezien.

  2. en door het verdwijnen van Konijnen uit de duinen verdwijnen ook tapuiten, die nestelen in de holen van Konijnen. Zwarte Konijnen kunnen als wild voorkomen, dat heet melanisme. Maar uiteraard eerder kans dat het “gewoon” gedumpte huisKonijnen zijn, ook op Texel is een Pet’s Plees dierenwinkel met zijn leugen en bedrog.

  3. Konijnen met mixomatose is een triest gezicht. Vroeger toen ik als jochie met mijn vader en mijn oom door de duinen stiefelde stikte het van de konijnen. Ook hagedissen trouwens, die zie je ook niet veel meer.

  4. Men kan wel idyllisch praten over konijnen en welke natuurwaarde ze hebben maar eigenlijk zijn ze niet meer dan bv. de zwarte zwanen in Zeeland, namelijk exoten!! Deze diertjes zijn hier terecht gekomen door de Romeinse legioenen die ze als kleinvee meenamen om ze later dan te verorberen.
    Ons huidig wild konijn is een erfenis van ontsnapte dieren. De haas is een inheemse soort.
    Wist je dat de okkernoot en kastanje eveneens erfenissen zijn van de Romeinse overheersing. Oorspronkelijk komen ze alleen voor in Zuidelijk Europa. Niet dat ik er om maal hoor. Konijn met gepofte kastanjes is niet te versmaden.

Reacties zijn gesloten.