Toen er even gewag werd gemaakt van een eventuele schietpartij in Nîmes zonk mijn hart me in de schoenen. Onwillekeurig dacht ik aan de vreselijke aanslag in Barcelona. Gelukkig bleek het allemaal een storm in een glas water. Godzijdank geen aanslag van ISIS. Er was een malloot met een nep-pistool opgepakt…
Ik schrik dan niet alleen omdat een drama als dat van Barcelona zoveel leed en slachtoffers oplevert, stel je eens voor zeg, dat wil je toch niet meemaken, een ISIS-aanslag is ook voer voor xenofoben, racisten, islamofoben en ander gespuis.
Als kakkerlakken komen ze dan uit alle hoeken en gaten gekropen om te knagen aan de nog warme lijken van de aanslag door te roepen dat alle moslims het land uit moeten. Dat alle moslims gevaarlijk zijn. Dat de grenzen dicht moeten. Niks constructiefs, niks over bezinning. Nee, getier en gekrijs over moslims. De moslims hebben het gedaan!
Na een ISIS-aanslag moeten moslims spitsroeden lopen, hoewel ze part noch deel hebben aan het drama. Ik vraag me af hoe moslims hun kalmte bewaren als ze proberen uit te leggen dat ze ook dit keer, net als alle vorige keren, niks met een dergelijke aanslag te maken hebben. Dat ze, net als u en ik gewone mensen zijn en de aanslag afschuwelijk vinden. Ik vraag me dan af hoeveel moslims het gezeik en de agressie van de xenofoob/islamofoob zat zijn en zich laten overhalen tot iets waar ik liever niet aan wil denken.
Het is een cirkel, een wiel dat maar blijft doordraaien.
Daarom zinkt mijn hart dan in mijn schoenen. Daarom was ik zo opgelucht na het valse alarm. Omdat ik niks liever wil dan een stok tussen de spaken van dat wiel steken. Omdat er krachten zijn die koste wat kost dat wiel draaiende houden door aanslagen te plegen. Het wiel draaiende houden door moslims uit te maken voor terroristen, criminelen en ander gespuis.
Zo, en nu naar de kerk.
