Heeft u dat nu ook, zodra de zon begint te schijnen begin ik te verlangen naar een ver warm land en een andere cultuur, ik noem dat de “vakantiekriebels”.
Waar gaan we heen, wat wil ik zien en meemaken, ieder jaar opnieuw een reis door een andermans vakantieverhalen en avonturen en natuurlijk bij jezelf mooie herinneringen opgraven uit eerdere vakanties.
In 2009 zijn we voor de derde keer in Sri Lanka geweest en ik moet eerlijk bekennen, ik zou er zo weer naar toe willen, we hebben in 2005 dit land voor het eerst bezocht en het was liefde op het eerste gezicht. De mensen zijn er vriendelijk en gastvrij, we hebben er in de 3 weken dat we daar waren dan ook een vriendschap voor het leven gesloten met onze “beach boy” en zijn gezin.
Op de eerste avond in het hotel, eindelijk op onze kamer genoten we op het balkon van het welkomstdrankje en het prachtige uitzicht op Koggala Beach.We zagen dat in de verte in de tuin iemand naar ons stond te zwaaien, we gingen ervan uit dat het een medepassagier uit het vliegtuig was en zwaaiden enthousiast terug.
Na een goede nachtrust gooiden we s’morgens de balkondeuren open en we hoorden meteen een vrolijk “good morning madam, good morning sir, beneden in de tuin stond een man in de traditionele kleding met een paar rode bananen als welkomstgeschenk …… hij heette ons welkom op Sri Lanka en vertelde dat hij Siri heette en dat hij degene was die ons de avond ervoor zo’n hartelijk stond toe te zwaaien. Hij mocht eigenlijk helemaal niet in de tuin van het hotel komen maar wilde ons vragen of hij onze gids zou mogen zijn tijdens ons verblijf in Sri Lanka en als we dat wilde zou hij ons op het strand kunnen ontmoeten.
Iedereen kent natuurlijk de verhalen van de “beach boys” overal ter wereld….. uitkijken!! Maar dit was zo’n aardige beschaafde man dat een weigering om hem te ontmoeten zou voelen als een belediging, dus spraken we af na het ontbijt op het strand. Hij vertelde dat hij voor de tsunami een tuktuk had en daarmee de toeristen een tour in de omgeving aanbood. Zijn tuktuk was door de tsunami meegesleurd en hij was blij dat dat het enige was, nu bood hij diezelfde service aan maar dan met de tuktuk van een vriend en samen deelden ze de verdiensten.
Het was de beste keuze die we hebben kunnen maken om het land te zien zoals het gezien zou moeten worden. We hebben de vakantie van ons leven gehad en hebben mogen meegenieten van het gezinsleven van deze mensen in hun dagelijks bestaan in hun geloof en het respect mogen delen wat zij hebben voor ieder levend wezen, zij zijn er heilig van overtuigd dat als je goed doet in dit leven, je volgend leven voor jou veel beter is. We hebben nog altijd contact via mooie brieven, het gaat ze goed en we zien de kinderen groot en net zo verstandig worden als hun ouders.
Misschien laat ik u in de toekomst kennis maken met deze lieve familie en het verhaal van hun en een beetje ons….. leven.
Vakantiekriebels …….. mooi om ze minimaal een keer per jaar te krijgen.
Nog een paar maanden en dan is het weer zover, maar waarheen … en hoe …. en wanneer dan??
