Mensen, ik loop ernstig gevaar Trump-numb te worden. Elke week wordt er weer een nieuw dieptepunt bereikt, en dat wil wat zeggen in het geval van Trump.
Het is vooral het gevoel dat er niets aan gedaan lijkt te kunnen worden dat me sloopt. Natuurlijk loopt het onderzoek van Mueller nog, maar wat kan dat precies uitrichten? Misschien levert hij slechts een rapport af bij het Ministerie van Justitie en horen we er nauwelijks meer iets van. En als we er wel wat van horen kan hij alleen door de vrijwel kansloze impeachmentprocedure worden afgezet. Die procedure is kansloos, omdat door de idiote verdeling van senaatszetels (Noord-Dakota met 1,5 miljoen inwoners heeft er twee, en Californië met 30+ miljoen inwoners eveneens) de Verenigde Staten destijds in feite besloten hebben de Boerenkinkel vetorecht te geven.
Mueller zou kunnen proberen Trump direct aan te klagen. Maar al sinds de jaren zeventig bestaat er een regel (zij het geen wet; het is niet in beton gegoten) dat dat niet de bedoeling is bij een president. Dat is zo geregeld om te voorkomen dat een president gesaboteerd wordt door aanhoudende rechtszaken.
Het gevolg is dat het in de Verenigde Staten vrijwel ondoenlijk is om van een zittende president af te komen vóór de volgende presidentsverkiezingen. Op legale wijze althans.
Maar over die Trump-numbness; na het werkelijk rampzalig verlopen bezoek aan Europa door Trump, met als absoluut dieptepunt zijn geheime gesprek met Poetin (wie staat zoiets toe? Zelfs een Amerikaanse president is toch geen dictator, kan er nu werkelijk niemand in zo’n regering zeggen “Luister eens even hier, dat gaat dus niet gebeuren”) gevolgd door de volslagen belachelijke persconferentie waar zelfs een deel van de Republikeinen van op hun achterste benen ging staan.
Daarna maakte Trump het zo mogelijk nog erger door de volgende dag aan te komen met het kleuterachtige excuus dat “would” “wouldn’t” had moeten zijn, toen hij op de vraag of de Russen zich met de Amerikaanse verkiezingen bemoeid hadden zeer nadrukkelijk “I don’t know why they would” antwoordde. Het is vooral de ongelooflijke belediging, die uitgaat van de aanname dat ook maar iemand dat stompzinnige excuus zou geloven, die onuitstaanbaar is.
Naast impeachment bestaat er ook nog het 25e amendement, dat in een procedure voorziet om een president af te kunnen zetten als die incapabel is geworden om zijn functie nog te kunnen vervullen. In feite is die bedoeld voor situaties waar een president in coma raakt bijvoorbeeld, maar je zou je toch ook kunnen voorstellen dat die zou kunnen slaan op de omstandigheid waar een president geestelijk niet meer bij machte is om zijn ambt uit te oefenen.
Waar ligt die grens eigenlijk? Trump was er bij voorbaat al niet bij machte toe, en sindsdien is het alleen maar bergafwaarts gegaan. Reagan bleek de laatste paar jaar van zijn presidentschap dementerend te zijn, maar ook die hebben ze gewoon laten zitten.
Toch: is het punt waarop een president als een dronken redneck met capslock op twitter een land met oorlog bedreigt dan misschien zo’n grens? Zo iemand moet gestopt. Het zal wel weer niet. Ook Dan Coats, die tijdens een interview onverwacht geconfronteerd met Trumps uitnodiging aan Poetin nog ongelovig lachend reageerde, heeft zich alweer gehaast dat hij niets ontrespectvols ten aanzien van de president bedoelde.
Niemand doet iets of durft iets, alles moet volgens de regeltjes die door het Republikeinse Supreme Court in Republikeinse richting omgebogen zullen worden, totdat het te laat is. De middenklasse – en zeker de armen – zal compleet ten onder gaan onder Trump-/Tea Party-Amerika, de natuur zal compleet opgesoupeerd worden, en Iran moet een oorlog in geprovoceerd worden. En dat is het gevaar van Trumpnumbness: je mag niet verzwakken als zo’n mutant aan het bewind is, hij MOET gestopt worden.
Pingback: Trump is een ramp maar dat is niet alles | Krapuul