Tropisch zwemparadijs op Antarctica wenkt

Telkens opnieuw breken er gletsjers af op Antarctica. Van het aangelegen Ross-ijsplateau, het grootste ijsplateau ter wereld, scheuren regelmatig enorme ijsmassa’s los, een enkele zo groot als België. Als je alle berichten daarover optelt, is de Rosszee bijna veranderd in een tropisch zwemparadijs.

Niet alleen op de Zuidpool vinden ijselijke catastrofes plaats. Filmbeelden over smeltende ijsmassa’s op Groenland behoren zo ongeveer tot de populairste items tegenwoordig en leveren dus poen op. Het oogt echt indrukwekkend angstaanjagend en dat is vanzelfsprekend de bedoeling. Dat grote delen van het ijs ’s zomers altijd al smolten, mag de pret, of liever de naargeestige boodschap, niet drukken. Het gaat tenslotte om de portee.

Mode
Maar niet alleen ijs lijdt onder warmte. Het tropische Amazonegebied zou ten gevolge van opwarming verwoestijnen, althans zo bleek uit berichtgeving die een paar jaar geleden frequent te lezen was. De Amazone als nieuwe Sahara is echter uit het recente nieuws verdwenen, lijkt niet meer in de mode. Kan zelfs nieuws over klimaatrampen te bizar zijn? Mogelijk. Tenslotte gaat een droge Amazone tegen basale klimaatwetenschap in. Hoe warmer, des te meer neerslag er valt als gevolg van toenemende verdamping. En de meeste regen valt nu eenmaal in de tropen.

Het kan zelfs zo zijn dat de Chileense Atacamawoestijn, het droogste gebied op aarde, vaker in bloei komt te staan. Prachtige plaatjes leverde dat vorige maand op. Maar de fantastisch bloeiende woestijn en het toekomstige klimaatdebacle sporen niet met elkaar. Een link met klimaatverandering wordt derhalve in deze niet gelegd.

Vijanden als vrienden
Die groene of beter paarse Atacama lijkt niet geheel en al toeval. Freeman Dyson, eminent natuurkundige, heeft droog vastgesteld dat gemeten vanuit de ruimte de hele aarde aan het vergroenen is als gevolg van meer kooldioxide, dus er is een toename van landbouwopbrengsten, er zijn meer bossen en meer groei in de biologische wereld, en dat is belangrijker en zekerder dan veronderstelde negatieve effecten op het klimaat.

Maar realist Dyson is een uitzondering in het linkse kamp. Degenen die zich tegen het klimaatalarmisme keren, zijn in het algemeen mensen naast wie ik dood nog niet gevonden wil worden. Hun motieven zijn dubieus. Zo vreest Hans Labohm, een uiterst rechtse econoom die veel over klimaatverandering schrijft, dat de strijd over een opwarmend klimaat eigenlijk een strijd is om staatsinvloed te vergroten. Zulke vrienden tegen wil en dank voelen echt onaangenaam.

Wereldbank
Ik geef toe: de PR-slag tegen de klimaatopwarmingshysterie is voorlopig verloren. Ook de Wereldbank waarschuwt tegen opwarming. Ofschoon: als de vos (Wereldbank) de passie preekt, boer (sloeber) pas op je kippen (centen). De motivatie van de bank zal een complex van factoren inhouden. Vermoedelijk heeft die mede te maken met een afschuiftactiek. Als vooral inwoners van arme landen achteruit boeren, dan is dat niet de schuld van neoliberalisme maar van klimaatopwarming. Ook de opkomst van Islamitische Staat wordt al wel geweten aan klimaatverandering. Kortom, alle rampen kunnen op conto van het warmere klimaat worden afgewenteld.

De kracht van de nieuwe Jehova’s Getuigen van het klimaatalarmisme schuilt mogelijk in hun fanatisme. Als je gelooft dat de wereld zal vergaan, verkondig je heel wat fanatieker je overtuiging dan een realist à la Freeman Dyson. Tegenover de aangekondigde ramp staat hoogstens een afschuwelijke, je uit je slaap houdende windmolen in je achtertuin.

Hype
Tegen het gezamenlijke offensief van klimaatwetenschappers, die een aanzienlijke geldstroom naar zich toe hebben zien vloeien, en van de gevestigde politiek onder de paraplu van de Wereldbank is momenteel dus geen kruid gewassen. Toch verwacht ik dat de huidige opwarmingshype binnen tien jaar is afgelopen. Al is de hysterie nog zo snel, de realiteit achterhaalt haar wel. Sommige klimaatwetenschappers vrezen dat eveneens. Dan helpt eventueel nog een simpele noodgreep: verhoog het dreigingsniveau. In plaats van de huidige maximale twee graden – overigens gestoeld op nattevingerwerk – zal één graad opwarming al de gevaarlijke grens voor een complete catastrofe voor de mensheid overschrijden. Nu zitten we sinds het begin van de Industriële Revolutie op 0,8 graden. De veronderstelde apocalyps komt zo wel heel snel nabij.