Triton en vluchtelingen

In de zomer van 2014 was ik in het Veletržní palác (National Galery) in Praag, waar een grote zaal gereserveerd was voor een hedendaagse Afrikaanse kunstenaar. Afrika is een immens groot werelddeel en helaas ben ik de naam van de kunstenaar en het land waar hij (’t was een man, dat weet ik nog) woont en leeft vergeten, maar niet de impact dat zijn werk op mij maakte. ’t Was een video-installatie wat hij tentoon stelde; op de ene muur projecteerde hij films, die in Mali e.o. zijn opgenomen. Met gevaar voor eigen leven, vertelde de voice-over, heeft hij ’s nachts werkende olieraffinaderijen gefilmd, zwaar bewaakt door Amerikaanse soldaten. Een inferno, anders kan ik die beelden niet duiden; het licht van het affakkelen weerspiegeld op een meer van olie, waar de kunstenaar voorzichtig met ’n bootje doorheen vaart. Streng verboden gebied – ontdekt worden zou de kogel betekenen. Een ander shot: een man, een rebel voor of tegen de Amerikanen of tegen andere rebellen, dat weet ik niet meer precies, zat aan de kant van een oever te vertellen, dat hij onschendbaar voor kogels was. De kogels konden zijn lichaam niet binnen dringen. Een buitengewoon indringend beeld, een sterke man, alleen en omgeven door dicht gebladerte aan de oever van ’n riviertje. Andere shots van kleine dorpen; verwaarloosde kinderen, vrouwen die vertelden verkracht te zijn door de rebellen. En weer Amerikaanse soldaten, die alleen bezig waren met het beschermen van de olieraffinaderijen – dat was hun enige taak in dat gebied.

Op de muur daartegenover in HD-kwaliteit en alleen vanuit één camerahoek werd een beurs getoond: grote schermen met steeds wisselende cijfers, beurshandelaren. De plaats, waar het grote geld verdiend wordt.

Die video-installatie kwam over. Vooral door de verbijstering van deze twee werelden. En de Amerikaanse tanks en oorlogsvliegtuigen, die slurpen benzine, dat weet een kind. Olie, dat stellen de Amerikanen voor alles veilig.

En ja, die mensen die vluchten voor geweld en honger, die moet je dan wel tegenhouden – een deel van Afrika letterlijk leegzuigen is één, maar vluchtelingen die naar Europa komen is een ander verhaal. ’t Beste is, om die mensen 300 km van de Europese kust te houden, dan heeft Europa er zeker geen last meer van, volgens Dick Zandee, Senior Research Fellow van Instituut Clingendael.

Ervaringen met de VN-operaties in Mali en de Centraal Afrikaanse Republiek – met steun van beide permanente leden van de Veiligheidsraad – bieden goede hoop. De Afrikaanse Unie of de Arabische Liga zou de leiding op zich moeten nemen. Zo nodig en desgevraagd kunnen Europese landen en de Verenigde Staten hoogtechnologische militaire diensten leveren op gebieden als inlichtingen en andere ondersteuning. De operatie moet wel groen zijn. Blauwhelmen zullen IS niet imponeren en zullen eerder het slachtoffer van IS worden dan de afdwinger van vrede.

……

Ze kan de politieke impuls geven om het tij te keren in Libië en het gat van onveiligheid op driehonderd kilometer van de Europese kust te dichten. (Bron)

De algemene mare gaat, dat vluchtelingen hier hun hand ophouden en alleen maar kosten. Ze komen hier voor de Miele wasmachine, want daarvoor verlaat je huis en haard. En ‘ze’ pikken al die banen in. Daarom kiest de vluchteling natuurlijk voor de gevaarlijkste bestemming die er is: Europa.

Mare Nostrum houdt op te bestaan en daarvoor is op 1 november 2014 Triton in de plaats gekomen, een onderdeel van Frontex. Had Mare Nostrum nog een menselijke kant door de vluchtelingen te redden, Triton is daar niet veel aan gelegen. Bewaking van de Schengen-grenzen is hun core-business.

Daarom heeft de Italiaanse minister van Buitenlandse Zaken, Angelino Alfano, ter vervanging van ‘Mare Nostrum’ een nieuwe operatie voorgesteld, ‘Triton’ genaamd. Operatie ‘Triton’ wordt gefinancierd door Frontex, het Europees agentschap voor de bewaking van de buitengrenzen. Italiaanse schepen zullen zich voortaan niet langer naar de Libische kust begeven om schipbreukelingen op te pikken, maar in hun eigen territoriale wateren blijven wachten tot zij de opdracht krijgen om in actie te komen. (Bron)

Wereldwijd zijn er ongeveer 51 miljoen mensen op de vlucht, hoewel ik ook al het getal 57 miljoen heb gehoord. Sinds 2000 zijn er minstens 40.000 vluchtelingen gestorven, waaronder een aanzienlijk deel in de Middellandse Zee. Naar verwachting wordt 2015 het dodelijkste jaar ooit, volgens Vluchtelingenorganisaties zoals Migrant Offshore Aid Station.

En dat uiteindelijk vluchtelingen wel degelijk hun plaats in de Europese maatschappij kunnen bemachtigen, is hier te lezen:

Ten vijfde, Crépeau, maar ook OESO, maken duidelijk dat Europa migranten nodig heeft. De vergrijzing slaat toe en een groot deel van de werkkrachten moet vervangen worden. Een OESO-studie toonde aan dat in twee derde van de Europese landen, een groter aandeel van migranten dan autochtone bevolking naar de universiteit gaat. Deze migranten zullen meer kansen hebben om werk te vinden dan om te ‘profiteren’ van de staat. Zeker als racisme en discriminatie op de arbeidsmarkt worden aangepakt. Andere studies in verschillende Europese landen tonen aan dat migranten veel meer belastingen betalen dan steun ontvangen van de staat. (Bron)

En Bleri Llesi besluit zijn artikel met het volgende:

Vluchtelingen hebben de solidariteit van Europa nodig. Morgen zullen zij diegenen zijn die bijdragen voor een betere toekomst in Europa. Al wat ze nodig hebben, zijn kansen. Om te beginnen, de kans geven om te leven.