Veertien was hij toen hij op een avond in 1944 door twee politieagenten in South Carolina werd opgehaald van huis.
In een kamertje, zonder advocaten en zonder de aanwezigheid van zijn ouders werd hij ondervraagd.
Hij was, zo verklaarde de politie, de dader van de brute moord op Betty June Binnicker (11) en Mary Emma Thames (8).
Op 16 Juni van dat jaar na een slechts 2 uur durend proces had de jury amper 10 minuten nodig om George Stinney Jr. schuldig te verklaren en zo zijn doodvonnis te bekrachtigen.
Een zwarte jongen, zo klein dat de riemen van de elektrische stoel niet eens strak om zijn armen en benen konden worden vastgemaakt en hij op een dik boek moest zitten om door de staat vermoord te worden, die het slachtoffer werd van een volkomen ontspoord geheel door blanken beheerst juridisch systeem.
Zeventig jaar na zijn executie werden zijn proces – er was geen enkel bewijs dat hij betrokken was op welke manier ook bij de dood van de twee meisjes – en veroordeling door rechter Carmen Mullen naar de prullenmand verwezen vanwege het in alle opzichten ondeugdelijke (lees wat mij betreft: racistische en derhalve misdadige) karakter ervan.
In Nederland hebben we de zogeheten ’twee van Putten’, Cees B. en Lucia de B. gehad als voorbeelden van hoe gelukkig het is dat in ons land de doodstraf niet meer bestaat.
Zij konden uiteindelijk nog op vrije voeten komen en gerehabiliteerd worden.
Je zou zeggen dat elk weldenkend mens daar blij mee zou zijn en dat wat een 14 jarige jongen in 1944 is overkomen – ook nog louter en alleen omdat ie zwart was – een beschaafd mens zou vervullen met afschuw en een grondige afkeer van de doodstraf.
Hoe zou Lilian Janse van die ‘hele leuke partij met hele leuke mensen’ daar over denken?
Ik heb wel zo’n vermoeden…
