Terry Hall, de leadzanger van The Specials, is gisteren na een korte ziekte overleden. Hij werd (maar) 63 jaar oud.
Hall werd in 1959 geboren in Coventry, ook destijds al een multiculturele stad, waar veel Jamaïcaanse immigranten woonden. Tijdens de eerste Britse punkgolf sloot Hall zich aan bij The Specials. The Specials werden – zeker qua attitude – beïnvloed door punk, maar muzikaal greep de band toch vooral terug naar de van origine Jamaïcaanse ska waarmee de leden van de groep opgegroeid waren. De combinatie van ska met de energie van punk en de aan de Sex Pistols en de Clash ontleende felle maatschappijkritiek bleek zowel artistiek als commercieel een gouden greep. In een tijdsbestek van minder dan drie jaar scoorden de Specials maar liefst zeven Britse top tien hits en creëerden ze in feite in hun eentje het two-tone genre.
Na 1981 werd het allemaal al snel wat chaotisch. Hall – die worstelde met psychische problemen – kon slecht tegen de druk: “Everything was a drama. You couldn’t get any space, not even for an hour or two, because wherever you went there were these lads who’d travelled 9,000 miles to see you live and didn’t have anywhere to stay, so you had to put them up in your room and then you had to sit up all night with them, talking about the fucking Specials”.
Uiteindelijk werd het Hall allemaal teveel. In ’81 stapte hij uit de band. The Specials gingen onder de naam Special AKA nog even door, maar in ’84 hield ook oprichter en voornaamste songschrijver Jeffrey Dammers het voor gezien.
Hall richtte samen met Golding en Neville Staple de Fun Boy Three op. De debuutsingle The lunatics have taken over the asylum haalde de Britse top 20. Hall werkte daarna met wisselend succes samen met andere artiesten, o.a. met Annie Lennox en Lily Allen.
In ’93 gingen The Specials weer optreden, maar wél zonder Hall. Pas in 2008 liet hij zich overhalen weer het podium te delen met zijn oude vrienden. Dammers deed niet mee, volgens Hall omdat hij zélf geen zin had, volgens Dammers omdat hij uit de groep gegooid was.
Hall leek zijn persoonlijk leven eindelijk redelijk op de rails te hebben, wat hijzelf toeschreef aan het bijwonen van de uit- én thuiswedstrijden van Manchester United. In de vroege jaren ’80 verhuisde hij zelfs naar Manchester om dichter bij Old Trafford te wonen.
Hall’s onverwachte dood is des te tragischer omdat hij in interviews aangaf voor het eerst in zijn leven oprecht gelukkig te zijn. Zijn jeugdtrauma’s – hij was als kind seksueel misbruikt – had hij eindelijk verwerkt en hij genoot nergens meer van dan samen met zijn zoon de wedstrijden van Man United te bezoeken.
Uitgelichte afbeelding: By Paulrclarke – Own work, CC BY-SA 3.0, https://commons.wikimedia.org/w/index.php?curid=126808476
