Een beoogde reeks stenogrammen waarvan wel het begin maar niet het einde bekend is.
Nee, Marli Huijer, de dood is niet iets om in te berusten. Of het nu om je eigen dood gaat (daarin berusten is een eigen keuze) of die van De Ander.
Mijn kennismaking met de wijsbegeerte – een bijvak dat voor mij evenwel zwaar woog en weegt – werd geleverd door Bertrand Russell. Opmerkelijk: het is niet te bewijzen dat wij doodgaan. Het vermoeden wordt op den duur groeiende zekerheid, maar het kan gefalsificeerd worden.
Dat is een denkoefening die een Denker des Vaderlands te boven gaat.
Geen idee wanneer Huijer besloot geen anarchiste (meer) te zijn. En eigenlijk interesseert het mij ook niet. Het moet wel voor de benoeming tot Denker des Vaderlands afgelopen zijn geweest. Denken heeft geen vaderland, een Denker evenmin. Maar in een land dat middelmatigheid als Talent koestert krijgen kneuzen hun reuzekans op deze manier.
Herbert Marcuse – waarschijnlijk is hij hier niet alleen in – zag de dood als een historische categorie die overwonnen kan worden.
Hoe hij zich dit voorstelde valt niet meer te weten, tenzij het uitgebreid in de nagelaten geschriften beschreven staat. Ja, noem het maar lekker liberaal ironisch dat hij er door de dood niet aan toegekomen is.
Dat volgens Montaigne filosoferen gelijk staat aan leren sterven (slotwoorden van Carry van Bruggen in Eva) is maar het halve verhaal. Leven moet genieten zijn.
Het kapitaal is een doodscultus. Liever een autootje dan lopen of desnoods een paard-en-wagen. “Vlees” kan uit het laboratorium komen. Tot die tijd worden de dieren die het moeten “leveren” beschreven en behandeld als gestandaardiseerde eenheden voor de productie van “vlees”.
De arbeider is een verlengstuk van de machine. Als de machine eigenlijk zo goed als alle werk kan overnemen dient er onzinwerk gedaan te worden. Het leven is niet om te genieten. “Genieten” moet geld in het laatje opbrengen voor de anderen: zie het geklets over de jongeren die echt nodig op terrasjes moeten zitten. Genieten is geld.
¡Viva la muerte! was de ongelooflijke strijdkreet van de Franco-zijde in de Spaanse Burgeroorlog.
Wat voor anarchist(e) kent niet de woorden van de tegenstander? Of verkondigt in feite hetzelfde?
