De Europese Commissie raadt Nederland aan de hypotheekrente-aftrek op termijn af te schaffen, teneinde een implosie van de huizenmarkt op termijn te voorkomen, maar ook om huren inkomensafhankelijk te maken om het zogenaamde scheefwonen te voorkomen.
Al jaren duikt dat laatste idee steeds opnieuw weer op. Ik begrijp wel dat men in een krappe woningmarkt als die van Nederland moet zorgen dat goedkope woningen beschikbaar bijven voor diegenen met lage inkomens, maar dat gebeurt dan ook al via het slechts beschikbaar stellen van die woningen aan mensen onder een bepaalde inkomensgrens, via woningcorporaties.
Het probleem moet dan zijn dat die mensen in die goedkope woningen op den duur meer gaan verdienen en dan nog steeds in die goedkopere huurwoningen blijven wonen. Die nu moeten er blijkbaar uit gejaagd worden door hun huur gewoon te verhogen, zodat deze beschikbaar komen voor mensen met lagere inkomens. Ik vraag me af of dat wel lukt.
Begrijp me goed: ik ben ervóór dat de overheid controle houdt over een deel van de woningmarkt. Het is een primaire levensbehoefte, en die moet je niet volledig aan de barbarij van de markt overlaten. Alleen verschillen woningmarkten wel sterk per land, afhankelijk van de bevolkingsdichtheid, geografische en economische omstandigheden, dus het lijkt me typisch iets dat je níet op Europees niveau wilt regelen.
De Europese Commissie heeft al eerder aangetoond geen goed zicht op de Nederlandse huurwoningmarkt te hebben, toen ze afdwong dat vanwege de heilzame marktwerking woningen van woningcorporaties niet meer mochten worden aangeboden aan mensen met een inkomen boven de 33.000 euro per jaar. Een regeling die op het laatste moment door persoonlijk ingrijpen van Geert Wilders nog aangenomen werd ook. Met 33.000 euro per jaar doe je in dit land immers helemaal niets op de particuliere markt. Kopen is een illusie, en betaalbare particuliere huurwoningen zijn waanzinnig duur, worden vooral betaald door bedrijven voor hun expats. Als je boven die inkomsgrens uitkomt val je nu in een zwart woningmarktgat.
Dus die toegenomen krapte op de betaalbare huurwoningenmarkt wordt juist door de maatregelen van Europa nog eens versterkt ook.
Ooit, eind jaren negentig, wilde ik zelf groter gaan wonen dan ik nu doe, maar dat kon toen niet want ik woonde alleen, en als alleenwonende moest je elke gescheiden moeder, bejaarde of gehandicapte voor laten gaan. Grotendeels terecht overigens, maar niettemin irritant. De prijzen van koopwoningen vluchtten voor mijn salarisverhogingen uit, dus dat bleef ook geen optie. Kortom, ik kwam er niet weg, en besloot uiteindelijk van de nood een deugd te maken, en dan in elk geval geld over te houden voor andere dingen door mijn lage huur.
Dus uiteindelijk had ik wel meer inkomen dan de gemiddelde persoon die het soort huurwoning had als ik. Maar nu zou ik dus volgens de Europese Commissie alsnog meer huur moeten gaan betalen voor diezelfde woning waar ik ooit uit wou, maar niet eens uit kón. Wel de hogere huur, niet de grotere woning.
Ik vind het een stap te ver, het is bestedingsdwang. Je hebt op die manier niet meer de keuze om niet zoveel geld aan je woning te besteden omdat je misschien wel voortdurend over de wereld reist, nee, je moet verplicht een enorme hap geld aan je woning besteden.
Er moeten gewoon meer woningen beschikbaar komen, maar dat gebeurt niet want dan verdienen de dames en heren projectontwikkelaars en vastgoedbezitters er niet zoveel meer aan. Die fantastische wet van vraag en aanbod, weet u nog? Ooit zijn daar woningcorporaties voor opgericht, maar die moesten ook allemaal commercieel gaan in de jaren negentig. En zo zitten we al sinds het aflopen van de Tweede Wereldoorlog tot op de dag van vandaag vrijwel onafgebroken met woningnood te kijken in dit toch nog steeds welvarende land.
in buitenveldert te amsterdam worden al meer dan een jaar vrygekomen woningwetwoningen TE KOOP aangeboden. Zonder veel succes
Als er zoon tekort is aan woningwet woningen,, waarom deze dan aan de huursektor onttrekken.?????
Ben het wel met dit artikel eens dat we de zaak verkeerd aanpakken.
Mijn mening is dat een woning gewoon behoort te kosten (in huur) wat hij waard is en dat voor het sociale woonsegment er alleen huursubsidie moet zijn om uberhaubt ergens te kunnen wonen. Als je inkomen dan stijgt, krijg je minder subsidie, simpel zat. Geen scheef beeld door huren die niet in verhouding staan tot de kwaliteit van de woning en als iemand minder geld uit wil geven aan wonen, dan moet dat gewoon kunnen.
Zie ook:
Woonbond sloopt rem op huurverhogingen
http://bit.ly/Lxx1cW
Nog idioter is het stelselmatig slopen van sociale woningen, ter vervanging van woningen die de oorspronkelijke bewoners niet kunnen betalen. Gaat al jaren zo. Maar ja, dat zal wel links gelul wezen. We willen tenslotte vooruit, moderniseren.
Eh Anselm , gedeeltelijk is dat geen probleem , zoals in sommige vogelaarwijken waar het de wijk flink diverser heeft gemaakt , maar omdat Ella haar karwei nooit kon afmaken zijn er nooit in Duurdere wijken ook goedkopere woningen neergezet …
@5 Was dat ooit werkelijk de bedoeling??
Laurent slaat hierboven trouwens ook de spijker op de kop met de opmerking: ‘het is bestedingsdwang’.
Wat de Woonbond, de SER, de ambtenarij, verschillende hoogleraren (zoals Lans Bovenberg en Dirk Schoenmaker) al jaren aan het voorbereiden en inmasseren zijn, is precies dat: grote groepen mensen moeten worden gedwongen vet meer geld te gaan uitgeven voor een schaars goed, waarvan de prijsontwikkeling tot dusver tenminste nog ten dele (dat wil zeggen van de sociale huurwoningen) door de overheid is gereguleerd – huurprijs op basis van puntensysteem voor woningwaardering en grosso modo inflatievolgende huurstijgingen.
Het is het soort weerzinwekkende macro-economisch denken dat ons in de huidige graaicultuur, bubbles en crises heeft gebracht: de modellen zeggen dat deze liberalisering in een situatie van schaarste iets van een procentje gunstig zouden uitpakken voor de rijksbegroting. Maar men vergeet dan maar even ten koste van wat: onze nog enigszins gemengde buurten en regio’s worden prijsgegeven aan woonapartheid tussen arm en rijk; een flink deel van de middenstand wordt scherp benadeeld, want geld dat iemand voor hogere huur uitgeeft, kan niet niet meer in de boekenwinkel en in het restaurant enzovoorts uitgeven (maar ach, zeggen de macro-economen: u gaat gewoon harder werken en méér geld verdienen, simpel); de lachende derde is de vastgoedmaffia, die eindelijk voluit goud geld kan slaan uit de (vele) gebieden met woningschaarste die Nederland telt (en laten dat heel toevallig nou ook de gebieden zijn waar mensen de meeste kans hebben op werk).
Groenlinks is al totaal meegegaan in het ingemasseerde jargon van ‘hervorming van de woningmarkt’. De PvdA gedeeltelijk. Komende jaren worden een lakmoestest voor de PvdA en de SP: zal men een van de grootste Nederlandse naoorlogse verworvenheden, een sociale huursector waarbij arm en rijk nog enigszins door elkaar heen kunnen wonen, beschermen? – gesteld dan men binnen een regeringscoalitie daartoe de kans krijgt. Of zwicht men ook in die partijen voor de onaflatende lobby van de mensen – het vastgoedgedrocht – met de boten en de tweede huizen, die nóg meer huizen en nóg meer boten willen?
(Sorry voor de typo’s.)
Dat hele scheef wonen daar is geen meter van waar teminste niet in de zin die bedoeld is.
De sociale huurwoningen zijn met honderden tegelijk verhoogd,huur woning plus subsidie.
Zo vergaat het de huizen markt ook,je betaald de waarde van de woning plus de subsidie.
Men gaat tot het plafond,schande wat er gebeurd is met onze vereniging en latere cooperatie.
Men heeft de boel sky high overgewaardeerd.
Ik woon al mijn hele leven(53 jaar ) in deze buurt, ook toen wij minder inkomen hadden nooit aangeklopt
voor subsidie.
Nu wij op deze leeftijd zijn en beide werken en dus meer verdienen wordt je zo gestraft.
En wat plaats maken voor anderen als wij weg gaan word onze woning net als de rest verkocht.
Maar nou vraag ik mij af als wij dan met pensioen gaan of een van ons komt te overlijden,word de huur dan weer minder?
Ben je huurder en je rot geschrokken van het akkoord dat de Woonbond heeft gesloten met de vastgoedsector? Laat je stem – ferm doch beschaafd – horen op het speciale forum dat de Woonbond hierover heeft geopend: http://bit.ly/LbrrM4
Zie ook het krachtig afwijzende standpunt van de Huurdersvereniging Amsterdam: http://bit.ly/KZT4sQ
“Er moeten gewoon meer woningen beschikbaar komen, maar dat gebeurt niet want dan verdienen de dames en heren projectontwikkelaars en vastgoedbezitters er niet zoveel meer aan”
Volgens mij klopt dat niet helemaal?
@12 – Het is natuurlijk wat ingewikkelder, maar die stelling van Laurent snijdt wel degelijk hout: zolang er niet vrijuit gebouwd kan worden in Nederland – wat ik overigens met het oog op bijvoorbeeld natuur- en landschapsbescherming ook een slechte zaak zou vinden – is het niet zoals met bijvoorbeeld de eerste levensbehoefte brood, waarbij er geen sprake van is dat bakkers opzettelijk te weinig brood bakken om de prijs op te drijven. In Nederland heb je door allerlei omstandigheden, vaak letterlijk ruimtegebrek, te maken met een heel moeilijke bouwmarkt; dit heeft geleid tot een complexe (en, ik kan dat niet bewijzen, maar de grote bouwfraude’s van de afgelopen jaren wijzen in die richting), voor een groot deel niet werkelijk onderling concurrerend conglomeraat van vastgoedpartijen. Dit maakt het wel degelijk waarschijnlijk dat men daarbinnen allerlei strategieën uitwerkt om binnen de beperkingen die er zijn zoveel mogelijk geld te slaan uit de situatie van woningschaarste, die – waar dit voor de betrokkenen financieel gunstig is – rustig in stand wordt gehouden of zelfs verergerd.
De politiek zou eens moeten (terug)kijken naar de vorige eeuw, toen met name in Amsterdam grote projecten voor hoogwaardige en betaalbare volkshuisvesting van de grond zijn gekomen, door actieve inmenging van de staat. De tijd dat de woningbouwverenigingen – ja verenigingen – werden opgericht en floreerden. De liberalisering van de woningbouwverenigingen, eind vorige eeuw in gang gezet door staatssecretaris Heerma van het CDA, zou moeten worden teruggedraaid.
Maar Nederland staart nog steeds blind in de koplampen van nóg verder voortrazende liberalisering, ondanks het debacle dat we wereldwijd voor ons zien.