Woordvoerder Jos Speekman van de RUG bevestigt de aanstaande blokkade, waar Tweakers en PowNed vandaag over berichtten. Volgens Speekman klaagde Brein enkele keren per maand over uitwisseling van illegale bestanden via het bedrijfsnetwerk van de RUG. (NRC)
Dat een universiteit zwicht voor Brein. Zelfs als er al torrents worden gebruikt voor uitwisselling van wetenschappelijk onderzoek en gegevens, waar studenten van de RUG dus naast grijpen.
Maar dan heb ik wel een principevraag. Hoe kan het dat Brein op de hoogte is van mogelijke uitwisseling van illegale bestanden op dit netwerk? Is Brein aan het spioneren, kijkt Brein mee op dit netwerk? Zonder dat de betrokkenen het weten, of geeft de RUG allerlei gegevens aan Brein? Ik ga dat Brein een steeds onfrissere bedoening vinden.
BREIN kan zien of er binnen een netwerk torrents worden gebruikt door iemand in een of ander ver buitenland méé te laten doen en daarbij IP-adressen te verzamelen. Dat is in NL geen geldig bewijs (BREIN is hier al eens bij de rechter mee op hun muil gegaan), dus bij de rechtbank kom je er niet ver mee, maar dit is geen rechtszaak.
Ze kunnen wél RUG beschuldigen het uitwisselen van illegale bestanden te faciliteren en daar heb je eigenlijk niet eens bewijs voor nodig. Tenslotte mag je van een provider (wat de RUG hier in feite is) verwachten dat hij stappen neemt dat er geen illegale zooi kan worden uitgewisseld en dat ze wat beter opletten als er een sterk vermoeden bestaat dat dat toch gebeurt.
Dus nee, RUG geeft geen gegevens door (anders hadden de betreffende studenten al lang boze advocatenbrieven ontvangen), en ja, BREIN spioneert.
P.S. er zijn programma’s waarmee je op een iets legalere manier dan BREIN doet kunt zien of je misschien wel eens iets downloadt d.m.v. torrents, maar downloaden van films, TV-series, muziek & boeken is in NL toegestaan en bij mij staat daar wel helemaal één gedownload stripboek. (Het overzicht is wellicht, um, niet zo heel erg compleet.)
http://www.youhavedownloaded.com/
Ik hoorde zojuist een aardige opmerking.
“Privacy is een privilege.”
Ik zit er sterk over te denken om een bedrijf te beginnen waar je uiteraard tegen betaling je gegevens onzichtbaar kan maken op het internet. Als introductiebonus krijg je van mij 50 geheime e-mailadressen en 3 geheime telefoonnummers.
Mja ik vind dat hele concept raar, uploaden is strafbaar maar het downloaden niet. Lijkt op: stelen is strafbaar maar heling niet. Als al die bedrijven die er een ongelooflijk hoeveelheid geld aan verdienen nu eens normale prijzen rekenen voor van alles en nog wat, dan zouden alleen de hardcore downloaders overblijven.
Overigens hoor ook vaak, download het even om te zien/horen of het wat is en als het dan wat is, dan wordt alsnog er alsnog iets gekocht. Het is voor velen toch het vroegere luisteren in de platenzaak volgens mij. (bestaan die nog? platenzaken?)
Enne DSW, goh, lijstje niet helemaal compleet? Joh!
Henk jij hebt het toch ongelooflijk druk met al die bedrijven. Hoe heb je nog tijd om te genieten van de leuke dingen in het leven? Vertel! 🙂
@3 Eigenlijk is het NL concept niet raar, maar juist heel praktisch 😆 (dwz. op een manier dat we er allemaal zo min mogelijk tijd aan kwijt zijn).
Als je een CD koopt, betaal je niet zozeer voor het schijfje, het doosje en het boekje (die kosten niet zoveel) maar voor het recht om die CD “in huiselijke kring” te mogen beluisteren. Daarbij doet het er niet toe wie voor dat recht heeft betaald: dat kun jijzelf zijn, maar ook bijvoorbeeld de artiest (“Download nu gratis de eerste track van onze nieuwe CD!”), de platenmaatschappij, een huis/gezinsgenoot – of totaal iemand anders.
Als je muziek downloadt, is het dus mogelijk dat iemand (ook al heb je geen idee wie) die rechten heeft voldaan of geregeld op een manier dat hij/zij mag uploaden / distribueren en binnen het NL rechtssysteem wordt het niet redelijk geacht dat je dat van iedere kopie die je in je bezit hebt moet nazoeken en bijhouden om bij een inval van de muziekpolitie je onschuld te kunnen bewijzen. En een wet waarvan we van te voren al weten dat er onschuldigen door zullen (niet “kunnen”, want je weet met zekerheid dat het gaat gebeuren) worden veroordeeld, mag niet in Nederland.
Wij hebben dat dus lekker praktisch opgelost met een heffing op lege gegevensdragers. Diefstal of heling is het niet omdat de oorspronkelijke bron niet is ontvreemd (en er qua beluisterrechten wel schade kan worden geclaimd, maar niet bewezen) en er stroomt toch nog wat geld naar de rechthebbenden. Tenminste, wanneer de organisatie die dat geld int netjes uitbetaalt, wat een klein beetje een probleem schijnt te zijn, maar dat ligt niet aan de kopiëerders.
Daarnaast klopt het dat downloaders “als groep” tevens de grootste kopers zijn en de meeste artiesten (om wie het volgens BREIN toch allemaal begonnen was) moeten het sowieso al niet van de CD-verkoop hebben, maar van optredens en merchandising, dus die hebben er vaak totaal geen probleem mee als ze door downloads meer naamsbekendheid krijgen of door die naamsbekendheid hun muziek kunnen distribueren buiten de grote maatschappijen om.
En daar zit dus het probleem, want die maatschappijen zijn allemaal Rupsjes Nooitgenoeg. 😛
Grote maatschappijen die opkomen voor de ‘rechten’ van de artiest, zoals deze http://www.pp2g.com/news/13738 en deze http://webwereld.nl/nieuws/109561/belgische-buma-vervolgd-voor-fraude-en-omkoping.html en deze http://webwereld.nl/nieuws/109561/belgische-buma-vervolgd-voor-fraude-en-omkoping.html ?
BUMA/STEMRA en SABAM zijn die maatschappijen niet zelf, maar innen daar inderdaad wel een groot deel van de Nederlandse en Belgische eurootjes voor.
De echte nooitgenoegrupsjes zijn:
Sony Music Entertainment
Warner Music Group
Universal Music Group / EMI Group (toestemming voor een fusie wordt nog afgewacht)
Samen beheersen deze “Big Three” / “Big Four” zo’n 70% van de muziekmarkt en 80% van de Amerikaanse muziekmarkt: http://en.wikipedia.org/wiki/Record_label#Major_labels
#5
Waarmee ik dus iets wat ik zelf heb bedacht, geschreven en op die gegevensdrager schrijf, auteursrechten moet betalen. GVD!!!
Op dit moment zitten tientallen, mogelijk honderden mensen deze tekst lezen die ik heb opgeslagen op m’n harde schijf waar ik € 79,- voor heb betaald en wat ik mogelijk in de toekomst zal back-uppen op een DVD of ander medium, waar ik nota bene weer rechten voor moet betalen voor iets wat niemand op mijn schijven heeft geschreven. Ik eis daarom, zelfs als ik het niet publiceer, dus niet op internet zet, toch m’n auteursrechten en uiteraard van iedereen die dit nu leest gewoon geld. (Je kunt m’n bankrekening via Krapuul opvragen)
Dit is dus precies de fout wat met de regeling van Brein/Buma/Stemra is gebeurd. Op zich zit er uiteraard wel wat in om via een omweg toch auteursrechten binnen te slepen, maar het gaat natuurlijk niet aan om ineens het kopiëren t.a.t. nog eens te laten betalen of “strafbaar” te maken.
Ik heb inmiddels duizenden CD’s en DVD’s in m’n bezit waar ik op een uitzondering na nooit meer naar kijk/luister. Allemaal kopieën/data waarvan ik ooit vond en soms nog vind dat ik het moet bewaren. Praktisch nooit is er sprake van een “illegaal” product. Tenminste ik vind als ik iets opneem van de Tv dat niet een vorm van illegaliteit. Ik heb ook tientallen VHS-banden overgezet naar dvd.
Een heel groot deel van m’n CD’s zijn “gejat” van de LP’s waar ik vroeger ƒ18,- tot ƒ21,- voor heb betaald. Ik weet dankzij een excursie bij Philips dat de productiekosten van een CD een “centenkwestie” is. Met nadruk werd er bij verteld dat het dus geen “dubbeltjeskwestie” was.
Desondanks waren de eerste eenmalig beschrijfbare CD’s die ik kocht ƒ 30,- per stuk ex. BTW Ik kocht ze namens een bedrijf die haar eigen data er op schreef. Dat was namelijk een stuk goedkoper dan wat tot dan toe gebeurde de films te bewaren (Het ging om een drukkerij)
Ik heb praktisch alles van Koot en Bie. Vroeger kocht ik LP’s (een paar maar) maar het overgrote gedeelte heb ik op VHS opgenomen van de TV. Ik heb een hele voorraad DVD’s als cadeau gekregen, maar ik heb ze ook probleemloos én kunnen kopiëren én downloaden. Ik heb niet de indruk gehad dat Koot en Bie er bezwaar tegen hebben, immers zou dat wel het geval zijn dan zou er een kopieerbeveiliging op de Dvd’s staan.
Wat interessant zou zijn om uit te zoeken is hoeveel er minder gegevensdragers zouden worden verkocht als men er in slaagt een soort van totaalverbod er door te krijgen. Je kunt immers dan nooit meer rechten ontlenen als Brein/Buma/Stemra op de “rechten” van onbeschreven CD’s en DVD’s.
Doe je dat wel maak je je schuldig aan diefstal. Je eist immers geld voor zaken waar je geen enkel recht op hebt. Computerdata, foto’s, wetenschappelijke informatie, eigenlijk teveel om op te noemen. En ook zou het interessant zijn er achter te komen hoeveel artiesten nog kunnen rekenen op recette uit hun optredens als ze niet of nauwelijks bekend zijn.
Als je autuersrechten zou betalen, zou je die weer uitgekeerd moeten krijgen. 😉 Je betaalt dus geen auteursrechten, maar een heffing voor wat je er gemiddeld aan beschermd werk op had kunnen zetten. Die heffing is naar verhouding vrij bescheiden, want auteursrechten voor een CDr of DVDr die helemaal staat volgeplempt met mp3tjes zou die gegevensdrager onbetaalbaar maken.
Bovendien betaal je voor het gemak dat je niet hoeft bij te houden waar alle bestanden die je op die CDr of DVDr hebt gebrand vandaan komen, wie de rechthebbende is (ook al ben je dat zelf) en of het allemaal wel netjes geregeld is.
Daarnaast kunnen grootverbruikers die echt echt echt alleen maar data op zo’n schijfje branden waar ze alle rechten van bezitten de heffing terugvragen. Daarmee schuif je alleen wel een heel eind naar boven op de lijst van mensen waar de auteursrechtenorganisaties kunnen komen controleren.
Ik denk dat die meneer of mevrouw stoer wou doen, want dat zijn niet de productiekosten, maar de materiaalkosten van alleen het schijfje. Als je het hele traject van remaster (indien nodig), premaster, glassmaster, fabricage, drukwerk, doosje, inpakken, heen&weer vervoeren tussen de verschillende productieplaatsen (het kan bv gebeuren dat de master CD-klaar wordt gemaakt in NL, de glassmaster in Duitsland, persen in Frankrijk, drukwerk & verpakken in België) en afschrijving van de gebruikte apparatuur & machines neemt, praat je (afhankelijk van de oplage) over dubbeltjes tot zelfs een paar euro en dan is het nog niet eens op de definitieve plaats van bestemming. (Om nog maar te zwijgen van studiokosten, auteursrechten en royalties, anders heb je een lege CD.)
Koot & Bie is voornamelijk voor de NL markt en daar zijn kopieën voor eigen gebruik toegestaan. Dan is een kopiëerbeveiliging niet echt nodig – al zitten ze er soms wel op.
Maar het feit dat je iets kunt kopiëren, betekent niet per definitie dat het mag. Iedere burger wordt namelijk geacht de wet te kennen en als de wet zegt “mag niet”, dan mag het niet. Ik zou nu bijvoorbeeld heel goed naar buiten kunnen lopen en het tuinhuis van de buren in de fik steken. Ik kan dat, dus het mag, anders hadden ze het maar van brandbestendig materiaal moeten maken!
Of staat er misschien toch ergens geschreven dat ik dat niet mag? 😛
[“Ik denk dat die meneer of mevrouw stoer wou doen, want dat zijn niet de productiekosten, maar de materiaalkosten van alleen het schijfje. “]
Nee beslist niet, maar ik heb het over begin 80-er jaren toen de CD nog maar net op de markt was. Maar uiteraard heb je het dan niet over bijvoorbeeld auteursrechten o.i.d.
[“Of staat er misschien toch ergens geschreven dat ik dat niet mag? “]
Dat weet ik niet, ik denk het haast wel, maar als jij het ook niet weet wat belet je dan? Moet kunnen. We leven in een vrij land. 🙂
Wim de Bie heeft eens een oproep gedaan of iemand de uitzending van “Aksie De Bevrijdende Lach”, de benefietvoorstelling voor Amnesty had opgenomen. (http://is.gd/rQBVOO ) Ik had dat inderdaad gedaan en hem ook gemaild, maar ik was duidelijk niet de enige. Het zou nogal gek zijn als Hank den Drijver, (je schrijv het met een A, je seg het met een E) die weliswaar tijdens de voorstelling al had verteld wat hij met het geld van de platenverkoop zou doen, (op zijn rekening zetten, voor de rente natuurlijk) trammelant zou maken over de eventuele kopieerrechten, die natuurlijk ook bij Amnesty horen maar even zolang ook op z’n bankrekening komen te staan.
Dan zou het (bij grote oplagen, exclusief rechten / overige kosten, als alles binnen 1 fabriek gebeurt en bij niet al te geavanceerd drukwerk) eventueel nog kunnen, omdat ze toen nog niet doorhadden dat het maken van de premaster (een voorbeeld-CD waarvan de glassmasters/matrijzen worden gemaakt) een vak apart is en je er mee kon volstaan de volumes van de tracks gelijk te trekken en er een flinke dot extra hoog en laag tegenaan te gooien (vandaar dat mensen vaak vonden dat de bijbehorende LP beter klonk, omdat dat inderdaad zo wás).
Ik heb zo’n 10 jaar premasters gemaakt (nadat ik al 10 jaar de remasters deed) dus ik weet wat er op de nota’s stond als de masters (de definitieve studiomixen) nog een hoop werk vereisten. En bij kleinere oplagen was dat per CD echt geen centenkwestie meer. 😉
Maar het blijft dus ergens stoere praat van dat persoon omdat de fase “glassmaster t/m verpakken” maar een klein deel van de totale productiekosten van een projekt zijn – exclusief wat er daarna nog allemaal onterecht aan strijkstokken blijft hangen.
en een update:
Torrentklachten kwamen niet van BREIN maar van de “Big Three” / “Big Four” (die bij spioneren terwijl je aan het torrenten bent nergens voor terugdeinzen): http://www.nu.nl/internet/2749624/torrentklachten-rug-van-internationale-bedrijven.html
Overigens zal de RUG sowieso niet al te hard protesteren, want het scheelt ze een heleboel werk en dataverkeer.
#12
Er werd als toelichting gegeven dat als het publiek de toenmalige prijs van ƒ 31,- niet zou pikken dat men met gemak de prijs kon halveren of zelfs onder ƒ 10,- kon gaan zitten. Dat was dus fors lager als de LP’s die ƒ 18,- tot ƒ21,- kostten.