De dubbele standaarden van het rechtse volkje dat de gangbare meningen verkoopt in Nederland blijken dezer dagen wel heel sterk. Oorspronkelijk zou dit een luchtig stuk(je) worden over hoe de Hardwerkende Nederlanders, die toch altijd tijd blijken te hebben voor feestboek of twitter op tijden dat een hardwerkend mens hard werkt, zitten te schimpen op klimaatactivisten.
Die bijvoorbeeld in allerlei vormen rituelen tentoonspreiden. Die ook een functie kunnen hebben: je blijft in beweging, het werkt tegen afkoeling, je hebt lol en het is een manier van met elkaar omgaan die ontspannend werkt en verbroederend/verzusterend. Eén voorbeeldje nu maar:
#ExtinctionRebellion in Australië: staying alive!
Erg leuk, toepasselijk en msschn ook geschikt voor @NLRebellion ivm de arresteer-grage Nederlandse politie. Mensen afvoeren terwijl ze disco dansen geeft mooie beelden?. pic.twitter.com/RzUMinrrwK— Roos Vonk (@roosvonk) October 12, 2019
Een revolutie waarop je kunt dansen, jawel.
Maar naar ’s lands wijs houdt Nederland meer van boerenlatende, al vroeg op de dag uilenzeik drinkende en scheldende, en vooral ook dreigende – eh – boeren. Die ook in het openbaar niet al te snugger willen overkomen, want zich laten toespreken door politieke charlatans als Baudet en Wilders, die helemaal niets goeds in de zin hebben voor de primaire sector, maar waarschijnlijk benevelt de pils (en snuif?) het zicht hierop. Of wil men “gewoon” (want het is heel gewoon in Nederland) lekker rechts op de buitenlanders schelden die in veel gevallen het werk op het land en in de stal aan het doen zijn terwijl de “boeren” relschoppen.
Dubbele standaarden. Neerlands geestesmerk.
De echte activisten, hier in Amsterdam bijvoorbeeld van de Blauwbrug en de Stadhouderskade, zullen zeker een fysieke en misschien ook psychische terugslag doormaken na een intense week die langer zal lijken dan de kalender aangeeft. Er zijn therapeutische methoden ontwikkeld om dit te verwerken, onze kameraad Dhjana (van wie ik een saluut doorgeef) heeft of had er een praktijk in. Ik herinner mij mijn eigen lichte instorting van na een intense eerste helft van – jawel, 1970, een jaartal waar ik hier naartoe moet werken.
Want er gebeurde van alles in Nederland in die dagen. Er was een grote havenstaking in Rotterdam, natuurlijk genegeerd door de toen nog door de staat gekoesterde vakbonden. Dit gaf kansen aan marginale clubs in de marxistisch-leninistische hoek (toen in het algemeen codetaal voor maoïstisch). In diezelfde dagen vond de Amsterdamse overheid het een goed idee om in volle zomer het slapen op de Dam te verbieden. Patriottisch volk, mariniers, kwam een bijdrage leveren aan de ontruiming door er op te komen slaan. Allengs werd de sfeer grimmig en de politie schoot bij een gelegenheid met scherp. Fotograaf Daniël Koning, toen voor dagblad De Tijd, werd in de rug geraakt.
Een Italiaanse televisieploeg wilde graag spannende beelden en ik sluit niet uit dat het waar was dat ze een paar aannemelijk uitziende jongelieden geld hebben geboden om telegeniek te rellen. Daarvoor ben je van de televisie, tenslotte.
Maar ook in die dagen was De Telegraaf De Telegraaf. Ter redactie had men de minderheid van de Italo-Albanezen ontdekt, die bestaan echt, ze zijn verspreid over het zuiden, nazaten van vluchtelingen voor de Ottomaanse verovering van hun moederland. Hier komen ze aan de orde op Krapuul.
Kijk eens aan, dachten ze bij de Telegraaf. Italiaanse filmploeg, dat zijn natuurlijk Italo-Albanezen. Daar zit de lange arm van Tirana achter. Die deelt geld uit om te rellen in Amsterdam. En in Rotterdam had je marxisten-leninisten van Albanese strekking, Albanië had min of meer gebroken met China, en al eerder met Moskou. Geen zinnig mens zou denken dat het armzalige arbeidersparadijs aan de Middellandse Zee geld genoeg zou hebben om een langdurige staking in – dan – de grootste haven ter wereld te onderhouden, en tevens Damslapers te sponsoren. Maar ja, De Telegraaf, nietwaar, en de Gemiddelde Gewone Hardwerkende Nederlander zal hun gezwets ook toen geloofd hebben.
Plus ça change…
Het is 2019 en bij De Telegraaf weten ze te melden dat “een woordvoerder” van Extinction Rebellion heeft “toegegeven” dat “demonstranten betaald krijgen”.
Extinction Rebellion is een actiegroep, je kunt het ook een groep acties noemen (in datzelfde 1970 was Dolle Mina iets dergelijks), die een grote vlucht heeft gekregen in een jaar, hetzelfde jaar waarin Greta Thunberg de weg wees voor zich uitbreidende scholierenstakingen op vrijdag. De acties lopen door elkaar, ze hebben tenslotte hetzelfde doel voor ogen: het redden van de mensheid.
Er zijn mensen heel lang intensief in touw voor het organiseren van zoiets als een langere blokkade, die door de politie wordt weggeknuppeld, de dubbele standaard weet u nog. Dat die een reis- of onkostenvergoeding krijgen is billijk, en het is nog iets anders dan in loondienst zijn. Maar zelfs dan – van oudsher horen vrijgestelden bij alles wat beweegt ter linkerzijde, waar ondanks Beyond Politics XR toch echt toe behoort.
En wie zal dat betalen? Er wordt krachtig gecollecteerd, crowdfunding moet je nu zeggen, en er zijn kapitalisten die de knip opendoen. Ook dat is niet nieuw of bijzonder. Troelstra en Domela werden beiden gesponsord door dezelfde nogal rechtse Duitse ondernemer Bahlmann – ja, ga maar zitten snikken in een hoekje, het is echt zo. Is dat erg? Ik zeg: goed dat ze geld hieraan besteden. En het gebeurt openlijk. Tot chagrijn natuurlijk van door de Telegraaf voorgelicht Nederland, dat van die krant niet zal vernemen van sponsoring van “boeren” door de agro-industrie en van de “klimaatsceptici” door de fossiele industrie. En hoefijzerlinks, dat dol is op nooit van de grond komende actie, zal meehuilen.
Hier meer over de sponsoring van het klimaatactivisme.
