Proletariërs aller landen, stop er mee!

In de negentiende eeuw werd het in ledigheid en bijbehorende armoede – die tot misdadigheid leidt, dat weet iedereen – toevende volkje ingezet om woeste gronden te ontginnen. Een project dat zo goed gelukt is dat er geen woeste grond meer te vinden was in Nederland. Woeste grond was zo ongeveer wat overeenkwam met die werklozen: onproductieve, mogelijk zelfs gevaarlijke stukken land, soms niemands eigendom, waar misschien wel raven rondvlogen en nog een enkele wolf rondliep. Toen het gedaan was met de woeste gronden konden er leeglopers ingezet worden ter ontwikkeling van fraai-getemde natuur, met sportvoorzieningen en nette paden. Holland dankt er het Amsterdamse Bos (dat ik altijd wel het Bosplan zal blijven noemen) en de Leidse Hout aan. Open weideland met bijbehorend scharrelend of wadend gevogelte als kemphaan, grutto en kievit, met rondzwemmende otters en steels sluipende bunzings, werd door netjes aangelegd bos vervangen. Eigenlijk nog steeds strijd tegen woestheid, en een prettige manier om nietsdoend volk te disciplineren tot zegenrijke arbeid. Tot in de droog te leggen Wieringermeer en de Noordoostpolder en het beroemde of beruchte Jipsinghuizen werd de woestheid van natuur en potentiële landloperij in goede banen geleid.

Ruim twintig jaar geleden werd een nieuw soort te ontginnen woestheid gesignaleerd, waartegen in eerste instantie vooral de laaggeschoolde ledigen ingezet dienden te worden: handhavers, surveilleerders, gluurders tegen de onrust van het kwaad, in hun speciale werkzaamheid speciaal aangemoedigd door de PvdA:

De vele wachtlopers die langs de openbare weg, in de holle trappehuizen en op de tochtige trambalkons zullen verschijnen, doen verrichtingen die enige jaren geleden in beleidvoorbereidende kringen nog ‘werkvervangende activiteiten’ heetten. Inderdaad kan men in Amsterdam constateren dat er al velen gemotiveerd zijn om zich te melden voor deze publieke vormen van arbeidssimulatie. Wij zien de stadswacht patrouilles in hun kekke rood-blauwe uniform in steeds meer wijken verschijnen: verklede langdurig werklozen die met een landerige tred zich op hun individuele arbeidstraject begeven. In rotten van twee, en vaak zelfs in rotten van drie, zien wij hen ontspannen bezig met het observeren, signaleren en binnen hun bevoegdheid, corrigeren. Een eerstelijns bewakingsfunctie voor al diegenen, die een uniform op straat nog associëren met veiligheid die de terugtredende staat moet waarborgen.

(Bron)

We zijn inmiddels weer verder en in het kader van het immer voortschrijdende heilsbeleid worden nu mensen tewerkgesteld waar zij ooit wegens bezuinigingen ontslagen zijn en waar zij nu, omdat ledigheid nu eenmaal des duivels oorkussen is en een tegenprestatie aan “de maatschappij” verwacht wordt voor de bijstand die de duimendraaier v/m ontvangt, gratis en voor niets tewerkgesteld worden. Het opmerkelijke is dat dit soort arrangementen wordt ontworpen door mensen die zichzelf werkelijk overal onmisbaar achten. Een actueel voorbeeld van zo iemand is Louise Gunning, zich ook actief presenterend als hoofd van de Universiteit van Amsterdam, waar zij volgens haarzelf volstrekt onmisbaar is als leidinggevende en handenwringend toeziet hoe haar leidinggevendheid wordt weggelachen en irrelevant wordt gemaakt. Zij heeft nog 19 (negentien) andere hoge functies. U kunt er van op aan dat zij daarin al even misbaar is. Tot 2012, toen de laatste ronde werd ingeluid voor de Partij van de Arbeid, werd zij als ministeriabel gezien. Dat kan ik mij zeer goed voorstellen. Wie functies verzamelt waarin zij totaal misbaar is moet op den duur wel leiding gaan geven aan een departement. Luitjes als Plasterk en Blok gingen haar voor als goede voorbeelden.

Wat ik hoop is dat degenen die zo iemand nu laten zien als de goedbetaalde nietsnut die zij nu eenmaal is (en nogmaals: zij is slechts een actueel voorbeeld) er in slagen die overbodigheid om te zetten in daadwerkelijk beleid, of liever: non-beleid. Voorafgaand aan de oproep van alweer meer dan vijftien jaar geleden: “Proletarier aller Länder, macht Schluß!” kunnen wij zeggen: eerst en vooral de onzinnige banen afschaffen. Niks werk, werk en nog eens werk. Men leeft niet om flutwerk te verrichten in opdracht van en een enkele keer in het voordeel van rijken en machtigen. Met meerwaardeproductie of -realisatie heeft het zelden of nooit meer te maken, het gaat ten hoogste om de volgehouden disciplinering.

Dat verzet tegen dwangarbeid, zoals die nu als nieuwste therapie tegen de woestheid in het algemeen wordt voorgeschreven, in de eerste plaats geboden is, spreekt vanzelf.

(Aangeboden ter begeleiding van Joint Politics, SALTO Amsterdam, 26 maart 2015 18-20 uur)

1 gedachte over “Proletariërs aller landen, stop er mee!”

  1. Pingback: De stierenstrontstiel | Krapuul

Reacties zijn gesloten.