Het interview met David Graeber, dat u natuurlijk wel even moet lezen, is uit een papieren tijdschrift in het Frans. Online is het in het Engels te lezen: Het tijdperk van de roofzuchtige bureaucratisering. Ik vertaal de staart:
“De historische nederlaag van de Engelse arbeidersklasse is het belangrijkste exportproduct van Groot-Brittannië.
En dit is echt de strategie van de Tories: het klassensysteem aan rijke vreemdelingen verkopen. Wat was de strategie van New Labour hiertegenover? De klemtoon leggen op de export van de cultuurindustrie. Maar er was een probleem: creativiteit komt niet alleen van de middenklasse, maar ook van de arbeidersklasse. In de twintigste eeuw schiep Engeland een ongelooflijke muzikale beweging, ongeveer ieder decennium of zo, die de wereld veroverde. Waarom gebeurt het niet meer? Nou, al die bands leefden van uitkeringen! Neem een stel arbeidersjongeren, geef ze genoeg geld om samen te komen en te spelen, en je krijgt de Beatles. Waar is de volgende John Lennon? Die is ergens in een supermarkt vakken aan het vullen.”
Het is gechargeerd, of de Beatles bij elkaar kwamen vanuit een uitkering lijkt mij sterk, ik ga het niet eens nakijken. In ieder geval waren skiffle, beat, psychedelica (en ja, de nazaten daarvan: hardrock en progrock), “glamrock”, punk & new wave, shoegazersmuziek en acid house stromingen die van diep onderop kwamen en doorbraken naar de mainstream. Ontneem de arbeidersklasse de altijd betrekkelijke zekerheid of eigen waardigheid van een baan of in ieder geval een bescheiden inkomen en zie wat je krijgt.
In de mainstream geven al jaren de jongetjes en meisjes uit de tv-wedstrijden en het modellenbureau de toon aan. De Spice Girls en Blur waren Tory. The dream is over.
En om dit te vieren de merkwaardige hit van Chumbawamba uit 1995. Dat het een allegorie is op de arbeidersklasse moet je er zelf bij denken – het kan er zijn succes aan te danken hebben gehad. Maar Chumbawamba zijn anarchisten gebleven, succes of niet.
