Vers van de pers en fris van de lever een stukkie voor de krant schrijven, het moet kunnen. Voor een avondkrant was het allang te laat, die sluit aan het begin van de middag, weet ik uit eigen ervaring, dus daar zie je de bekende sukkelbladen nu liggen – hun ochtendbroertjes hebben het makkelijker.
Wat zij met Charlie-Hebdo gemeen hebben mag een raadsel heten. “Een aanslag op de vrijheid van meningsuiting” wordt er gebruld. Nou nee. Het was een aanslag op twaalf mensen, en meer, want er zijn zwaargewonden en misschien zullen enkelen van hen het niet halen.
Het is zeer merkwaardig hoe uitgerekend uiterst rechts volk, dat niets met deze erfgenaam van “mei’68” – voortzetting van Hara-Kiri dat de jaren-zestigrevolutie begeleidde, doet alsof het huilt om de aanslag in Parijs. Twee dingen goed begrijpen:
– De vrijheid van meningsuiting wordt bedreigd door de staat. In Nederland zijn de landelijke dag- en weekbladen al zo gelijkgeschakeld dat er geen staatsingrijpen nodig is. Men heeft niets te vrezen. Wel misschien van de “tegen-staat” die misschien heeft toegeslagen in Parijs (op het ogenblik van schrijven is daarover echter geen zekerheid).
– Hoewel niet iedereen bij Charlie (nog) de geest van 1968 belichaamde – ach, wat is het tenslotte lang geleden – moet het nog even gezegd worden: de Bosma’s en Wildersen en hun vele, vele ideologische vrienden en vriendinnen in De Media, kunnen ten hoogste krokodilletranen huilen. Zij zijn bij uitstek de anti-’68ers en kunnen onmogelijk in een zelfde kamp staan als Topor, Provo-cartoonist Willem, Wolinski…
De reactie van Willem (Bernard Holtrop), ook vlak na de gebeurtenis.
En een persoonlijke noot: toen ik hoorde dat Wolinski bij de vermoorden hoorde was ik pas echt persoonlijk geraakt. Wolinski hoorde “bij ons”. Het verraste mij dat hij nog actief was. Misschien is rouw ook altijd in de eerste plaats zelfbeklag: de confrontatie met (de eigen) sterfelijkheid en de dingen die voorbijgegaan zijn. Ik denk aan het boekje van Wolinski dat mijn literaire vriend, Fries, keuze-Fransman en zigeuner, Waling, zelf alweer jaren dood, mij voor mijn verjaardag gaf en dat het overvalcommando van “woonstichting” De Key op de brandstapel gegooid heeft. Het is hierbij afgebeeld.
Het komt er nog steeds op aan te strijden met het wapen van toetsenbord, pen en potlood tegen fascistoïde types – of zij zich verschuilen achter “de islam” of “het liberalisme” met zijn “joods-christelijke waarden” (waar Charlie nou toevallig ook alleen de draak mee stak).
Rust in vrede, makkers.
