Wij, dappere en rechtvaardige Hollanders!
Toen ik hoorde dat Nederland niet bereid is om twee mensen uit Guantánamo Bay op te nemen, werd het me droef te moede. We hebben het over twee van de mensen die zonder proces jarenlang opgesloten hebben gezeten in slechte omstandigheden. Ze zijn misschien (waarschijnlijk) gemarteld. En nu mogen ze de bajes uit, omdat ze onschuldig bevonden zijn. Maar alleen als ze ergens welkom zijn. En dat zijn ze niet in Nederland.
Het is zorgelijk, maar dat onze overheid niet bereid is twee (twéé!) van deze mensen te hulp te schieten, verbaasde me eigenlijk niet eens. Het is in mijn ogen onbeschaafd en dom, maar ach, dat zijn zo veel van de beslissingen die we dagelijks over ons uitgestort krijgen. Tot zover niks nieuws.
Maar ik blijf wél enig vertrouwen hebben in ‘het volk’. Niet in allemaal, want dan zouden we niet steeds met van die rare regeringen opgescheept zitten, maar toch met een deel ervan. Wij roepen immers en masse ‘schande!’ als blijkt dat iemand jarenlang heeft vastgezeten voor een misdaad die hij of zij helemaal niet begaan heeft. We geven de politie de schuld, we geven de rechters de schuld, we geven de wet, het systeem, voor mijn part het weer de schuld, maar we zijn verontwaardigd en zeggen dat luid. En daar voelen we ons dan weer goed bij. Want wij staan pal voor onschuldige mensen, nietwaar? Zo zijn wij, Nederlanders. Behalve als het om twee (twéé!) mensen uit Guantánamo Bay gaat.
Daar kwam ik achter toen ik mijn mouwen opstroopte om de tweet aller tweets te schrijven, om mensen op te roepen in opstand te komen. Wij moeten eisen dat de regering haar standpunt herziet, dacht ik. Ik dacht ook dat dat niet eens heel veel moeite hoefde te kosten. Gewoon even een trending topic creëren, en klaar was Kees.
Ter voorbereiding keek ik alvast even naar #guantanamo, maar in Nederland hebben we het daar nauwelijks over. Ik vond wel een tweet waar ik blij van werd: iemand had al een petitie gestart.
Ik dacht: nu is het helemáál appeltje, eitje. Ik retweet gewoon even. Maar ik wilde natuurlijk eerst zelf de petitie tekenen. Die stond intussen al een flink aantal uren op internet, dus ik verwachtte een lange lijst namen.
Ik was de eerste.
Nou ja, dan maar even flink duwen tegen die kar. Ik twitterde, ik zette een bericht op Facebook, ik mailde. En ja hoor: de teller begon omhoog te kruipen. Ik kende alle mensen die hun naam openbaar maakten, en ik denk zomaar dat de mensen die anoniem tekenden ook uit mijn directe omgeving komen. Ik kan me goed voorstellen dat je bijvoorbeeld niet met je naam in beeld wilt als je een bedrijf hebt, dus het is prima om dan je naam uit beeld te houden.
En hoe is het er nu mee, vijf dagen later? Het aantal ondertekenaars scheurt naar boven! Het zijn er nu al 16. Jammer dat ik degene die de petitie heeft opgezet niet kan benaderen, anders zou ik hem/haar even opbeurend toemailen. Die zit nu natuurlijk in een inktzwarte depressie.
Wat ik me nou af zit te vragen: waarom zouden mensen niet willen tekenen? Dat is een oprechte vraag, geen retorisch gedoe. En niet eens een directe poging om mensen alsnog over de streep te trekken (nou ja, een béétje) maar vooral om inzicht te krijgen in beweegredenen, en om de eventuele fout in mijn eigen gedachten te ontdekken. Misschien is het wel heel dom om te tekenen, en heb ik het volkomen bij het verkeerde eind. Dat laat ik me dan graag uitleggen.
Om te voorkomen dat ik eerst alle redenen te horen krijg die ik zelf al kan verzinnen, heb ik een lijstje opgesteld met daarbij mijn commentaren:
- Het heeft geen zin. ‘Ze’ doen toch wat ze willen.
Als je niks doet, weet je in ieder geval zeker dat het geen zin heeft. En als je nooit iets van je laat horen, kunnen ‘ze’ altijd blijven doen wat ze willen, want dan geef je daar impliciet toestemming voor. - Die mensen kunnen wel hartstikke gevaarlijk zijn, en dat laat je dan zomaar je land binnen?
Als die mensen zo beschadigd zijn dat ze ons willen laten ontploffen, hebben we dat mede aan onszelf te wijten. Nederland had zich veel kritischer moeten opstellen in de aanloop naar dit alles. Maar wij hollen blijkbaar liever achter sufferds aan als George W. dan achter de toch wel iets intelligentere Barack. En bovendien: het gaat om twee (twéé!) mensen, die geen moorden en aanslagen op hun geweten hadden. En die (mag ik hopen) begeleid en gesteund zullen worden als ze eenmaal hier wonen. - Je kunt die moslims niet vertrouwen.
Ga weg. Kruip terug in je hol en ga dáár zitten veralgemeniseren. Denk terug aan alle individuen die ooit als intrinsiek misdadig en ongewenst zijn weggezet, eenvoudigweg omdat ze tot een bepaalde groep behoorden. En nee, ik heb het niet alleen over joden. De lijst is ellenlang, en getuigt van een oeroud systeem in onze hersenen, dat ons ooit een evolutionair voordeel opleverde maar nu in ons nadeel werkt. En met ‘ons’ bedoel ik de héle mensheid. We leven niet meer in stammen van maximaal 200 mensen. Dus weg met dat groepjesgedoe. - Nederland is al zo vol.
Twee. - En wat moet dat wel niet kosten? En dat moeten wij allemaal betalen van onze belastingcenten.
Lijkt me een snood plan. Doen ‘ze’ daar ook eens wat nuttigs mee. We hebben ook van harte meebetaald aan de oorlog die mede de oorzaak was van dit alles. Omdat onze politici zich lieten wijsmaken dat een geel vierkantje en een rode stip op een korrelige zwart-witfoto hetzelfde is als een fabriek en een opslagplaats van massavernietigingswapens. Of dachten dat ze ons dat konden wijsmaken. En toen hebben ‘we’ ook onze bek gehouden. - Het is het probleem van de VS.
We staan altijd vooraan in de rij te hijgen en te kwispelen als onze grote NAVO-bondgenoot iets van ons wil, maar nu even niet. Want NIMBY. Maar inderdaad: het is een probleem van de VS. En zolang die het niet opgelost krijgen, kunnen wij best iets doen. - Het heeft een aanzuigende werking.
Hahahahahaha! - Waarom moeten wij alles weer oplossen?
For your information: er lopen al heel wat van ex-gevangenen uit Guantanamo rond in de ons omringende landen. Wij zijn gewoon het xenofobe jongetje van de klas. - Tekenen? Voor je het weet staat je eigen naam op de een of andere lijst.
Ach! Bang voor marteling? Waterboarden? Teken dan anoniem. O ja: dat heeft natuurlijk geen zin, want ‘ze’ weten toch precies wie al die anonieme ondertekenaars zijn. Kom, slik wat angstremmers, doe even een tukje en drink niet zoveel zwarte koffie. Het zijn de lafaards die deze wereld tot een gevaarlijke plek maken, want zij geven de machtsmisbruikers de macht om te misbruiken. - Ik ben te lammenadig.
Ja, nou ja. Jammer. Als ik gemeen was (en dat ben ik soms) zou ik zeggen: mocht ik je ooit op je snuit zien vallen, dan ben ik te lammenadig om de ambulance te bellen, oké? Maar ik zeg het niet, want ik ben een Dame. Pfoeh! Dat kost moeite. - Ik heb te weinig informatie om nu al een besluit te nemen.
Goed argument. Verzamel informatie. Laat het er niet bij zitten. - Het gaat om twee mensen, waar maak je je druk over? Intussen vallen er elders duizenden doden.
Ik weet dat ik niet de hele wereld kan verbeteren. Ik zou trouwens niet weten hoe. Maar ik stel er erg veel prijs op om een bepaalde kern van beschaving te handhaven in mezelf. Dan gaat het niet om de hoeveelheid, maar (bijvoorbeeld) om het soort onrecht, en om de vraag of je een duidelijk standpunt in kunt nemen en of je invloed kunt uitoefenen, hoe weinig ook. In dit geval kan ik invloed uitoefenen (hoop ik). Maar ik steun onder andere ook Amnesty International en Artsen Zonder Grenzen… allemaal eenzame watermolecuultjes op een gloeiende plaat, maar toch. Lezers: als iedereen van jullie tekent en daarna zelf óók minstens 15 mensen weet om te lullen, wordt het nog wat met die ene watermolecuul. Kan zomaar een gigantische sneeuwbal worden. - Ik doe al zo veel voor het goede doel. [Argument dat óók vaak gehanteerd wordt door mensen die meedoen aan de Postcodeloterij.]
Een handtekeing, goddomme, een handtekening! Je kunt er niks mee winnen, maar het is op te brengen! (Nee, ik onderteken ook niet elke petitie. Dat zou een dagtaak zijn. Je moet inderdaad keuzes maken. Maar deze lijkt me nogal voor de hand te liggen.)
Argumenten die ik over het hoofd zie, en dan vooral dat éne argument waar mijn blinde vlek zit (het doorslaggevende argument om niet te tekenen): vertel het me. Ik wil het weten. En anders: teken, mail, twitter, facebook!
Pingback: Senatoren willen opheldering over opname Guantanamo-gevangenen | Krapuul