Een maatschappij van vrijheid, van solidariteit op basis van gelijkwaardigheid, verdraagt geen strafrecht. Zo’n maatschappij zou onmiddellijk haar vrijheid kwijtraken als ze wetten zou tolereren, plus instellingen om naleving van die wetten af te dwingen. Geen strafrecht bestaat immers zonder autoriteit van degene die straft jegens degene die gestraft wordt
Precies vanwege die autoriteit zijn er dus politieagenten die mensen naar rechtbanken slepen, officieren van justitie die zulke mensen aanklagen, rechters die ze veroordelen en gevangenissen om ze in op te sluiten. Wie consequent opkomt voor vrijheid, voor individuele en collectieve zelfbepaling, zal opleggende autoriteit afwijzen. Zij die dat doen wijzen daarom – als ze een beetje consistent zijn in hun opvattingen – politie, strafrechtspleging en gevangenissen principieel van de hand als verwerpelijke en antisociale dwangmiddelen die de vrijheid bedreigen.
Zo’n verwerping van gevangenis en rechtbanken typeerde al klassieke anarchisten in de negentiende eeuw. De anarchist Peter Kropotkin schreef er uitvoerig over. Hij bracht naar voren dat gevangenissen degenen die er in opgesloten zaten, niet afhielden van antisociaal gedrag: integendeel, veel van de gevangenen worden na na hun vrijlating opnieuw in de cel gegooid, vaak wegens zwaardere misdaden. “Als het eerst kleine diefstal was, dan keert hij nu terug voor een gedurfde in braak; als hij de eerste keer voor een één of andere daad van geweld , dan zal hij vaak terugkeren als moordenaar.”
(Lees verder bij de bron van dit artikel)
Via:: ravotr
