Een storm die men de smaakvolle naam Evert heeft toegekend waart rond. Alsof ze uit de lucht vallen duiken meeuwen bijna verticaal naar de gracht. Geen weer om er op uit te gaan, maar de troost die Heimans & Thijsse bieden is altijd bij de hand. Dit is de aftrap van wat een rubriek beoogt te worden, getiteld:
De reden tot deze naamgeving is een opmerking van redacteur Pyt van der Galiën dat hij geen krokus van een boterbloem kan onderscheiden. Helemaal geloven doe ik het niet, maar ziehier in het vignet het onderscheid: de gele zijn de boterbloem, de blauwe is de krokus. Het is mogelijk dat u ze bij elkaar aantreft maar dan zult ge redelijkerwijs te maken hebben met een verwilderde krokus. Of een tuin die men maar slecht onderhouden noemt. En voor boterbloemen is het naar mijn waarneming nog net iets te vroeg. Wel al weken in bloei is het familielid speenkruid.
Wat er nu zeker van de bomen afvliegt zijn de katjes, voorzover nog voorradig. Wees niet bevreesd voor hooikoorts, daar waait het te veel voor.
Wat maakt dat de Massa in Amsterdam het Vondelpark onveilig in de ware betekenis van het woord maakt, en niet bijvoorbeeld het Ooster- of Sarphatipark? Is het de roem van Ooit, toen het Damslapen werd vervangen door het Parkslapen, dat natuurlijk ook hoognodig verboden moest worden. En dat kon geniepig in zijn werk gaan in een zomer met veel regendagen, 1972, toen het parkslapen geen groot genoegen kon zijn. Maar toch – het is lang geleden, waarom? Voor mijn vaste lenteboden in Amsterdam, Klein en Groot Hoefblad (geen familie van elkaar), weet ik daar vaste vindplaatsen waarvan ik nu vrees dat de hompende meute alles verhoeperdepoept heeft onlangs. Het Zuiderzeepark, of Flevopark zoals je het nu schijnt te moeten noemen, biedt soelaas. Al is het ook weer niet echt rustig op de eerste zachte donderdag na de week van vorst en sneeuw.
De klokjes hebben de kou in ieder geval goed doorstaan, evenals trouwens het speenkruid. In dit park loop je op de schouders van titaantjes. Als kind was ik mij daar niet van bewust. Eigenlijk wordt het pas duidelijk als ik over een brug het park verlaat – ooit het “buiten” van mijn jongensdagen.
Heimans & Thijsse hebben bij wijze van vingeroefening als eerste gezamenlijk het toen nog tamelijk nieuwe Vondelpark onder de loep genomen. Heimans solo had al eerder het Sarphatipark behandeld, een van de kleinste stadsparken van Amsterdam. Als alles een beetje meewerkt wordt ge daar binnenkort eens rondgeleid.
- De foto’s zijn van Ina Dijstelberge (ondertekend) en Van der Kluft.
