Als uit het niets was zij er onverwacht, het meisje dat voor het eerst innig afscheid nam met lieve woorden en een afspraak voor de volgende keer – niet dan nadat zij mij meegetroond had naar de disco en de vloer opgeduwd. Sommige nummers van die nacht zitten er nog steeds in als herinnering, omdat ik in die tijd eigenlijk alleen naar Verstandige Muziek luisterde (naar verluidt had die meer dan drie akkoorden) en dit dus een confrontatie was met wat er was geworden van R&B en soul.
People’s Choice, Do it any way you wanna, 1975
En de raggamoffin-rap die toen nog niet zo heette op de muziek van het bovenstaande, als toegift
Cocaine in my brain, Dillinger, 1976
