Een zeer waardige afsluiter van de reeks onophoudelijk opzetbare nummers (eindeloos mag ook, maar dit is misschien een wat preciezer adjectief…). Er zijn er natuurlijk veel meer dan in een serie van twee weken aan bod komen, maar die komen als het goed is nog wel langs.
Oorspronkelijk van King Curtis & the Kingpins, 1964. Zodra de eerste saxofoonklanken er zijn weet je: dit zet ik zo weer op. En weer.
“King” Curtis Ousley is op 13 augustus 1971 vermoord door een drugsdealer die hij verzocht zich te verwijderen van zijn trap.
Willie Mitchell, het eindeloze begint al bij de gitaar-intro. 1968
Een snellere versie werd geproduceerd door Mike Raven, the oldest living teenager in captivity, en door hem als herkenningsmelodie bij de BBC gebruikt.
Mike Cotton Sound, 1968
Deze versie is geënt op die van Beau Dollar & the Coins, waarbij inbegrepen Lonnie Mack, 1966
De laatste twee zijn meer voor de dansvloer, de eerste twee om huiverend te luisteren. Naar mijn best wel onbescheiden mening. Die ook vocale versies niet in dit verband brengt, zelfs niet die van Lou Rawls.
