Dit nummer is eigenlijk TE goed, TE tijdloos. Alles wat door mij heen ging toen ik het voor het eerst hoorde – ja, er was een tijd dat het er nog niet was, althans niet op de plaat gezet en dus op de radio te horen – beleef ik opnieuw bij het beluisteren – de spanning opgebouwd door het intro, de ontlading. Op de keper beschouwd gaat het bijna nergens over, dat is het magistrale er van.
Het nummer in zijn geheel. 1965
Niet geheel compleet, wel playback, met choreografie, ook voor de Memphis Horns. Wilson Pickett, ik had hem nog niet eens genoemd.
Er zijn enige misverstanden ontstaan over wanneer het door wie voor het eerst op de plaat is gezet. De conclusie moet tenslotte zijn dat het toch Wilson Pickett zelf is, en dat er een fout is begaan bij de vermelding van het opnieuw uitbrengen op glimschijfje van de onderstaande schitterende instrumentale versie. Die is nochtans van 1966, niet van 1965.
Little Mac and the Boss Sounds, zo’n eindeloos opzetbare instrumental. Kenwijsje van Rick Dane en Carl Mitchell op Caroline, die beiden een programma omstreeks middernacht hadden (respctievelijk er voor en er na, niet gelijktijdig).
