Noem het nooit koloniale oorlog!

Toen in 1912 de Indische Partij werd opgericht, onder anderen door een Douwes Dekker, naneef van Multatuli, was Nederland in rep en roer. ’s Lands welvaren in gevaar! De partij werd rechtspersoonlijkheid geweigerd en de oprichters werden zonder vorm van proces geïnterneerd.
Daar werd iets groots verricht!

Er zijn vele redenen om huichelachtig Nederland grondig te haten. Hoe het met de koloniën is omgesprongen is zeker een van die vele. Mijn zus heeft op een school gezeten genoemd naar Henri van Kol, medeoprichter van de SDAP, Kamerlid voor dit genootschap, planter op Java en als Kamerlid voorstander van het onderwerpen van Atjeh onder luitenant-generaal Van Heutsz. Zelf mocht ik lager onderwijs genieten op een school, genoemd naar de slachter van Banda, van wie die ene zin een citaat is en van wie in Hoorn ook nog een standbeeld staat. De school heet trouwens nog steeds zo. En Asscher, die een prijs heeft gekregen genoemd naar een slachter van de Dani, ach, we hebben het vaker vermeld.

De NRC (is het Handelsblad nu echt helemaal uit de naam verdwenen?) laat iemand aan het woord die inventariseert dat in kringen van aan de academie verbonden historici de term “koloniale oorlog” tot op heden taboe is. Het is niet goed voor je carrière het zo te noemen, dus schrap je de woorden uit je proefschrift. Men voelt zich te sjiek om het over geweld te hebben, en hoe dan ook, het waren maar excessen.
Lees het hier (tenenkrommend stuk: “Volgens hoogleraar in emiraat Jan Bank lag het anders…” en „Je moest van goede huizen komen” – slijpsteen van de geest noemde die krant zich nog een tijd in de reclame).

Ah ja, de slijpsteen. Laatst speurde ik naar de conventies rond ooit zo gangbare termen als Indo, Inlander en Indiër. De naam Indonesië, gevormd uit Griekse elementen, ooit bedacht door een Britse antropoloog, is in de politiek pas gangbaar geworden rond 1920, toen de naam werd geadopteerd door de communistische partij. Waarvan de al dan niet vermeende leden een kleine halve eeuw later massaal zijn afgeslacht, een volgens Washington heilzame “operatie” die natuurlijk ook nooit genocide genoemd mag worden. Maar dat was neokolonialisme en dit terzijde.
Ik kwam terecht bij het NRC-stijlboek. Dit geeft ook de volgende handige raad ten aanzien van de koloniale oorlog:

*Koloniale oorlog en politionele acties
Het gewapend optreden van Nederlandse troepen in Indonesia na WO II wordt vaak beschreven als een koloniale oorlog die tot doel had het Nederlandse koloniale bewind in ere te herstellen. Het doel was echter het brengen van ‘rust en orde’, die Nederland vooraf wilde laten gaan aan de (al in december 1942 door koningin Wilhelmina) beloofde spoedige onafhankelijkheid.
Eerder juist is politionele acties. In de zomer van 1947 en in december 1949 zijn er door Nederlandse strijdkrachten twee grote offensieve acties gevoerd om de hierboven geschetste gewenste situatie te versnellen. Deze acties, die allebei maar twee enkele weken hebben geduurd, werden met deze term aangeduid, omdat het hier geen oorlog betrof, maar een ordevraagstuk dat in principe een politietaak was.
Vermijd daarom de term koloniale oorlog. Het waren Nederlandse militaire acties (met twee keer een offensief = politionele acties), in een gebied dat officieel nog onder Nederlands gezag viel. Na bijna vier jaar ‘strijd en diplomatie’ werden beide partijen het in 1949 eens over de voorwaarden tot soevereiniteitsoverdracht.

.
Bron.

“Operatie Product” heette een van die “politionele acties”. Want ’s lands welvaren was in gevaar. Indië verloren, rampspoed geboren.
Van die hypocrisie worden we echt waarschijnlijk nooit verlost.