Er is in Israel al veel langer een discussie gaande over de exacte betekenis van ”firing zones”. Firing zones, gebieden waar het Israelische leger wordt geacht te oefenen, beslaan zo’n 17 pocent van het gebied van de Westoever. Ze worden gevonden in Zuid-Hebron en in het noorden van het dal van de Jordaan, langs de grens met Jordanië. In het noorden zijn er regelmatig verhalen dat de inwoners van Bedoeïenendorpen met hun hele hebben en houden een paar dagen (of wat langer) moeten opkrassen, terwijl Israelische tanks door hun met zorg aangelegde akkertjes razen en het nodige groen verpletteren. (Verder zijn er natuurlijk ook veel verhalen over vernietiging van waterleidingen en -bronnen of van tenten en plaatsen voor vee, maar dat staat daar los van. Dat is routine in gebieden die behoren tot “Area C”, het gedeelte dat onder de akkoorden van Oslo wordt bestuurd door Israel).
In het zuiden is wat anders aan de hand. Daar heeft een recente uitspraak van het Israelische hooggerechtshof bepaald dat zo’n 1.200 inwoners van Masafer Yatta, een aantal bedoeïenendorpjes, worden verplaatst. Dat gebeurt uiteraard zeer tegen hun zin, zeg maar dat ze worden gedeporteerd. Deze uitspraak heeft hier en daar wat stof doen opwaaien, want het is de grootste gedwongen verhuizing van een groep mensen (onder wie ongeveerde helft kinderen) in jaren. Maar de verwachting is dat het gewoon zal worden doorgezet. De 1.200 zullen waarschijnlijk niet allemaal tegelijk uit worden gezet, maar geleidelijk. Buitengewoon oneerlijk, want ze wonen daar al sinds de 19e eeuw. Ze zijn bovendien al eens verjaagd uit hun grotwoningen toen duidelijk werd dat ze een plaats bewoonden met antiquiteitswaarde.
Uiteraard gaat hun gedwongen verhuizing ook faliekant in tegen het internationaal recht en wel één van de oudste principes daarvan dat nog dateert uit de Amerikaanse burgeroorlog. Maar dat zal de rechters – en het grootste deel van Israel – worst wezen. Juist daarom is het uiterst pikant dat de internetkrant +972 Magazine juist nu komt met de onthulling van hoe die ”firing zones”van Israel tot stand zijn gekomen en wie er de auctor intellectualis van was.
De krant heeft de – tot nu toe geheim gehouden – notulen opgespoord van een vergadering in 1979 tussen de ”Settlements Organization” van de Wereld Zionistische Organisatie (die altijd met de regering heeft samengewerkt wat betreft stiekeme plannetjes in bezet gebied) met de toenmalige minister van Landbouw, Ariël Sharon. Daarin verklaart Sharon dat hij de ”firing zones” creëerde om een mechanisme te hebben dat land kon overdragen aan nederzettingen. ”Als degene die in 1967 de ”firing zones” bedacht, kan ik zeggen dat ze bedoeld waren voor één doel: om een mogelijkheid te scheppen voor Joodse nederzettingen in dat gebied,” verklaarde Sharon tijdens deze bijeenkomst.
Tijdens een latere bijeenkomst – in 1980 – onthulde hij dat er nog een andere reden was, speciaal voor de ”firing zone” in het zuiden, namelijk om de uitbreiding van Bedoeïnengemeenschappen in de Negev (Naqab) richting Be’er Sheva te stoppen met een ”etnische grens”. Sharon creëerde daarvoor tijdens deze bijeenkomst ook een joodse nederzetting in de Negev (Meitar) en twee van de nederzettingen die Masafer Yatta nu omringen: Susiya en Ma’on. Inmiddels zijn er heel veel nederzettingen die satellieten hebben gekregen – uitbreidingen in de vorm van al of niet illegale ”buitenposten” die vaak deels in firing zones land bezetten. Op die manier zijn er rond Masafer Yatta nog de nederzettingen Mitzpe Yair, Havat Ma’on en Avigaíl bijgekomen.
De Israeli’s zijn intussen begonnen met het sturen van tanks naar Masafer Yatta, terwijl ze oefenen met scherpe munitie en er nabij de huizen hier en daar mijnen zijn geplaatst. De verdrijving komt inderdaad naderbij. Voor de kleine schare geïnteresseerden is intussen een kleine troost: de jarenlange vraag waartoe die ”firing zones” toch in godsnaam dienden is opgelost. Gewoon. Om nederzettingen te kunnen oprichten.
– Uitgelichte afbeelding: Wikimedia
