Het is een heel ander gevoel dan 1967. Ook al had ik geen idee of de deejays van de zeezenders die spoedig de lucht uit gingen ergens terecht zouden komen, het waren de stations die verdwenen, de individuele jocks – het stemde wel verdrietig maar het geheel is meer dan de som der delen.
Zo’n laatste programma was een onbestelde en ongewenste gebeurtenis die zich voor je oren afspeelde. Enfin, over dat van Keith Skues heb ik hier geschreven.
Skues was een van de intelligentste deejays buitengaats en ongetwijfeld ook op het land. Ik heb lang geaarzeld of ik echt getuige moet zijn van zijn laatste radioprogramma, dat op 27 september 2020 is uitgezonden voor de oostelijke graafschappen van Engeland en via het internet voor de wereld.
Bijna op de valreep heb ik het alsnog gedaan. Zijn stem is een beetje krakerig, of is hij kortademig – het kan de leeftijd zijn maar ook, of daarbij komend, een corona-effect. Waarmee ik bedoel dat het je concentreren op binnen zitten ook zo zijn gevolgen heeft.
Ik verneem dat er een album is opgenomen aan het begin van de eeuw met onder andere deze mix met vaste frasen, waarin ik “Glockenspiel” en “Have a large” mis. Je kunt niet alles hebben.
Ik hoop dat iemand zijn versie van Het spel kaarten alsnog op YT zet – ik hoorde die in het afscheidsprogramma voor het eerst en het is een mooie en goedaardige steek onder water tegen collega Gerard de Vries, al kan die nooit zo bedoeld zijn geweest want hij is van 1959 en die van De Vries van 1965. Keith Skues, Deck of records, let er op.
In de catchphrase-dub zult u ook “double time-check” ontwaren, die heeft Tom Mulder met het slappe “dubbele tijdmelding” geadopteerd. 12.12, vat u hem?
Kiki Dee, toch nog wat jonger dan Skues, herinnert zich eigenlijk niets van belang van de jaren zestig, haar werk vindt ze pas belangrijk als het de samenwerking met Elton John betreft. En dat voor iemand die zomaar een lp bij Motown heeft opgenomen, en nee, die werd geen hit. Keith praat er goedmoedig overheen en pas op het eind blijkt hoe belangrijk een interview met Kiki geweest moet zijn voor hem. Hij zei, in 1967, over Kiki’s nieuwste single: Als ik ooit stop met radio zal dit de laatste plaat zijn die ik draai.
Hij houdt woord en zwijgt verder. Emotie. Niet alleen bij hem.
I’m going out (the same way I came in)
En dan zonder een woord Mr. Tambourine man van de Golden Gate Strings, ook al gejat door Tom Mulder, die er al niet meer is om te vernemen dat het toch eigenlijk niet kan – een herkenningsmelodie pikken die zozeer bij één persoon hoort, degene die het nummer van de Byrds “ontdekt” en tot hit heeft gedraaid.
Na afloop van het alsnog luisteren (het kan nog tot morgenmiddag, u ziet maar) voel ik mij koortsig. Dit is zoals gezegd anders dan 1967, hoe verdrietig het ook was toen.
Dit is een stadium op de levensweg dat naar de uitgang verwijst, ingepeperd door het ageisme van de BBC dat voor mannen nog altijd meer rek toelaat.
Het is niet onopgemerkt gebleven.
