Een uiteengevallen samenleving waar een overheid grote woorden spreekt over een ‘war on drugs’, vervolgens haar burgers aan hun lot overlatend met een onbetrouwbaar politieapparaat, een niet noemenswaardig juridisch systeem en waar het leger dat gesponsord wordt door de USA het land terroriseert.
Een vicieuze cirkel van een lucratieve drugsindustrie die zich inkoopt bij overheid, het leger en de politie, gevoed door de vraag uit de US en medegefinancierd door 500 miljoen dollar per jaar als ‘hulp’ van deze US aan het Mexicaanse leger.
50.000 slachtoffers sinds 2008 officieel, officieuze schattingen gaan over de kop om nog maar te zwijgen van de verdwijningen.
Wij nemen maar al te graag genoegen met het verhaaltje over de ‘war on drugs’ en de drugscriminelen die elkaar in een oorlog om de routes naar de USA meedogenloos afmaken. De beeldvorming is perfect, het werkt geweldig, wat komt me dat toch bekend voor. Wat een schril contrast met bijvoorbeeld 72 neergemaaide lichamen van Midden-Amerikaanse vluchtelingen die op doorreis naar een beter leven in Amerika in een half verlaten dorpje in Mexico op patrouillerende Zeta’s of andere van het leger afgeleide militair geschoolde karteljongens zijn gestuit, om maar 1 van de talloze slachtpartijen aan te halen.
De meeste slachtoffers zijn niet-geïdentificeerde nobodies, de echte kartelleiders worden sporadisch gepakt en hebben een Kaizer Soze-achtige publieke bekendheid, o ja, en de drugs, ondanks de ‘war’ blijft die in overvloed beschikbaar.
Wat blijft het toch verdacht stil in ons wereldje. Daar waar elk trillerig kromzwaard-filmpje uit de woestijn tot vragen in de kamer kan leiden blijven wij schier onbewogen bij de regelmatige ongelofelijke geweldsexplosies uit Mexico. Deze blijven meestal onvermeld of krijgen soms een zeer beknopte beschrijving in de krant.
De waarheid echter is dat er momenteel dagelijks mensen worden vermoord in Mexico, vaak op een wijze waar Dr. Mengele zo ongeveer slapeloze nachten van zou krijgen. In een land in chaos is er niet eens meer een schuldvraag. Net zoals wij hier de schuld van de eurocrisis niet bij 1 persoon, partij of gebeurtenis kunnen leggen, is de toestand in Mexico door omstandigheden als een kankergezwel gegroeid en tot uitbarsting gekomen van NAFTA tot aan de ‘war on drugs’, en ogenschijnlijk niemand die het ook maar éne ruk kan schelen. Het wordt internationaal niet aan de kaak gesteld, no questions asked, het wordt niet geëvalueerd, er zijn een handjevol mensenrechtenorganisaties bezorgd over deze killing fields van het vrije westen.
Het recht van de sterkste en eigen verantwoordelijkheid in optima forma.
Bron: http://www.borderlandbeat.com/2012/06/zeta-magazine-says-true-drugwar-death.html
en http://www.democracynow.org/2010/4/14/charles_bowden_murder_city_ciudad_jurez
Dit is een bijdrage van reageerder Jan.
Kijk op twitter zowaar een soort “reactie”:
http://twitter.com/HarryVeenendaal/status/215575139235016705
Geeft wel goed het cynisme en de onnozelheid weer van deze 925 columnist/historicus/advocaat/kapitalist.
Tja, dan heb je een legitieme reden om een land te verwoesten.