Facebook staat er vol mee, met meisjes van 18. De ene na de andere selfie in meer of mindere staat van ontkleding, met meer of minder getuite lippen. Dat soort dingen. Daarover lijkt het te gaan bij meisjes van 18.
Maar dat niet alleen.
In mijn woonplaats is het jong moeder worden een hype. Meisjes van 18 met meer of minder trots achter de kinderwagen. Het valt bij nader inzien, vaak toch wat tegen. Zo’n klein kind is veel werk en de jonge vader wil nog graag de hort op met z’n matties. Beetje bieren, beetje blowen, beetje dit beetje dat. Het valt al helemaal tegen wanneer de verwachte hulp van de trotse opa en oma het laat afweten en de Jonge-Moedergroep van het Maatschappelijk Werk best fijn is maar uiteindelijk geen oplossing biedt voor je problemen. En dan mag, lees: moet, je van de Sociale Dienst ook nog verder met school. Gewoon omdat zoiets theoretisch beter voor je zou zijn maar praktisch betekent het dat de Sociale Dienst geen geld hoeft uit te geven voor je bijstand. Terwijl je baby buikkrampjes heeft, lopen je schulden drastisch op. Gelukkig zijn dit geen schulden maar een investering. Joost mag weten waarin. In een bodemloze put of juist niet? Studeren tussen boertjes en buikkrampen door is geen feestje.
Zelfontplooiing, worden wie je bent, kansen krijgen en kansen nemen. Daar gaat het helemaal niet om. Het gaat om overleven. Niet om leven. Het gaat om de vraag: hebben we volgende maand nog eten en een dak boven ons hoofd? Hoe groot is de kans op een gelukkig leven voor jou en je baby als het ontbreekt aan rust en veiligheid en, noem het maar heel tuttig, geborgenheid. Hoe groot is die kans als er wel veel druk op je wordt uitgeoefend maar je weinig hulp krijgt omdat hulp is wegbezuinigd en ellende iets is waarvoor je blijkbaar gekozen hebt. Hoe trots ben je nog op jezelf als je op je 19e door je wijk loopt met je kansenbaby en beseft dat het vermoedelijk niks meer met jou en je kind gaat worden in deze samenleving?
Dan ben je dus op je 18e en opeens moeder, en zelfstandig wonend en student en helemaal volwassen, ook al is je hoofd dat nog lang niet. Een behoorlijke ingewikkelde klus. Doe dat maar eens, zonder noemenswaardige steun.
En dan hebben we het over de internationale vrouwendag.
Voor wie is die dag er eigenlijk?
Zouden we het in plaats van over het glazen plafond niet eens moeten hebben over armoede? Armoede in Nederland is bij uitstek een vrouwenprobleem. Niet alleen krijgen vrouwen voor hetzelfde werk minder betaald dan mannen, veel vrouwen met weinig inkomen hebben betaald werk op minimumloonniveau; werk is dus geen ontsnapping aan de armoede.
Ruim 75% van de minima zijn vrouwen.
De cijfers over vrouwen in armoede zijn absurd. De cijfers over vrouwenmishandeling ook. Huiselijk geweld is booming. Word je mishandeld door je partner en ben je financieel afhankelijk dan kan de mishandelde vrouw vrijwel nergens heen. Geen huis is geen geld. Dankzij de kostendelersnorm staan andere mensen niet in de rij om een mishandelde vrouw in huis te nemen. Al helemaal niet als daardoor ook nog de huurtoeslag lager kan worden.
En dan hebben we het over de internationale vrouwendag.
Voor wie is die dag er eigenlijk?
Maar hoe moet dat nou met die kansenbaby waar Leonora zo behendig mee tussen de flats door laveert? Gaat dat een kansenbaby worden of alleen maar een kwetsbaar kind in een kwetsbare leefomgeving? Gaat er nog geïnvesteerd worden? In Leonora, in haar kind en ja, uiteindelijk ook nog in de samenleving?
Daarover mag het best wel gaan.
Op de Internationale Vrouwendag. 8 maart. Speciaal voor Leonora en haar kansenkind.
