Nee maar zeg, het wordt nu toch tijd dat er een tegengeluid komt tegen dit linkse gedoe met punk, soul, rock ’n roll en wat dies meer zij qua al die onwelvoeglijke muziek van het gepeupel op deze site. Alsof er hier geen goed geschoren fatsoenlijke mensen schrijven! Teveel haar is een keuze! Althans, op sommige plekken dan.
Eind jaren zestig, begin jaren zeventig, was daar de Progressive Rock, ook wel bekend als Symfonische Rock. Tegenwoordig de muziek voor den ontwikkelden rechtschmensch. Maar destijds wel degelijk de muziek van linkse alternatievelingen. Die nu dan misschien weer rechts geworden zijn, dat weet ik ook niet precies. Een Jeremy Clarkson is Genesisfan, net als ik bijvoorbeeld. En alhoewel autofanaat, ben ik het met zijn politieke (en auto-) smaak niet eens. Qua auto’s zit ik veel meer op de James May-lijn, zo heb ik een oude Rover uit 1975 in een garagebox staan.
Maar even terug naar de muziek, voordat ik diverse A4-tjes over auto’s voltyp; ik beken, ik ben een progrocker. En ik ga hier progrockdingen posten. Maar niet uitsluitend. Ik ben namelijk vóór alles gitarist, en van kleins af aan al veel meer bezig met muziek spelen dan luisteren. Mijn kennis van bands en muzikanten is dus niet zo breed als die van diverse van mijn mederedacteurs, want een mens heeft maar een beperkte tijd en luisterenergie. Een muzikant kan niet de hele tijd naar muziek zitten luisteren, want dan zijn zijn/haar oren moe tegen de tijd dat hij/zij zelf muziek wil gaan maken. En mijn oren zijn sowieso snel geïrriteerd. Dus muzikant zijn betekent “fuck jullie allemaal met jullie kutmuziek, ik ga liever zelf even aan de gang”. Vandaar mijn beperkte muziekkennis. Maar ik begin bij de Progressive Rock omdat het daar voor mij ook zo ongeveer begonnen is, qua intensief muziek luisteren. Verder leg ik mij nergens op vast, want zodra ik ergens op vastgelegd wordt, qua creativiteit, is dat het begin van het einde.
Een van de allereerste vormen waarmee ik qua progressive rock mee geconfronteerd werd was Focus, waar mijn vijf jaar oudere broer op zijn veertiende LP’s van kocht, en ik als negenjarige op zijn slaapkamer dus al mee geconfronteerd werd.
Dit nummer ken ik – en iedereen die dit soort muziek gevolgd heeft – uit den treure, maar godverdomme wat is het een flitsende live uitvoering, en dat in negentien-fucking-drie-en-zeventig waar je al als gitaargod werd uitgeroepen als je vier blueslicks op een redelijk tempo kon spelen:
Pingback: Meer dan Drie-Akkoordengitaar du Jour: Mike Oldfield | Krapuul