Mauro’s dreigende deportatie – racisme in de praktijk

De heisa rond de dreigende uitzetting van Mauro bereikt nieuwe hoogtepunten. Tegenover de verachtelijke poging om de deportatie van deze achttienjarige jongen van een schijn van rechtvaardiging te voorzien, staat een prachtig brede afwijzing vanuit de bevolking. Lang niet alle argumenten waarop mensen zich bij die afwijzing beroepen zijn goed en verstandig. Maar die afwijzing zelf laat zien dat Henk en Ingrid en al die andere bewoners van dit land een stuk meer fatsoen en medemenselijkheid weten te vertonen dan de griezelpolitici die namens hen de haat prediken en in een wandaad omzetten. Welkom bijverschijnsel: het CDA staat in een peiling op 11 Kamerzetels. Dat was niet eerder zo laag sinds die partij bestond. Nog een paar van dit soort ‘schrijnende gevallen’, en we kunnen de begrafenis van deze partij vieren.

Eerst maar even de diepten waartoe de deportatie-politici zinken. Minister Leers vindt de situatie van Mauro “niet schrijnend genoeg”om hem een verblijfsvergunning te geven. Er zijn namelijk nog wel schrijnender “gevallen” . Let op hoe in dit soort discussies mensen gereduceerd worden tot ‘gevallen’, tot ambtelijke dossiers. De beroving van iemands menselijkheid drukt zich in deze boeventaal uit.

Dat er mensen zijn wiens situatie veel schrijnender is dan die van Mauro, waarom zou ik dat ontkennen? Maar daar is dan een heel logisch antwoord op: Mauro mag blijven, en al die nog schrijnender ‘gevallen’ ook. Op het CDA-congres klonk al een pleidooi van Doekle Terpstra om de ongeveer 75 mensen die in soortgelijke situatie als Mauro zitten ook te laten blijven. Maar Mauro laten blijven – om over de anderen maar te zwijgen – dat vindt onderkoning Wilders waarschijnlijk niet goed. “U wilt Mauro wel hier houden, maar u mag het niet”, sneerde GroenLinks-kamerlid Tofik Dibi tegen Leers. Of Leers echt wil is de vraag; dat Wilders iedere uiting van humaniteit jegens Mauro blokkeert, is zeer aannemelijk.

Maar laten we dan dóórbijten, als we spreken over ‘schrijnende gevallen’. Er zijn niet slechts 75 mensen die in zeker zo akelige situaties zitten, er zijn er duizenden. Dan heb ik het niet over mensen die, in onzekerheid maar wel in een min of meer fatsoenlijk huis wonen, met stieffamilie die van ze houdt en met bovengrondse bewegingsvrijheid, zoals Mauro. Dan heb ik het over mensen die in vreemdelingendetentie zitten, wachtend op uitzetting. Dan heb ik het over mensen die slavenwerk doen in een ondergrondse economie, verstoken van verblijfsrecht en van allerlei daarmee samenhangende voorzieningen, elke dag bang voor ID-controle, aanhouding, opsluiting, deportatie. Dan heb ik het over de mensen voor wie soortgelijke ambtelijke figuren als degenen die het begrip ‘schrijnend geval’ hebben bedacht, het woord ‘illegalen’ voor hebben verzonnen. Geïllegaliséérden, mensen die door regel- en wetgeving de status ‘illegaal’ opgedrongen hebben gekregen, is het betere woord. Hun situatie is schrijnend op een manier waar de geachte CDA-afgevaardigden op hun bespottelijke congresje geen seconde hebben stilgestaan.

Daarmee komen we bij de mindere kanten van de argumenten van degenen die ten minste nog hun hart laten spreken en daarom voor Mauro opkomen. Mauro mag van veel mensen blijven omdat hij zo goed is ingeburgerd, zo’n echte Nederlander is geworden in al die jaren dat hij hier nu woont en leeft. Daarmee is verblijfrecht een beloning voor aanpassing geworden. Mauro is als het ware door de ballotagecommissie van de Vereniging Echte Nederlanders goedgekeurd; nu moet het clubbestuur niet meer zeuren en hem gewoon het gevraagde lidmaatschap geven. Het is goed bedoeld, dit soort redenering. Maar het is verkeerd. Het nationalisme wat er aan ten grondslag zit, helpt Mauro wellicht; maar de keerzijde is dat je de deportatie van anderen, minstens zo ‘schrijnend’ maar minder ‘verNederlandst’, er mee legitimeert.

Mauro’s recht om níet ontworteld te worden, van zijn nieuwe familie-en vriendenbanden beroofd te worden, níet in nieuwe onzekerheid gestort te worden, níet gedwongen te hoeven verhuizen naar een land waarvan hij inmiddels de taal nog amper spreekt, stoelt niet op zijn voorbeeldige Nederlanderschap. Dat recht stoelt op het feit dat hij een menselijk wezen is. Niet minder en niet meer. Mensen behandel je niet zo, wellicht tenzij je een kampbewaarder, een minister van deportatie of een Grote Gedoger bent. Hij verdient het als mens behandeld te worden, met het recht om in vrijheid te wonen en te leven. En datzelfde recht heeft iedereen, ongeacht hoe ‘Nederlands’, hoe aangepast, hoe ‘geïntegreerd’ zij of hij ook is.

Grappig is intussen wel hoe degenen die Mauro tot iedere prijs weg willen treiteren, door hun eigen ideologische mand vallen. Juist zij hebben zo vaak de mond vol van dat Nederlanderschap, aan integratie, aan aanpassing. Juist zij willen iemand die aan al die criteria zo ‘voorbeeldig’- ook een woord dat ik niet meer kan horen in dit verband – voldoet, toch het land uit gooien. Kortom: het gaat ze niet echt om die aanpassing aan de ‘Nederlandse identiteit’. Het gaat erom dat hij hier niet vandaan komt, een ‘vreemdeling’ is, een eentje die wat hen betreft bepaald ‘verdwaald is zeker’. En hij heeft een donkere huidskleur.

Dit gaat niet over mislukte integratie en falende inburgering, want in die termen is juist van ‘succes’ sprake. Dit gaat ook eens een keer niet over ‘de islam’, zelfs niet in schijn, want Angola is geen land waar erg veel Moslims wonen. Dit gaat over doodgewone, rechtstreekse vreemdelingenhaat, over racisme: eens een buitenlander, altijd een buitenlander, en hoe je je best ook doet maakt niet echt uit. Het dwarsbomen van Mauro’s uitzetting zou – ook al is het deels verkeerd beargumenteerd – voor dit racisme een tegenslag betekenen. Ook daarom moet Mauro blijven. Maar daarbij blijven mag de strijd tegen het naargeestige uitzettingsbeleid absoluut niet.

Verscheen eerder bij peterstormschrijft.blogspot.com. Auteur: Peter Storm.