Mauritius, waar de VOC-mentaliteit hoogtij vierde

Nee, ik had ook nog nooit van hem gehoord, wel oppervlakkig van de Séga, de muziek van de Franstalige eilanden van de Indische Oceaan. Daar is Marclaine Antoine de grote ambassadeur van (geweest), hij is dinsdag overleden.

Muzikant/zanger van Mauritius, geëerd op de “omliggende” eilanden. Vorig jaar overleed een andere grote ségazanger, ik schreef toen over het genre:

Séga is de muziek van de kleine eilanden van de Indische Oceaan die muzikaal niet overwegend beïnvloed zijn door de Arabische muziek. Een fusie van continentaal-zwart-Afrikaanse en Europese elementen, en dan vaak gezongen door mensen met Indiase achtergrond. Jawel, de eilanden zijn bevolkt door slaven, een “handel” die buiten beeld valt in Europa – en er mag met hun nazaten nog steeds in de luwte van het nieuws van alles worden uitgespookt. En na de slavernij kwam de “contractarbeid”, net als in het Caribisch gebied.

Dit is van bijna twee jaar geleden, en die twee jaar tellen zwaar met betrekking tot het Nederland van nu.
Bijna met orkaankracht is het stompzinnigste nationalisme over dit land gespoeld, met zijn lofzangen op de boerenkool, de millennia-oude gelijkberechtiging van vrouwen (aan wie gelijkberechtigd dan?) – en o ja, de VOC-mentaliteit.
Mauritius is door de VOC, u weet wel, van de mentaliteit, bevolkt met van Madagaskar aangesleepte mensen (als je het zo zegt wordt de term “tot slaaf gemaakten” duidelijker), die op plantages met van Java geïmporteerd suikerriet moesten werken. Er wisten er te ontsnappen die in de bossen moesten gaan wonen, de “vrijen” van Mauritius. Ja, het eiland is genoemd naar de stadhouder Maurits, dat is niet meer ongedaan te maken, al hebben de Fransen het geprobeerd (Île de France). Hier kun je niets lezen over het lot van de van Madagaskar geroofde mensen. In het afgebeelde boek stelt Reggie Baay dat er ook mensen als slaaf uit de Indische archipel werden aangevoerd naar Mauritius. (Welke termen je ook hanteert, het blijft vies).

De VOC hakte de ebbehoutbossen weg, roeide de dodo en de reuzeschildpadden uit, hield de plantages aan tot ze niet meer rendabel werden geacht en de Fransen namen zonder verzet van de VOC het eiland over in 1710. In de Napoleontische tijd werd het vervolgens door Groot-Brittannië veroverd, dat het tot 1968 “in bezit” hield. In 1835 werd de slavernij afgeschaft en begon de periode van “contractarbeid”.

Mauritius kan niet losgezien worden van die eigenmachtig losgekoppelde Chagos-archipel, die even hardhandig ontvolkt is als hij bevolkt is, een schandaal waarvan het einde niet in zicht is – tenzij een Britse premier Corbyn het goedmaakt.
Als de dood van Marclaine Antoine niet op een ogenblik kwam waarop het weerzinwekkend nationalisme – door alle partijen in de Tweede Kamer gedragen, behalve de Partij voor de Dieren – tot uitbarsting kwam in volle spruitjesglorie, zou deze boutade niet plaatsgevonden hebben.
Marclaine Antoine verdient meer, dus hij krijgt nog een aparte muziekpost.