Al maanden groeit het protest in het noorden van Marokko. Sinds kort zien we ook in de rest van het land mensen massaal op straat komen in solidariteit met ‘Hirak’ (de beweging). Afgelopen zondag kwamen duizenden mensen op straat in de hoofdstad Rabat. Het was de grootste betoging sinds de massaprotesten van 2011.
De internationale media-aandacht neemt ook toe de laatste weken als gevolg van de protesten en de arrestatie van tientallen activisten, waaronder Nasser Zafzafi, één van de leiders van Hirak. En dat is enigszins opmerkelijk. Marokko heeft tot nu toe nooit echt de aandacht opgeëist in de context van de zogenaamde ‘Arabische lente’. De algemene opvatting was dat Marokko een stabiel land was. Nog geen democratie maar wel een land met een populaire en hervormingsgezinde koning die ook tijdens de protesten van 2011 voor een deel tegemoet kwam aan de eisen van het volk (o.a. via de goedkeuring van een nieuw grondwet).
Dit stabiele en hervormingsgezinde imago van het politieke systeem van Marokko in Europa en de rest van de wereld dreigt een aantal misvattingen te creëren met betrekking tot de aard van de protesten. Eerst en vooral worden de protesten vaak gereduceerd tot een particulier Riffijns probleem: de marginalisering van het noorden van Marokko, het rebelse karakter van de Riffijnen zelf en hun historisch moeilijke relatie met het koningshuis. Ten tweede wordt ook vaak het beeld opgeworpen dat sociale protesten in Marokko eerder zeldzaam zijn. In de artikels van Reuters, bijvoorbeeld, staat bijna altijd hetzelfde zinnetje: “Political protests are rare in Morocco”, but… Als gevolg van deze beeldvorming bestaat de kans dat ook de recente massale demonstraties, die zich verspreiden over het hele land, gereduceerd worden tot een loutere ‘solidariteitsbeweging’.
– Lees verder bij de bron, De Wereld Morgen.
