Roger Miller, in Nederland volgens mij slechts bekend van een nummer, geldt als een niet zo serieuze countryzanger, oordeel zelf.
Die passage van “plotseling verloor ik de wil te leven” schoot door mij heen toen ik in Newsnight op de BBC de beelden van de Toryconferentie in godbetert Manchester te zien kreeg. Een zaaldiscussie met alleen Toryvrouwen – het dringt tot mij door dat zelfs de VVD of het CDA (de Tories zijn een soort mengsel van die clubs) niet zoveel afstotelijkheid bijeen kunnen brengen. Over de mannen kan ik al helemaal zwijgen. Ik heb nooit begrepen dat een man met een filmsteruiterlijk als Michael Portillo, zoon van een Spaanse republikein, daar bij kon zitten. Maar dit terzijde. Ja, zo’n cokesnuivende grapjas als Boris Johnson, die louter op afkomst de clown kan uithangen, ook niet misschien. Maar hij is een clown met macht en dat wil hij even laten weten ook.
Toryvrouwen vinden het een gepasseerd station om alleen als vrouw hun mening te geven. Mannen moeten ook aan het woord komen. Gunst, ik word zelfs nostalgisch over de Rooie Vrouwen als ik zoiets hoor. Ik mag wel zeggen dat ik ver heen ben als ik zelfs terugverlang naar dat nepfeminisme. Het vrouwelijke boegbeeld van de partij is Theresa May, en zoals het hoort aan de politieke top zou zij uiterlijk net zo goed bij New Labour kunnen passen of bij de vrijwillig-kamikazeplegers van de Liberaal-Democraten (ooit de partij die ik zou kiezen als ik mocht in Engeland). Maar zouden leden van die partijen dit durven zeggen?
Een hele scheldtirade tegen mensen die “hier niet horen te zijn” en die beschermd worden door de Human Rights Act en door het Europese Hof voor de rechten van de mens: weg ermee het moet afgelopen zijn.
CDA, VVD en PVV ineen dus.
Het mooiste voorbeeld dat zij kan bedenken is dat van een ongewenste buitenlander die niettemin van de rechter mocht blijven omdat hij een kat als huisdier had, en daardoor als ingeburgerd mocht gelden. “Ik verzin het niet”.
Applaus en gejuich.
Maar ja, zij had het wel verzonnen. Althans haar tekstschrijver (ja geef die maar de schuld). Ach, kan gebeuren, in het vuur van het betoog. Zelfs voor het schrijven van ultrarechts gebral hebben ze hun personeel.
Ziet u, dit soort volk is de baas – daar en hier.
Dat is schrikken. En even erg de moed verliezen.
Misschien zelfs de levenswil.
Vertel mij eens dat op en na 15 oktober, nou niet direct dit, maar dan toch wel iets moois gebeurt waardoor ik in ieder geval de moed terugkrijg.
