En zo zat ik aan het ziekbed – of was het een ziekbed – van mijn schoonvader. Hij leek soms niet te ademen, snurkte dan weer op, zoiets heet apneu heb ik begrepen. Soms wel dus.
Een week eerder had hij een operatie ondergaan onder volledige narcose. Om dit mogelijk te maken moest hij vijf dagen zijn anti-trombosemedicijnen achterwege laten. Hoe toevallig het dan is dat hij een week later een herseninfarct krijgt, het tweede in zeven jaar. De huisarts zegt dat er een zevenjaarsritme in zit. Nauwelijks geruststellend bij iemand van zesentachtig.
Het dringt tot mij door – het déjà-vu-gevoel – dat mijn moeder, al heette zij in een coma te verkeren, zich wel aan de triangel kon optrekken en de hand achtereenvolgens van mijn vrouw en mij kon vastpakken en een gebaar van bidden maken. Waarover ik verder kan nadenken wat dit betekende. Het drama van de manier waarop De Zorg de achter-in-de-tachtigen behandelt is eenmalig. Ik zie het Dad nog niet doen. Toch denk ik dat hij het zal halen – althans, wij zijn een week verder. Nu is het weer heet, niemand let er op of hij genoeg vocht binnenkrijgt – niet dus, en zelf regelen is nog niet mogelijk. Zal het ooit mogelijk worden? Een neussonde aanbrengen kan natuurlijk wel. Dat is zojuist gebeurd.
Want tja, af en toe een verpleegster m/v langs laten gaan met een glaasje water of zo, dat kost tijd en geld, en dat is het zelfde, heeft Benjamin Franklin gezegd. Hij zal vast serieuzer genomen worden dan Augustinus (troost u, ik heb met die man ook niet zoveel op) van wie hier voor mij de spreuk te lezen is: “Mijn tijd is mijn leven”. Iets anders valt er niet van te maken. Tijd=geld=leven. Je kunt het samenvoegen.
Daarom, bedenk ik ook, wordt onder alle geblaat en gezwets van “zorg op maat” niet meer in zo’n ziekenhuis zelf gekookt, waarbij rekening gehouden zou kunnen worden met wensen en ziektes. De een is diabeet de ander vegetariër, of beide, een derde mag of wil geen zuivel enzovoort. Daar kunnen we geen rekening mee houden. Dat kost geld, daar rekening mee houden. U bent een kostenpost, zeker voor de verzekeringsmaatschappij.
Er wordt op allerlei rare manieren nogal vaak en veel over “revolutie” gepraat de laatste tijd. Het knappen van de kredietzeepbel van 2008 was het startsein. Of was het HET knappen van de zeepbel? Het lijkt er op van niet.
Weet u wat ik revolutie vind?
De krankzinnigheid van tijd=geld=leven doorbreken.
Geen kwaad woord over degenen die in deze maatschappij voor krankzinnig worden verklaard. Waarschijnlijk of zeker hoor ik bij hen met wat ik zojuist geschreven heb.
Mijn tijd is geen geld.
Mijn leven is mijn tijd.
Mijn leven is geen geld.
Het uwe ook niet.
Tot zover deze losse gedachten naar aanleiding van een ziekbed.
Inderdaad Arnold, niets rechtvaardigt deze wijze van omgaan met mensen, oud of jong.
Zoals ik in de laatste regels van mijn stukje “In het ziekenhuis anno 2013 (3)” schreef is het mijns inziens een kwestie van het Hart. Maar hoe we met Mededogen en Liefde voor elkaar kunnen gaan leven en ( dus) zorgen?
Het zal niet gaan middels een revolutie, dat is wel duidelijk.
@1
Nee, de revolutie is het afrekenen met het idee dat geld belangrijk is.
Ga er maar aan staan evengoed. Een van de belangrijkste denkers op dit punt is door pvv-achtigen doodgetrapt (want was nog jood ook).
Het is nog erger links en rechts weigert in te zien dat de crisis in onze samenleving is ontstaan en blyft bestaan doordat geld als belangrykste op de aarde wordt beschouwd.
Daarom in ziekenhuizen vooral veel managers en beter betaalden en korten op handen aan het bed.
@3
Je wordt erg goed betaald voor het bedenken hoe het allemaal minder kan, ja
@4:
Ligt eraan voor wie. Veel méér voor enkelen in de top van de piramide zit ook in het Zeer Zware Takenpakket ( ZZT).
Je kunt je afvragen of geld geen verslaving is.
Gewoon een (hard) drug.
Hoe het allemaal minder kan…. ik moest van de zorgverzekeraar stoppen met fysiotherapie, “want dat is niet bedoeld voor onderhoud”.
Net met veel moeite de eigen bijdrage betaald. En dat alles na een herseninfarct. Die zgn. lijst Borst stelt ook al niets voor.
Ze moeten kiezen. Of je gaat aan het werk, als er werk is, of ze zetten een zieke in met alle gevolgen van dien.
Als mensen niet meer naar de huisarts kunnen of te horen krijgen dat het het eigen risiko gaat kosten dan kunnen we wel eens rare toestanden gaan beleven.
Je kunt bijvoorbeeld dood neervallen.
Soms komt dat ongelegen.
Gebeurt in Amerika wel vaker. 😉