Bij het schrijven van een eerste verdediging van het anarchisme hier op Krapuul kon ik, het was nacht en niet de juiste tijd om op namen te komen, alleen twee witte mannelijke Noordamerikaanse academici als eigentijdse “bekende” anarchisten bedenken.
Met alle respect voor Chomsky en Graeber – en dit is geen cliché – ik had natuurlijk aan een donkere vrouw uit het Zuiden moeten denken. Doornen op mijn pad.
Die zijn er, en hier is een prominent voorbeeld. Excuseer dat het in het Engels is – hier in de BBC-actualiteitenrubriek Newsnight zegt zij tegen een quasi-verrast kijkende Jeremy Paxman:
“Ik verwerp het concept van de natie-staat.” (7.01)
Arundhati Roy – wellicht de eerste in een galerij van kleine portretten. (Maar houd mij er niet aan). In het Nederlands vind ik niet zomaar een artikel van haar online, dit is haar interventie in verband met de Occupy-beweging.
Deze kop spreekt zeker tot mijn verbeelding!
Laat het duidelijk zijn dat ik qua feitelijk kennis van anarchisme of grote denkers/namen/ grondleggers om aan te halen , niets in huis heb.
Ik lees de bijdragen hierover met belangstelling, en ken de waarschuwende kreet dat de kinderen van de revolutie opeten.
Ik heb Animal Farm begrepen en het interview met Arundhati Roy.gelezen. Zij heeft het volgens over mij naast de macht van the corporations die mondiaal in alle denkbare aderen door vloeit , dat Occupy met behulp van verbaal verduidelijkte doelen effectiever zou kunnen zijn en over ontbrekende verbeelding waarmee Kapitalisme kan worden vervangen.
Ik kom terug op de voor mij inspirerende Kop van dit schrijven met een stelling vanuit maar 1 ervaren invalshoek terug.
De begin vraag is voor mij welke opdrachtgever die verhoudingen tot welk doel laat dansen.
Ik breng hiervoor een basale bewegings ipv dans workshop onder de aandacht :
Opdracht is voor een ieder om van uit stil staan uiteindelijk samen als eenheid binnen de beschikbare ruimte in beweging te komen.
Wie een beweging als eerste in gang zet is de aanvankelijke leider ; of deze het toe laat dat zijn/haar positie wordt overgenomen is de vraag, er gebeurt onderling ontiegelijk veel, mensen verschuilen zich snel achter de beweging van een ander hetgeen haast nooit lukt omdat het niet klopt , wachten of zonderen zich uit angst af , er wordt plots in een klein kluitje gerend of iemand die zich heeft afgezonderd wordt opgehaald om de voorgenomen eenheid te redden etc.
Het is een veelvragende kwetsbare en daarom spannende opdracht terwijl als het eenmaal gelukt ,de opluchting als magie ervan afstraalt : we kunnen dit samen!
En niet alleen de magie; de toeschouwer kan niet om de impact ,de kracht van een groep mensen die zich als een beweging laten zien, heen.
Uiteindelijk gaat deze workshop het alleen maar om het zelf indammen van ego , , groots of piep klein in manifestatie om een groter doel nl Wij hebben samen iets te vertellen /over te dragen , te bereiken.
Overigens kan deze workshop ook met sec stemgeluid, wellicht nog kwetsbaarder maar vaak sneller om samen 1 stem te vinden, te laten klinken of in combi stem beweging.
Ik wil hiermee terug komen op de idee van Laat ze dansen en anarchie.
Ik ben ben er vanuit gegaan dat hiermee een eensgezinde arnarchistisch gestoelde dans wordt bedoeld.
Zonder een duidelijke opdacht gever en doel om tot dansen binnen welke dans verhoudingen dan ook te komen, zal er geen eenheids dans plaats vinden.
Een groep die samen met 1 doel wil dasnen/bewegen heeft een wakend , ziend oog van de opdrachtgever als veilige spiegel , het als mens gezien worden nodig om in groeps beweging te komen.
Het zijn slechts ervaren spelers die het volle bewustzijn , cq ik kan mijn ego veilig los te laten, ”We doen en volbrengen dit samen” ” als prioriteit voor een geslaagde overdracht kennen .
Mijn stelling vanuit deze invalshoek is :
Anarchie is als stelsel bijzonder gevaarlijk, bloed link als je daar amateurs spelers uit politieke veld bij betrekt.
Pfft , het lijkt bijzonder simpel , ik weet het en ben zeker benieuwd naar weerlegging
.