Je bent een witte man van middelbare leeftijd. Je bent geboren in die heerlijke jaren ’50 en ’60, toen geluk nog heel gewoon was en het touwtje uit de voordeur hing. Alles was nog overzichtelijk, begrijpelijk.
Tegenwoordig begrijp je de wereld steeds minder. In je studietijd was je nog een beetje rebels, opstandig. Misschien was je altijd al een rechtse bal, opgegroeid met alle privileges die bij dat gouden lepeltje in je smoel hoorde. Uit een of ander conservatief rijkeluisdorp en voelde je je een hele pief toen je bij het corps van een Amsterdamse studentenvereniging kwam. Of misschien was je ooit een radicaal activistische Marxist en stond je ‘Claus raus!’ te blèren toen de toekomstige koningin een Duitser trouwde en je nog blowend rond het Lieverdje rondhing.
Maar die tijden zijn voorbij. Je zit thuis, en begrijpt de wereld niet meer. En wat je niet begrijpt, maakt je woedend. En die woede vertroebelt je blik. Alles wat jou onrustig maakt, moet kapot. Dat zeg je niet hardop – nog niet – maar je denkt het vaak.
Je schrijft stukjes, met een in vitriool gedoopte pen. Nee, dat is te romantisch. Je tikt je columns, zwetend en zwoegend, achter je laptop. Zelfs die romantiek is verdwenen. En iemand moet boeten. Boeten voor je verloren idealen. Voor de dromen die tot stof zijn vergaan. De vrouwen die je nooit kreeg, die leuke meid, hoe heette ze ook alweer? met die Palestijnensjaal in dat kraakpand, waar je hopeloos verliefd op was. Die vriend, die je liet zitten omdat hij zo nodig naar Australië moest. Je vrinden van het corps. Je ziet ze nog wel eens: kaler, dikker, grijzer. Ze verdwijnen, langzaam, alsof ze tot stof vergaan. Ze worden steeds kleurlozer, net als jullie gesprekken. Soms, als er genoeg drank in de man zit, voel je je weer even een jongen. Je lacht naar die veel te jonge barmeid, je voelt een vage kriebel in je onderbuik, die je aan je prostaatproblemen herinnert. En dan spat ook die zeepbel uit elkaar.
En ’s ochtends als je wakker wordt, brandt de woede in je strot. Iemand moet boeten. Voor je stinkende adem, voor je dikke pens, voor de kater die tegenwoordig een week duurt, voor het feit dat je jonge vrouwen niet meer kunt krijgen, voor je piemel die steeds vaker dienst weigert, voor alles.
De wereld verandert, maar jij beweegt niet meer mee.
Je staat op en schrijft een woedend stukje: over jonge Marxistische vrouwen die je wel zou willen doen, over vrouwen met hoofddoeken, over zwarte wetenschappers die een prijs krijgen. Je schrijft dat klimaatverandering een hoax is, een links complot, dat je Trump of Breivik zo’n toffe peer vindt. Omdat je hen wel begrijpt. Ze zijn net zo boos als jij.
Je heet Roderick. Of Theodor. En je schrijft rechtse kutstukjes, omdat de wereld om je heen vergaat.
*hoop dat dit geen rechts kutstukje is*
Je bent een vrouw van 48. Je rijdt een rode milfbox, doet aan holisme, esoterie en qi gong. Je drinkt iedere dag minstens 1 fles wijn die onder het genot van witte mannen afbranden op facebook genoten wordt. Je denkt dat afzeiken en kleineren hetzelfde is als versieren. Als een man zelfs geen behoefte meer heeft aan z’n eigen gezeik en zich afzondert is ie zwak, er moet antwoord komen op het jouwe.
Je bent nooit alleen – de hele dag laat je iphone weten dat je in ieder geval op facebook nog leeft. Sex is iets dat door jou aan mannen wordt gegeven, niet iets dat je zou kunnen delen. Je hebt tijdens sex standaard maniertjes om een man zich waardeloos te laten voelen. Je vindt buitenlandse mannen luidkeels bij voorbaat aantrekkelijker en ziet daar geen racisme in. Je neemt tijdens sex je telefoon op.
Privacy is een bagatel voor je, alle info is maar een middel om meer volgers op te stoken. Je kletst bezopen met vriendinnen over je vriend”je”. Je verstopt je achter jaren-80 feminisme om je kapotgezopen leven niet onder ogen te komen. Je slikt antidepressiva in combinatie met alcohol wat je agressief, paranoide, bot en dom maakt. Je bent na jaren therapie gewend iedere vorm van kritiek als moeilijk gezeur te omschrijven terwijl je zelf emotioneel niet thuis bent. Je dreigt continu alles bij elkaar en doet alsof dat niet zo is.
Wat je niet begrijpt is het soort man dat z’n eigen weg gaat, zichzelf emancipeert, voor zichzelf zorgt en daar nog eigenwaarde uit haalt ook. Voor jou zijn het allemaal rukkers die je fijne lijf moeten ontberen, de eenlingen, dat een man niets geeft om het hele corporale ballencircus kun je je niet voorstellen. Er zijn nu eenmaal winnaars en losers en wat is het winnen waard als je geen losers dood mag treiteren?
Fysiek gaat het niet zo goed met je, het autorijden en de wijn eisen hun tol. Mentaal ook niet, hoe zou dat ook kunnen na een kwart eeuw van acceptatie en imitatie van rechtse cognitieve dissonantie. Het gaat er om dat je goed genoeg om kunt noemen- en denken, iedere vorm van betekenis of emotie in je leven zijn al lang verdwenen: “numb enough to stomach the city”.
Hoe kan ik als Kaltgestellte kinderloze dove stoner en Linux-geek ooit stoer zijn? Ik vind het stoer dat ik niet aan drank, antidepressiva, coke, pillen, therapie, gezin, familie of andere sekte-achtige BS zit. Dat ik op het internet dusdanige blogs te lezen had dat ik me gevoed voel door mijn eenzame tijden. Dat het voortdurende SMS-gepiep tussen ons me fnuikte alsof er geen morgen was. Dat ik liever een vrouw wil die me bij kan benen dan per se een jongere vrouw. Zij vond mij te moeilijk. Ik vond haar te simpel.
Hoe gek ik ook op je was – dat ik dat nu niet meer ben bewijst mijn mentale gezondheid en stabiliteit. Ik zal mezelf voor niets en niemand – zelfs niet voor vrouwen – nog “omdenken”. Ik wil ook niets stoers of spannends, gewoon een joint roken en samen op de bank liggen en films kijken met al dan niet sex maar spaar me steeds dezelfde junkie borderline BS.
M’n libido is inmiddels weer ok maar trek geen swingers meer, de meat-market, allemaal mensen van 40 en ouder die zo nodig nog jong willen zijn. Ik heb de hoop dat ik voor mijn dood nog een vriendin vind die me wel te pruimen vindt of maakt verloren en als ik haar wel vind is ze zo weer weg ge-chat. Je bent tenslotte van je groep, niet van jezelf. Voor mij is er niets mis met goed oud willen worden, steeds weer terug naar de pubertijd is een hel.
Dat ik train en niet drink is geen ijdelheid maar angst, ben linkshandig DUS gay en de 30 vermoorde homo’s in Tsjetsjenie niet vergeten. Je sexisme brengt mij in gevaar maar het enige dat je wilt bewijzen is dat jij wel mag en ik niet, de jacht op de “verwarde witte man” is volop geopend. Desnoods fabriceren “we” ‘m zelf want een man die zelfs maar probeert nog zelf na te denken – dat kan natuurlijk niet.
Ben alleen maar Ontzettend Koppig en dat weet je best. Ik zit met twee heel veel jaren-relaties, wat kortere en one-night stands vrij stevig in mijn hetero zelfbeeld.Voor mij is sex met vrouwen leuk en om te lachen, niet om uit te lachen of uitgelachen te worden. Was nooit een gast die in de kroeg opdringerig of handtastelijk was, heb nooit een vrouw bedrogen, gedwongen tot het hebben van sex of er voor betaald en daar ben ik heel erg trots op. Voor mij geldt voortaan: als je geen intiem of volwassen gesprek kunt voeren, wat de neuk (sic) gaat de sex dan waard zijn?
Heb gebroken hart en hoop op een mooie, rustige Apocalyps. Ga een mopperige ouwe Communist zijn, overleven doe je tenslotte met z’n allen of helemaal niet. En k ga de loser verder wel weer zijn, tis een eenzame rotjob maar iemand moet het doen met al die winnaars.
“I’m too old for this bullshit”
Groetjes,
Hans