Een groeiende groep mensen begrijpt niet meer dat je aandacht kunt vragen voor een rare kwestie, zonder uit te zijn op applaus of medelijden. Dat constateert Aleid Truijens naar aanleiding van reacties op haar column in de Volkskrant van vorige week.
Hufterig
Vorig week schreef ik over een akkefietje met de NS – ik kon geen kaartje kopen of opladen omdat alle automaten de bankpassen van mij en mijn man, en naar nu blijkt van talloze ING-klanten, weigerden. In enkele reacties werd mij ‘hufterigheid’ en ‘slachtofferschap’ verweten. Interessant – ik had mezelf niet gauw in deze categorieën geplaatst. (Aleid Truijens – Volkskrant)
Door alle pseudo-zieligheid als van een Wilders en zijn volgers, het beleid van dit bruine kabinet. ‘Ziek en arm zijn, is een keuze’, ‘eigen broek ophouden’, ‘gezonde mensen worden niet ziek’, etc. plus het erg ver doorgevoerde asocialisme, het centraal stellen van het eigen genoegen en de instant bevrediging daarvan krijg je dat.
Alles in Nederland is onderhevig aan inflatie, niet in het laatst gezond verstand en medemenselijkheid.
Het is op zich een goed verhaal. Wat Aleid Truijens wel vergeet te vermelden, is de eigen status als columnist. Bij een columnist ligt het namelijk net iets anders, vrees ik. Of een columnist namelijk zo maar aandacht kan “vragen voor een rare kwestie, zonder uit te zijn op applaus of medelijden”, is namelijk een heel andere (en hier bewust vermeden) vraag.
En wie op het internetpagina een “reageer” knop plaatst, moet ook niet al te raar opkijken van vreemde reacties.
Zoals deze reactie overigens ook, waarvan akte…
😉
Het is patjepeeërslogica: ik heb geld dus ik heb gelijk. Wie rijk is en klaagt over de belastingen, wordt gehoord en wie arm is moet zijn bek houden of het is huilie-huilie, om dat kleutertaaltje van GS maar eens te gebruiken.