De dag voor Oudjaar heb ik voor een flink deel doorgebracht met het doornemen van deze lijst: Beatlesnummers gerangschikt van “de slechtste” tot “de beste”, naar de zin van de schrijver. Er staan nogal wat titels tussen die mij niets zeggen, in de onderste regionen, en dat terwijl ik dacht dat ik alles wel kende.
Tot aan de nr. 1, waarmee ik kan instemmen, had ik de indruk met een VS-Amerikaan te doen te hebben – toen las ik terug naar de schrijver, en die bleek Bill Wyman te heten.
Ja, het idee van die grote rivaliteit tussen de ruige Stones(fans) en de slappe Beatles(fans) is Nederlands. In Engeland speelt de noord-zuid-verdeling een grote rol, waarbij het noorden vrijwel identiek is aan de arbeidersklasse. Wyman maakt er geen geheim van, hij is tenslotte Engelsman al woont hij er niet meer. De Beatles zijn Liverpool, de Stones Londen. Punt.
In de lijst ontbreken de “Hamburgse” nummers, in 1964 uitgebracht op het Polydor-label en kleine hits geweest, Ain’t she sweet en Cry for a shadow, George Harrisons eerbetoon aan de Shadows.
En de nalatenschap van “Hamburg”, Sie liebt dich yeah yeah yeah en de Duitse versie van I want to hold your hand. Wyman zegt ronduit dat er iets meer bedoeld wordt dan handje vasthouden in dit nummer, zoals hij ook (lang niet als enige) stelt dat Please please me over zoiets als standje 69 gaat. Moet ik mijn onschuld van die jaren nou opzij zetten en dit geloven?
Midden jaren zeventig werd er een lp uitgebracht met spuria (curiosa), moeilijk vindbare Beatlesnummers, waaronder de twee Duitse versies van de vroege grote hits. Op Caroline was zeker één deejay (Dave Owen) die de Duitse nummers in zijn programma stopte, wat maakte dat ik ze uit volle borst zong, zomaar, in die dagen.
Dan was er de jonge vrouw die na haar verhuizing van de studentenflat zich aan de telefoon presenteerde als mijn verloofde, daarmee verwarring stichtend bij degenen die de boodschap aannamen. Het was hengelen of wij het nu met elkaar deden. Dat moest welhaast.
Ik zeg niets, nog steeds niet…
Maar zij vond het maar niets, dat zingen van die Duitse Beatles. Zij had een Duitse vakantieliefde opgedaan en dacht dat ik daar toespelingen op maakte, en dat ik het afkeurde. Ach, die jaren zeventig. Of waren het de jonge jaren. Hoe onzorgvuldig je met elkaars gevoelens omging, alsof het zo hoorde of alsof er nooit een einde aan zou komen. Intussen de liefde die ten grondslag lag aan de situatie en waar ook nogal slordig mee omgegaan werd.
Jong zijn zou niet moeten worden overgelaten aan de jongeren. Maar ik ben niet origineel met die conclusie. Wat die Beatles al niet losmaken.
Overigens heb ik mijn verloofde uitgelegd hoe het kwam dat ik Duitse Beatles zong vijf jaar na de ontbinding van de band. En onze vertrouwensband volstond voor haar om genoegen te nemen met mijn verklaring. Terecht, mag ik zeggen.
Komm gib mir deine Hand – zolang het duurt op YT
