Op 15 april gaat Extinction Rebellion, een geweldloze, burgerlijk ongehoorzame milieubeweging van onderaf, wereldwijd van start. Op hun website is het manifest te vinden van de beweging. Dat als volgt begint:

Onze leiders hebben gefaald. Dit verwrongen systeem maakt ons dood. Het heeft ons op de weg naar uitsterven geleid.

Het is tijd om te rebelleren.

Op maandag 15 april is er een blokkade aangekondigd van vier belangrijke Londense locaties, te weten Marble Arch, Oxford Circus, Waterloo Bridge en Parliament Square, die een grootschalige verstoring zal veroorzaken, de klok rond, totdat de regering handelend optreedt in de klimaatnoodtoestand

Op RT-America besteedde Chris Hedges twee afleveringen van zijn programma ‘On Contact’ aan een interview met Roger Hallam, medeoprichter van Extinction Rebellion: hier deel1 en hier deel2

_________________

Hieronder de vertaling (vertaalslag.blog) van een artikel van Paul Street op CounterPunch van 9 april 2019. Een aanzienlijk kortere versie van dit artikel werd uitgesproken op de Chicago Peace Summit aan de Loyola University in Chicago afgelopen zaterdag. (6 april)

(Paul Street is een onafhankelijke progressieve beleidsonderzoeker, bekroonde journalist, historicus, auteur en spreker gevestigd in Iowa City, Iowa, en Chicago, Illinois. Hij is de auteur van zeven boeken tot op heden. Paul Street schrijft regelmatig voor Truthdig en Counterpunch.)

Klimaatcatastrofe en ‘Extinction Rebellion’

In de laatste jaren van zijn leven sprak Dr. Martin Luther King zich uit tegen wat hij noemde “de drie kwaden die met elkaar samenhangen” – economische ongelijkheid, racisme en militarisme. Als King vandaag leefde, zou hij het hebben over de vijf kwalen die met elkaar samenhangen, patriarchaat en Ecocide, de vernietiging van levensvatbare ecologie, daaraan toevoegend. Hij zou ook de gevaarlijke opkomst opmerken van een nieuw nationaal en mondiaal fascisme, gekoppeld aan het presidentschap van een kwaadaardige racist die glorieert in het versnellen van de ecologische zelfvernietiging van de mensheid terwijl de media zich druk maken over zaken van veel geringere relevantie.

Ik kreeg vandaag drie vragen te beantwoorden. De eerste vraag luidt als volgt: “Hoe heeft u als historicus het traject van klimaatverandering in de loop van de tijd in kaart gebracht? Waar moeten we ons nu zorgen over maken?”

Laat me zo beleefd mogelijk zeggen dat ik de uitdrukking ‘Klimaatverandering’ niet goed vind. Het is te mild. Probeer Klimaatcatastrofe. Als een gigantische eik op het punt staat neer te storten op je kleine huis, dan zeg je niet dat je het risico loopt op ‘Huisverandering’. Je zegt: “Holy shit we staan op het punt om dood te gaan en we kunnen er beter snel iets aan gaan doen.”

Ik heb de klimaatverandering niet echt als historicus gevolgd. Ik ben een stads- en arbeidshistoricus, geen milieuhistoricus. Het klimaatprobleem begon echt waarneembaar voor me te worden met de vaak vergeten Chicago hittegolf van juli 1995, toen honderden mensen, waaronder zeer onevenredig veel zwarte, stierven.

Ik reken erop dat klimaatwetenschappers de tijdreekscijfers over de planetaire opwarming kraken en dat wat ze ons vertellen op zijn zachtst gezegd niet goed is. We staan op een kantelpunt van de eik voor het huis van de mensheid. Het is de grootste kwestie van onze of iedere tijd. Zoals Noam Chomsky 8 jaar geleden aan Occupy Boston vertelde, als de milieuramp, ingeleid door het broeikaseffect in de komende decennia niet wordt afgewend, doet niets anders wat wij progressieven, egalitairen en pacifisten belangrijk vinden meer terzake.

In 2008 voorspelden NASA’s James Hansen en zeven andere vooraanstaande klimaatwetenschappers “het onomkeerbare verdwijnen van de ijskap en soorten” als de gemiddelde temperatuur van de planeet boven 1 ° Celsius steeg, zoals ze zeiden dat het zou zijn als de atmosferische aanwezigheid van kooldioxide 450 delen per miljoen zou bereiken. CO₂ stond toen op 385 ppm. De enige manier om verzekerd te zijn van een leefbaar klimaat, zei Hansen, zou zijn om de CO₂ terug te brengen tot 350 ppm.

Hier zijn we elf jaar later, ruim voorbij de 1° C rode lijn van Hansen. We hebben die al bereikt op 410 ppm, niet op 450. Het is het hoogste niveau van CO₂-verzadiging in 800.000 jaar, 600.000 jaar vóór het eerste fossiele bewijs van homo sapiens. Ik heb onlangs deelgenomen aan een bijeenkomst van ‘Extinction Rebellion‘ waarbij werd gemeld dat 22% van alle CO₂-emissies van het hele menselijke industriële tijdperk hebben plaatsvonden na 2009, een jaar nadat Hansen zijn waarschuwing had gegeven.

Het laatste rapport van de Intergouvernementele Werkgroep inzake klimaatverandering van de Verenigde Naties weerspiegelt de eensgezinde opinies van ’s werelds meest toonaangevende klimaatwetenschappers. Het zegt ons dat we in twaalf jaar tijd naar 1,5° C zijn gegaan. Het onvermogen om de CO₂-uitstoot tussen nu en 2030 drastisch te verminderen, zal zeker catastrofale ontwikkelingen veroorzaken voor honderden miljoenen mensen, waarschuwt het IPCC.

Het IPCC constateert dat we in ons huidige tempo aan het einde van de eeuw naar 4° C gaan. Dat betekent een planeet die voor het grootste deel onleefbaar is. Omslagpunten naar een onleefbaar bestaan ​​worden reeds bereikt door miljoenen mensen in Afrika ten zuiden van de Sahara, subcontinentaal en Zuidoost-Azië, delen van Midden-Amerika en andere regio’s waar klimaatgedreven migratie aan de gang is, met aanzienlijke politieke gevolgen.

Talrijke Aardwetenschappers vinden het IPCC-rapport onvoldoende alarmerend. Het laat geen onderzoek zien waaruit de waarschijnlijkheid blijkt dat onomkeerbare klimatologische “tipping points” zoals het ontdooien van de noordelijke methaanrijke permafrost binnen slechts “enkele decennia” zouden kunnen plaatsvinden.

We weten niet echt hoe snel de existentiële dreiging zich kan voltrekken. Dit is een experiment dat nog nooit is uitgevoerd. Waar moeten we ons zorgen over maken? Uitsterving. De huidige vrouwelijke levensverwachting in de Verenigde Staten is 81 jaar. Een meisjesbaby, dit jaar geboren, zou in theorie 81 worden in 2100, wanneer Antarctica, in het huidige tempo van het broeikasgas, zal zijn gesmolten en het regenwoud van de Amazone allang niet meer zal functioneren als de longen van de planeet.

Mij werd ook door de organisatoren van deze conferentie gevraagd om “verbanden tussen klimaatverandering, klasseongelijkheid en het imperialisme” te bespreken en ideeën aan te dragen over waarom “deze onderlinge verbanden zo vaak over het hoofd worden gezien.” Laat me zo kort zijn als ik zijn kan, want dat is een proefschrift of twee. Eco-marxisten zoals John Bellamy Foster hebben gelijk wat betreft kapitalisme. Het is een systeem, niet slechts van klassenongelijkheid maar van plutocratische en corporate klasseregels, de rechtsorde van de eigenaars en de managers van het kapitaal. En er zijn een aantal milieuproblemen verbonden aan de heerschappij van de kapitalisten. Het eerste probleem is dat de eigenaars en managers van kapitaal niet echt om iets anders geven dan de accumulatie van kapitaal en winst. Ze zijn systemisch gedwongen alles en iedereen te verkopen wat ze maar in handen kunnen krijgen. Ze hebben er altijd genoegen in geschept om te profiteren van alles en nog wat. Ze verzilveren de slavernij, het fascisme, massale opsluiting, eindeloze oorlog en veranderen zelfs de planeet in een gigantische broeikasgaskamer – een misdaad die eerlijk gezegd in vergelijking de nazi’s doet lijken op kleine criminelen.

Het tweede probleem is dat de eigenaars en managers van kapitaal voortdurend massa’s mensen uitsluiten van leefbare loonarbeid en van sociale vangnetten, van gemeenschappelijke grond en openbare scholen en volkshuisvesting en de enige zogenaamde oplossing voor de massa-armoede die het gevolg is van dit constante bezitsuitbreidingsproces die ze ooit hebben kunnen aanbieden, is de belofte van nieuwe banen door steeds meer groei en expansie, een milieuramp op tal van niveaus.

Het derde probleem is dat Wall Street en Bond Street en LaSalle Street en de rest van de grote financiële straten en beurzen reusachtige vaste en verzonken investeringen hebben in een enorm ‘Carbon Industrial Complex’. Ze willen niet dat die gigantische portefeuille wordt gedevalueerd door homo sapiens die ervoor kiest om te blijven leven door fossiele brandstoffen in de grond te houden waar ze thuishoren.

Het vierde probleem is dat kapitaal inherent en systemisch weerstand ondervindt en bedreigd wordt door sociale, publieke en milieuplanning op een schaal die nodig is om de mensheid van fossiele brandstoffen af te helpen richting hernieuwbare energie en grotendeels duurzame milieutoepassingen.

Ten vijfde, heersende regimes isoleren hun hoogste beslissers van de ergste milieugevolgen van hun aan groei verslaafde systemen. Tegen de tijd dat mensen die in de bubbels van de heersende klasse leven existentiële dreiging voor zichzelf beginnen te voelen, is het over het algemeen te laat voor hen om er iets aan te doen, behalve dingen als proberen die Teslaknul ertoe te bewegen om ze naar Mars te vliegen of hun bewustzijn te downloaden naar een kunstmatige intelligentiesatelliet die voor eeuwig door de ruimte dwaalt.

Met het imperialisme zijn de verbanden minder abstract. Meer dan de helft van de federale uitgaven die het land naar believen spendeert opslokkend, en meer dan 1000 militaire installaties in meer dan 100 landen onderhoudend, heeft het Pentagonsysteem zelf de grootste CO₂voetafdruk van elk institutioneel complex op aarde. Het zogenaamde defensiebudget ontvreemdt biljoenen dollars die zouden moeten worden besteed aan groene infrastructuur en groene banen als we de koolstofemissies naar een leefbare schaal willen terugdringen. Tegelijkertijd was de globale overmacht van Amerika lange tijd afhankelijk van de VS-controle over de wereldwijde olie- en gasreserves: de opmerkelijke economische en geopolitieke macht die gaat naar de controle over de toestroom, prijzen en valutarangorde van die reserves en de superwinsten die het resultaat zijn van hun winning en verkoop. Controle over de olie is lange tijd een belangrijke bron van kritieke invloed geweest voor Amerika in het wereldsysteem. (Het feit dat de Verenigde Staten onder Obama de zogenaamde energieonafhankelijkheid bereikten door versneld frakken en boren in het binnenland, verandert niets aan de strategische berekening. Het is nooit primair bedoeld geweest om toegang te krijgen tot de olie voor onze auto’s en vrachtwagens en faciliteiten. Het ging over de kritieke imperiale invloed die de controle over olie Washington oplevert). Een planeet die voor zijn economieën afhankelijk is van hernieuwbare energie in plaats van aardolie, zal minder vatbaar zijn voor een dergelijke imperiale overheersing.

Waarom worden deze onderlinge verbindingen over het hoofd gezien? Omdat de media kapitalistisch zijn en hun sponsoren niet geïnteresseerd om te praten over hoe kapitalisme en zijn kwaadaardige tweeling imperialisme over winst boven mensen gaat, inbegrepen in dit geval winst boven mensen als een georganiseerde aanwezigheid op de planeet.

De laatste vraag die ik kreeg was: “Welke effectieve oplossingen en politieke strategieën heb je te bieden?” Dit is niet wat je vraagt, maar ik wil wel zes dingen zeggen over het pad voorwaarts. Ten eerste: er is een hele reeks bruikbare informatie om de standaard “kosten/baten” argumenten dat we ons niet kunnen veroorloven een wereldwijde ‘Green New Deal’ aan te gaan en dat het overschakelen naar hernieuwbare energie een Arbeidsplaatsenvernietiger is, te weerleggen. Beide argumenten zijn onjuist. De technologieën zijn beschikbaar en betaalbaar. Groene banen betalen wel en zullen beter blijven betalen dan banen met fossiele brandstoffen. Ik heb bronnen daarover die ik graag wil delen.

Ten tweede: We kunnen het ons niet veroorloven om de overstap NIET te maken. Het is op een grimmige manier hilarisch om Democratische en Republikeinse rechtse commentatoren zogenaamde kritische kosten-batenanalyses van de grote, beangstigende ‘Green New Deal’ te horen maken. Wat je ook denkt over de ‘Green New Deal’, of die al dan niet radicaal genoeg is om de klus te klaren, Green New Dealers praten tenminste serieus over het belang van een leefbare aarde. Het lijkt erop dat de samenleving er aanzienlijke kosten voor over heeft om de voortzetting van de soort te verwezenlijken. Het is een groen cliché, maar het is waar: er zijn geen banen op een dode planeet. Er is geen economie op een dode planeet.

Ten derde: We moeten bereid zijn om te praten over groene banen en wat ze doen en zouden kunnen opbrengen en over hoe we sociale veiligheidsnetten kunnen creëren voor werknemers in de fossiele brandstoffensector als we de milieu-omschakeling willen verkopen aan de bevolking. Het CO₂-kapitalistische Exxon-Mobil-Donald Trump-Joe Manchin rechts heeft het denkbeeld verspreid dat groene transformatie een gigantische ‘job-killer’ is. We moeten deze claim tegenspreken op manieren die aantonen dat we begrip hebben en zorg dragen voor de belangen van de meerderheid van de arbeidersklasse.

Ten vierde moeten we existentialisten zijn, geen catastrofisten. Het gaat niet om de kristallen bol. We kunnen ons niets aantrekken van de waarschijnlijkheid. De kans van het gokken op groene transformatie doet er niet toe. Misschien is die slechts 1 op 10. Misschien is die beter. Het maakt niet uit. De kansen gaan naar nul op tien als we geen actie ondernemen. Laat het wedden aan Las Vegas over. Wij voeren actie.

Ten vijfde: Howard Zinn had gelijk. Het gaat niet alleen om wie er in het Witte Huis of het herenhuis van de gouverneur of het kantoor van de burgemeester of de gemeenteraad zit. Het gaat ook en vooral over wie er op straat zit, wie verstoort, wie saboteert, wie kapitaal inactief maakt, wie de pijplijnconstructielocaties bezet, de snelwegen, de werkplaatsen, de gemeentehuizen, de financiële districten, de hoofdkantoren van bedrijven en universiteiten tijdens en na de twee- en vierjaarlijkse, om de kandidaten draaiende, ‘big money’ ‘big media’ reuze partijverkiezingsextravaganties die ons worden verkocht als ‘politiek’ – de enige politiek die ertoe doet. Dit is waar over het bestrijden van racistisch politiegeweld. Het is waar over rechten van arbeiders en fatsoenlijke lonen. Het is waar over dat alles en meer en het is waar over het redden van leefbare ecologie.

Ten zesde: Ken je klimaatvijanden. Als je denkt dat het gewoon de ecofascistische Republikeinen zijn, vergis je je helaas. Ja, in tegenstelling tot Donald Trump ontkende Barack Obama niet het bestaan ​​van een antropogene, werkelijke capitalogene opwarming van de aarde. Maar wat maakt het uit? Zoals Kevin Zeese en Margaret Flowers vorig jaar opmerkten: “Obama heeft wereldwijde klimaatakkoorden afgezwakt en de olie- en gasproductie en -infrastructuur in de Verenigde Staten uitgebreid. … Obama leidde de hoogste gasproductie in de geschiedenis en de productie van ruwe olie steeg met 88%, het snelste tempo in de 150-jarige geschiedenis van de Amerikaanse olie-industrie.”
Obama heeft vorig jaar hierover opgeschept tegenover een stel leidinggevenden van de olie-industrie bij het Baker Institute.

Stem als je denkt dat het enig verschil zal maken, maar pik niet de totale onzin van de Amerikaanse verkiezingsnepvertegenwoordigingspolitiek, het kerkhof van Amerikaanse sociale bewegingen door de jaren heen. Word een Gilet Jaune of een Gilet Vert. Trek je gele, groene, rode en zwarte vesten aan. Leer hoe je barricades kunt bouwen. Bestudeer burgerlijke ongehoorzaamheid. Doe mee met het geweldige ‘Extinction Rebellion’, die een dynamische nieuwe Chicago-afdeling heeft en dit jaar wat spetters zal maken hier en in de rest van de wereld. Denk aan de woorden van Mario Savio: “Er is een tijd dat de bediening van de machine zo verfoeilijk wordt, dat het je zo van streek maakt, dat je niet meer mee kunt doen! Je kunt zelfs niet passief deelnemen! En je moet je lijf op de versnellingen en op de wielen, op de hefbomen, op alle toestellen plaatsen – en je moet ze laten stoppen! “

Als je wacht tot een of andere elitepoliticus deze ecologische puinhoop oplost, zul je aan je lot worden overgelaten voordat de vervaldatum van de mensheid voorbij is.