De naïeve slogan ‘arm, maar gelukkig‘ zou met betere redenen vervangen kunnen worden door ‘arm, maar ongezond‘. Langzaam maar zeker wordt duidelijk, dat hoe groter de kloof tussen rijk en arm wordt, hoe meer gezondheidsklachten de armen hebben. Bovendien sterven armen gemiddeld ettelijke jaren eerder dan rijke mensen. Dit verschil kan niet alleen verklaard worden uit het feit, dat armen een minder goede leefstijl hebben, bijvoorbeeld door meer te roken en alcohol te drinken, dan mensen, die bij de rijkere bovenlaag horen. In een relatief arm land als Cuba, waar de kloof tussen rijk en arm niet zo groot is, is het verschil in gezondheid minimaal, terwijl in een welvarend land als Amerika de gezondheidsverschillen tussen arm en rijk enorm zijn.
Op internet is er veel te vinden, hier bijvoorbeeld de situatie in Den Haag (PDF).
In dit verband is het redelijk om op te merken, dat, wanneer politieke besluiten erop gericht zijn de kloof tussen armoede en rijkdom te vergroten, dat crimineel is, omdat het de gezondheid van arme mensen en hun levensverwachting aantast, ondanks dat wetgeving dit toestaat.
Het grote debacle van Vestia was in 2012 in volle omvang misschien nog niet helemaal doorgedrongen, hoewel de politiek de bonussen aan banden wilde leggen, maar mocht zeker als bekend gelden bij bestuurders van woningcorporaties.
In 2012 heeft een bestuurder van een woningcorporatie in het Oosten des lands € 600.000,- ( dat is meer dan 1,3 miljoen gulden) voor zijn vertrek ontvangen. Ik citeer:
“Daarnaast heeft de heer Catau bij vertrek een vergoeding van €600.000,- ontvangen” (Bron – PDF)
Dat ook kleine bestuurders in het onderwijs zich willen verrijken – Amarantis mag dan als bekend worden verondersteld- is minder bekend.
Citaat uit Onderwijsblad 17, 3 november 2012:
“Reiber trad volgens Kamer van Koophandel-gegevens op 26 oktober 2009 uit functie. Hij bleef op de loonlijst tot en met augustus vorig jaar en staat over 2010 en 2011 met een bezoldiging van 141 duizend euro in de boeken.”
Reiber zou z’n BAPO-verlof hebben opgenomen, wat zich in dit geval alleen bestuurders kunnen permitteren en niet het onderwijzend personeel. Er zou onderzoek hiernaar gedaan worden (bron) en ondanks dat Reiber voorstander van transparantie is, heb ik tot heden niets daarover kunnen lezen.
Beide bestuurders verdienden (ruim) meer dan € 100.000,- per jaar.
Andere tijden komt op 30 oktober 2014 met een uitzending over de geschiedenis van de financiële wantoestanden bij de woningcorporaties. Reeds in 1994 ging het mis: Vestia’s voorganger wordt Eigen Haard uit Enschede, dat als eerste woningcorporatie 80 miljoen gulden had verloren door putopties. (verkorte versie naar de VPRO gids, zie uitgave hieronder.)
De VPRO gids # 43 van 25 oktober t/m 31 oktober 2014 komt hierover met een artikel en schrijft:
“Ze zouden de vrije hand krijgen in wat voor woningen ze mochten bouwen, ervan uitgaande dat ze ook sociale woningen zouden blijven bouwen. Daar verdienden de corporaties te weinig op, dus dat is uiteindelijk niet doorgegaan.
en
“En gaan we dit nog meer meemaken? Bijna iedereen zegt: overal waar we grote sommen geld moeten managen, ga je dit opnieuw meemaken. Denk aan de zorg.”
Tja, arm, maar ongezond.
