Kansen voor een Links van Links

Als mensen het over “mei 1968” in verband met Nederland hebben, liegen ze. De geachte afgevaardigde Martin Butthead Bosma, de Alfred Rosenberg van Wilders, is er zo een. Nederland had 1966, en dat was eerder voorbereid – bij gastcolleges in Berkeley moest Jan Donkers er op wijzen dat Provo echt eerder was dan wat er gaande was in Californië, bijvoorbeeld. Toen ik zo’n half jaar geleden een speech samenstelde voor een studieconferentie over het anarchisme viel mij onder het schrijven in dat Nederland, dat zo regressief lijkt dezer dagen, wel degelijk een voorhoederol heeft op een bepaald punt. Ik mag als schrijver van een vroeg, maar zeker niet het eerste manifest voor dierenbevrijding in Nederland (1998) bevooroordeeld lijken maar aan de andere kant moest ik er al schrijvend achter komen (het helpt gedachten te ordenen, mits je die er wel op nahoudt natuurlijk): Nederland is voorloper met de Partij voor de Dieren. Intussen zijn er dergelijke partijen elders opgericht en deze hebben zelfs ook volksvertegenwoordigsters (dat vrouwen het gezicht bepalen van de partijen is een bijzonderheid die vaak gemakshalve over het hoofd gezien wordt door tegenstanders/-strevers). Je moet even buiten het Nederlandse boerenkoolveld kijken om te zien dat hier iets aan de hand is.

De Partij voor de Dieren is het beste voorbeeld van de andere, utopische politiek, het links van links, zoals Willem Schinkel het noemt. Er zit in de welhaast onvermijdelijke peilingen groei voor de PvdD te bespeuren die zou kunnen samengaan met groeiend inzicht waar de partij voor staat. Maar wie het parlementaire spel meespeelt kan ook niet buiten het kader van het instituut parlement treden. Richten we de blik naar elders.

In Griekenland heeft een partij die “links van links” zou kunnen heten de verkiezingen van afgelopen zondag gewonnen. Als coalitiegenoot koos Syriza een rechtse afsplitsing van de toch al rechtse oligarchenpartij van de Karamanlis-dynastie – een reden hiervoor is dat anderen niet willen samenwerken. En er is een overeenkomst op het punt van tegen “Brussel en Berlijn” zijn, nationalisme, iets wat niet bij een links van links zou moeten horen. Het moest eigenlijk niet mogen, zoals Slavoj Žižek de Financial Times citeert: de zwakke stee in de Eurozone is de kiezer. Die weet niet wat goed is voor De Markt.
De moderne manier van mobiliseren tegen een gekozen regering is oproer kraaien al dan niet tegen massale betaling. Victoria Nuland vond het vermeldenswaard dat de VS vijf miljard had gestoken in de “democratische omwenteling” in Oekraïne die het huidige nazibewind in het zadel heeft geholpen. De verkiezingen worden niet per stembus gewonnen.

De Griekse tegenhanger van de PvdA (die niet de traditie van laatstgenoemde partij achter zich heeft weliswaar) is weggevaagd zondag. Dit staat ook te gebeuren in Nederland, in Spanje wellicht en elders – omdat de sociaal-democratie eenvoudigweg geen alternatief wil of kan bieden. De PvdA is een VVD waar ze het eerste couplet van de Internationale zingen, c’est tout.
Labour zal niet zo van de kaart geveegd worden dankzij het oneerlijke kiessysteem in Groot-Brittannië, maar er dient zich een “links van links” aan dat de door de media omhooggeprezen proletige Torypartij UKIP voorbij zou kunnen streven: Schotse en Welshe nationalisten, met de Groenen. Labour is banger voor de Groenen dan voor de Tories, juist omdat Labour niets anders te bieden heeft dan de Tories en de huidige voorman weet dit zelfs niet retorisch te verdoezelen. De Groenen hebben een bijzonder programma en George Monbiot pakt optimistisch uit na de verkiezingen in Griekenland en met het vooruitzicht van Podemos in Spanje.

Toegegeven: binnen twee dagen de privatisering van de infrastructuur afgelasten, ontslagen ambtenaren weer in dienst nemen en kinderen van immigranten burgerrecht bieden – voor “linkse mensen” is Griekenland nu iets waar je je vingers bij af kunt likken om die uitdrukking ook eens te gebruiken.

(Een mogelijk programma en wie het zouden kunnen steunen de volgende keer).

1 gedachte over “Kansen voor een Links van Links”

  1. Pingback: Een omgekeerde shockdoctrine | Krapuul

Reacties zijn gesloten.