Met bijna 62 procent van de stemmen doet Jeremy Corbyn nog beter dan de eerste keer, toen hij al een historisch hoge score haalde. Systematische ondergraving door zijn eigen parlementaire collega’s en een lastercampagne zonder voorgaande in de Britse media mochten niet baten. De partijbasis bevestigt Corbyn als voorzitter. Hoog tijd voor introspectie bij de Labourtop en de media.
In mei 2015, toen hij zijn kandidatuur indiende, werd Jeremy Corbyn weggelachen door de Britse media, met gulle instemming en bevestiging van het grootste deel van zijn eigen collega’s in het Britse Lagerhuis (Kamer van volksvertegenwoordigers) . Vier maand later, op 12 september 2015, versloeg hij met een openlijk anti-neoliberaal programma drie tegenkandidaten die het politiek-ideologische status-quo van New Labour in stand wilden houden.
Die fout zou de partijtop van Labour niet opnieuw maken. Een systematische lastercampagne werd op gang gezet, die zijn voorgaande niet kent in de Britse naoorlogse geschiedenis. De partijtop zette alles in op één tegenkandidaat.
Nog sterker mandaat dan voorheen
Op 24 september 2016 kreeg Jeremy Corbyn echter een nog sterker mandaat van zijn partijleden, door zijn score te verhogen van 59,5 naar 61,8 procent. Dat eerste resultaat was al het historisch hoogste resultaat dat een kandidaat-voorzitter van Labour ooit had behaald – meer dan Tony Blair bij zijn eerste overwinning in 1994.
Dat deed hij bovendien tegen het overgrote deel van zijn eigen partij-elite in. Meer dan 70 procent van de parlementsleden van zijn eigen partij zegden immers hun steun op na het Brexit-referendum (of liever – ze bevestigden het misprijzen dat ze al voor hem hadden bij zijn eerste verkiezing in september 2015). Deze tweede overwinning op een rij van Corbyn is om meerdere redenen merkwaardig. Eerst en vooral om ideologische redenen.
(Lees verder bij de bron van dit artikel)
Via:: dewereldmorgen.be
