We zijn vandaag een minuut stil. Dat is wat de Staat wil. Aangekondigde, afgesproken stilte. Herdenken van het leed van de slachtoffers en hun nabestaanden. Dat doen we met zijn allen, 60 seconden lang. Wees gerust, ik zal niet gaan lopen schreeuwen. Maar denkt u werkelijk dat ik dezelfde gedachten en gevoelens heb als die van het PVV-schorem en de lui van dit kabinet? Als mijn VVD- en PvdA-buren? Nee hoor, echt niet. Ik voel mij helemaal niet eensgezind met deze 60 seconden lang zwijgende mensen of Het Volk. Ik zou liever hebben dat ze hun mond eens wat vaker opentrekken en een duidelijk NEE laten weerklinken over de planeet.
Dat met zijn allen de neus in één richting houden is uiteraard wel wat ze willen, want het is nodig om een oorlog te kunnen voeren. We zijn in oorlog zei Rutte. WIJ (!) zijn , ja U (!) bent in oorlog met, uhhh…. vul maar in. Ik niet, ik ben niet in oorlog, met niemand. Ik doe niet mee, het is HUN oorlog, al honderden jaren lang.
Als doden worden herdacht heb ik zo mijn eigen emoties. Ik zie militairen die kransen leggen, een koning die verdrietig kijkt, een groot militair vertoon. Zijn het deze mensen die voor mij op de voorgrond horen te staan? Nee, ik zie slechts hypocrisie, de mensen waar het voor mij om gaat zie je juist niet, die zie je nooit. Ik huil om heel andere dingen. Zeker op deze momenten ben ik bij alle leed over de hele wereld. Willens en wetens aangedaan door dezelfde lui die staan te pronken in hun uniformen, beleid gemaakt door politici in hun rouwkledij en Het Volk dat een paar minuten later weer krijst om het bloed van de moslims. Vluchtelingen in brand steekt. Mensen uitzet. De zorg afbreekt tot mensen overlijden. Met hun permissie aan het bombarderen is terwijl de doden worden herdacht.
Ik hoor er niet bij. Ook vandaag niet. Maar ik zal jullie stilte respecteren.
