In buitenlanden heb je nog boekwinkels waar je boeken gerubriceerd kunt vinden buiten de interessevelden van Gezien In De Media of Aanbevolen Door Zeker Dodebomenblaadje. Ironischerwijze is een zo’n rubriek meestal “Culturele studies” waar je als het even mee- of tegenzit Marshall McLuhan en de Frankfurter Schule, benevens hedendaagse denkers als Paul Virilio en Slavoj Žižek kunt vinden naast de geschiedenis in het Licht van de Een of Andere Popsong. Dit of dat nummer was wel niet alom aanwezig maar had gehoord kunnen worden dan en daar en dus heeft het invloed gehad op dit of dat. In films wordt bij wijze van soundtrack de oude catalogus ook vaak opengetrokken. Dergelijke speculaties over gefabriceerde populaire cultuur naast Adorno, het verrast mij, het zou storend moeten zijn, maar ik ben er aan gewend.
Wladimir Iljitsj Oeljanow, zich noemende Lenin, is een tijdlang balling geweest in Zwitserland. Hij zou daar kennis hebben kunnen maken met de grondleggers van DADA, als bezoeker van het Cabaret Voltaire. De schrijver Dominique Noguez werkt de mogelijke ontmoeting tussen de “vaders” van DADA en de “vader” van de Oktoberrevolutie uit tot op het punt waarop de hele Unie van Socialistische Sowjetrepublieken een dadaïstisch experiment is geworden. Op zeker moment is de aardigheid van de “het-zou-gekund-hebben”-grap een beetje voorbij wat mij betreft. Maar er zijn kunstenaars die dit al dan niet, in de geest van DADA, serieus nemen. Men kan nooit weten.
Maar ja, stel dat. Stel dat de Sowjet-Unie een dadaïstisch experiment was, waarom zou Stalin dan niet zijn voorganger hebben willen overtreffen door een vrouwelijke kameraad naar de VS te laten gaan, en daar via Hollywood en andere populaire instellingen de passie van het totale amorele individualisme als Ware Ideologie van het Kapitalisme doen lanceren.
Hier overtreft Stalin zijn voorganger.
Eigenlijk, bij nadere beschouwing, is dat DADA helemaal niet nodig. Of beter, eigenlijk ook wel. Een (voormalig) dadaïst als André Breton was tenslotte lid van de communistische partij die uiteraard ten tijde van zijn lidmaatschap (1927-35) geheel gedomineerd werd vanuit Moskou. Ayn Rand als Sowjetagente hoeft niet in het licht van DADA bezien te worden. Maar het neoliberalisme als teruggekoppeld marxisme-leninisme, gefabriceerd in Moskou en geëxporteerd door Ayn Rand – het is een verleidelijke gedachte.
Aan geen van beide zijden heeft men er belang bij deze waarheid te onthullen.
Dus heb ik het maar voor u gedaan.
Geen dank.
