Het nu volgende heb ik impulsief en in een slag achter elkaar er uitgetikt toen ik de nieuwste commentaren bij deze draad zag.
Het wordt steeds normaler blijkbaar in Nederland om te zeggen dat men normaal moet doen. Wie de norm stelt of wat deze inhoudt dient niet ter discussie te staan. Ik heb geen behoefte aan slachtoffercultuur. Maar ik heb ook geen behoefte aan “normaliteit”. Er valt hier veel door velen over te zeggen en te schrijven en wellicht komt het er hier van in de kerstluwte.
Het Münchhausen-by-proxy-syndroom.
Alles wat ik deed wees er op dat ik krankzinnig was.
Ik waste mijn handen als een krankzinnige. Weet u hoe een krankzinnige zijn handen wast? Kijk hoe ik het doe. Als u er niets bijzonders aan ziet bent u ofwel zelf gek of durft u er niets over te zeggen omdat ik misschien gevaarlijk ben. En een man ben ik ook nooit geweest. Hoewel achtereenvolgende vriendinnen er anders over dachten wist mijn moeder wel beter.
Bij mijn geboorte, althans vanaf het ogenblik dat ik mij waar dan ook bewust van was, had ik rondingen op de plaats waar je als jongen/man ze niet hoort te hebben. Ja, in deze tijden waarin vrouw en man zonder enige terughoudendheid van alles laten zien op dagen die warm lijken te zijn kan ik zeggen: ik ben om minder behandeld. Maar ik heb ze tot mijn achttiende gehad. Toen werden ze operatief verwijderd. Vanaf mijn vijftiende zat het in de planning. Toen ik het kwam bespreken met de huisarts, die het als probleem had opgemerkt bij een onderzoekje, schoot mijn moeder de spreekkamer na afloop binnen om te laten weten: dokter, hij is toch geen man, moet u die handen bekijken.
Alles heeft zijn vrolijke kanten. Ik wist dat het er van zou komen, Love was all around zongen de Troggs plotseling lief en het werd aangekondigd door een klasgenote die achteraf zelf al leuk genoeg was maar die voorzien was.
Ze nestelde zich op het avondje op mij alsof het zo hoorde en het hoorde ook zo.
Maar wat kon ik doen?
Iedere stap die verder ging zou het ooit onontkoombare met zich meebrengen. Voor bepaalde dingen moet je uit de kleren, dat weet u.
Laat dus maar.
De volgende ochtend vroeg zij nauwelijks subtiel of ik nou van haar hield of niet. Zeur niet aan mijn kop. Zo weet je ze wel van je af te schudden, figuurlijk of letterlijk.
Het vreemde is dat ik dat gevoel nog een hele tijd heb gehouden na de operatie.
Ben ik nu “cis” of “trans”? Nu, daarover een andere keer.
In ieder geval was ik al mijn onvoldoendes kwijt na die avond. Behalve gymnastiek uiteraard (dat moest in je blootje, leuk hoor). Ook een resultaat. Iets endocriens vermoed ik.
Na een visite aan mijn ouderlijk huis zei mijn eerste liefde dat zij er een onmiskenbaar incestueuze sfeer proefde. Ik schrok. Heb het er nooit met haar over gehad, wonderlijk zo achteraf. Wat bedoelde zij?
Daar kwam ik pas weer jaren later achter. Incest gaat altijd uit van de machtige partij, zei de therapeute.
Toen de door de verzekering toegestane hoeveelheid gesprekken op was werd mijn moeder met gangreen opgenomen. Zij is niet meer thuisgekomen.
De rekening is gewist. Maar zij was er wel.
http://www.youtube.com/watch?v=Ut5uC91FcbI
Het “normaal” (moeten) ” zijn ” is een grote vaak onzichtbare terreur, niet alleen in gezinnen maar in de hele samenleving voor zover die er zou zijn.
Er wordt door degenen die macht misbruiken ( in welke vorm dan ook ) maar al te graag op gewezen, dat iets ” nou eenmaal zo is, of “eenmaal zo hoort “, waarna met gezwinde spoed de gelijkschakeling bewust of onbewust wordt uitgevoerd.
Goed onderwerp, zeker in een tijd dat ook in de politiek geen vragen meer behoren te worden gesteld, immers iedereen wéét toch dat “het” niet anders kan en “het” zo hoort ? Nou, ik weet van niks, leg het me maar eens uit aub.
Persoonlijk heb ik veel aan Zen, het proberen los te laten van mijn eigen verstarde denkpatronen en het “let go !! ” van pijn en verwarring . Je hebt vaak geen andere keus wil je eruit kunnen komen.
Jammergenoeg wordt vaak gedacht dat Zen een a-politieke “houding” zou bevorderen, niets is minder waar, het lukt me in alle gekte helder te blijven, een Kunst (?) , een Kunde (?).
De gelijkschakeling,heel actueel onderwerp. , Zorgt ervoor dat we met zijn allen naar de verdommenis gaan.
Bevraag en onderzoek alles. Zo niet, wacht ons een nog ergere dictatuur op kleine en grote schaal.
Vandaar ook mijn allergie voor reacties in de zin van: Iedereen weet toch dat, het is algemeen bekend dat, het volk vindt dat etcetera.
Door je artikel Arnold ben ik ( weer eens) stevig aan het denken gezet , dat is goed, moeiljk soms, maar nodig. Dank je.
Meneer van der Kluft (ik weet niet of ik Arnold mag zeggen):
De fysieke problemen die u beschrijft, geven idd de indruk van iets endocriens.
Vrienden van ons hebben een zoon van 16 met dezelde fysieke verschijnselen: zowel die jongen als zijn ouders hebben het er uiteraard heel moeilijk mee. Wij leven erg met hen mee, dus als ik hier impertinente vragen stel, is het omdat u ervaringsdeskundige bent.
1. U schrijft dat u die rondingen had vanaf uw geboorte, de zoon van onze vrienden heeft ze sinds ongeveer een jaar: kan het hetzelfde zijn denkt u ?
2. Die jongen heeft over het geheel genomen ook wat overgewicht. Was u ook een beetje “dik” op die leeftijd? De behandelend internist wil hem nog niet doorverwijzen voor operatie: hij moet eerst afvallen.
3. Zijn er bepaalde oefeningen die de “man boobs” zoals ze tegenwoordig schijnen te heten, verminderen?
Mijn kleinzoons ( 1 resp. 2 jaar ouder dan de betreffende jongeman) zijn in opleiding tot sportleraar en hebben aangebodem zijn “personal trainers” te worden:
Zij hebben een programma voorgesteld van o.a. 5x per week baantjes trekken in het plaatselijke zwembad. Omdat die jongen niet met ontbloot bovenlchaam wil zwemmen, dragen ze dan alle 3 een zelfde t-shirt boven hun zwembroek. Ze willen ook met hem naar de sportschool voor krachttraining.
Mijn vraag aan u: heeft u vroeger ervaring gehad met training en zo ja had het een positief effect?
En vooral de vraag die niet alleen de betreffende jongen bezighoudt, maar ook zijn ouders en eigenlijk ons allemaal: komt het na zo’n operatie niet terug of hou je daar een leven lang last van?
Ik hoop dat u mij die onbescheiden vragen niet kwalijk neemt en misschien is het een beetje off-topic.
Ik vond uw artikel erg aangrijpend en moedig!
@2
Mijn boezem, is mij verzekerd door de androloog – een zeldzaam soort endocrinoloog -, was niet “endocrien” maar een speling van de natuur. Een argwanende internist heeft dit onlangs alsnog bevestigd na onderzoek, zoveel jaar later.
Nu u/je het zegt: ja, ik had nogal heupen en een achterwerk, en het merkwaardige was dat ik verder beslist leptosoom was/ben (het is nu allemaal in mijn buik gaan zitten, maar goed gereedschap heeft een afdakje nodig nietwaar, dat is maatschappelijk minder ongewenst).
Die dikten zijn verdwenen met mijn onbegrip ten aanzien van de wiskunde – door het eens op te schrijven ben ik tot de conclusie van samenhang gekomen, en dat het endocrien was, tot mijn verbazing. De boven beschreven scène met klasgenote was hiervoor de katalysator.
Ik denk dat voor die jongen toch echt alleen een operatie op de weg ligt. Afvallen is altijd makkelijk gezegd maar je leeft intussen ook, en het zijn de zwaarste jaren (overdrachtelijk bedoeld).
Ik heb geen idee of het een goed besluit was van de androloog mij te laten wachten tot na het eindexamen.
Nada niente, is misschien een second opnion een idee? Soms denken mensen binnen dezelfde discipline anders over bepaalde onderwerpen. En wat een lieve en betrokken kleinzoons! Zowiezo is sporten goed, zeker als hij af moet vallen, maar het zal hem ook meer zelfvertrouwen geven en een betere conditie voor een eventuele operatie, ook nooit weg.
Hoe oud is deze jongen nu? Is het een leeftijd dat bij meisjes ook de borsten beginnen te groeien? (ja weet dat dat met vele jaren kan verschillen). Soms maakt Moeder Natuur een vergissing en doet rare dingen met het mensenlichaam.
@ 3.Arnold, bedankt, de beschrijving klopt wel enigszins met die van die jongen. (verder idd nogal leptosoom: vooral nogal fijne, smalle handen en voeten, zelfs in vergelijking met mijn kleinzoons, die beslist geen “kolenschoppen” hebben).
Afvallen is op geen enkele leeftijd gemakkelijk, maar in je tienerjaren vind je je uiterlijk gewoonlijk belangrijker, hetzij omdat je qua geestelijke bagage nog niet zoveel hebt vergaard, hetzij omdat de meeste mensen dan nog niet zo zelfverzekerd zijn
. Zelf was ik op die leeftijd een mooi, slank meisje, maar met mijn 50kg ervan overtuigd dat ik dik was en nooit aan de man zou komen. Ik ben op mijn 18e getrouwd en mijn man vindt mij 44 jaar en bijna 30 kilo later nog steeds mooi, dus het is allemaal goed gekomen.
Ik mail jouw verhaal door aan de moeder van die jongen. Het klinkt hoopgevend voor de toekomst.
@4 Keira:
Jij ook bedankt. Ik heb het advies voor een second opinion direct doorgegeven aan de moeder van die jongen. Hij is 16 en de klachten zijn ongeveer een jaar geleden begonnen, heel langzaam en sluipend.
Zijn ouders zijn aan het sparen om eventueel een operatie zelf te betalen; het zou fijn zijn als bij een 2nd op. blijkt dat het gewoon via de verzekering kan.
Dank je wel!
Nada en daarvoor was hij ook wat te zwaar en had geen klachten? Moet dan toch een aanwijzing zijn? En ik was ook laat met borsten ontwikkelen, uiteraard tot mijn grote verdriet. Was ook pas 15 of zo toen het echt zichtbaar begon te worden.
@7 Keira: Volgens zijn moeder hebben de consultatiebureau’s altijd al aanmerkingen gehad op zijn gewicht, maar zijzelf noemde dat “babyvet” waar hij wel overheen zou groeien als hij in zijn groeispurt in de lengte zou uitschieten. Daarbij heeft zijzelf ook gewichtsproblemen, dus zij dacht dat het wel erfelijk kon zijn. De vader is trouwens slank, op het magere af.
Ik heb hem altijd al een mollig jongetje gevonden, maar vergelijken met je eigen kinderen en kleinkinderen is nooit objectief .
Daarbij komt dat consultatiebureau’s zo ongeveer alle kinderen bestempelen als “te dik”. Behalve de mijne dan, want die bleven evenals later mijn kleinkinderen, broodmager totdat ze door sporten spiermassa gingen opbouwen. Maar dan neem je als moeder die consultatiebureau’s ook met een kilo zout!
Is “cis” nou hetzelfde als wat vaak de ‘interseksen’ wordt genoemd, hermafrodieten zeg maar? (Zijn sinds kort eindelijk met een eigen letter toegevoegd aan het rijtje GLBT.) Ik heb daar vroeger veel over gelezen – in de sex & gender-discussie leek het het bewijs te zijn dat sekse bepalender is dan geslacht. Mensen willen nl. meestal het geslacht aannemen wat overeenkomt met wat ze dachten te zijn, niet wat ze lichamelijk bleken te zijn.
Maar in de sportwereld is dat i.h.a. juist niet zo: veel vrouwelijke atleten die worden gediskwalificeerd omdat ze mannelijk zouden zijn, laten zich ombouwen tot man. Zijn zij dan eigenlijk transen, die altijd al dachten dat ze in een verkeerd lichaam zaten? Voorzover ik weet kijken ze bij sporters naar de chromosomen (het zgn. lichaampje van Barr, het pootje van de ‘X’) en niet naar de geslachtskenmerken. Het is natuurlijk maar de vraag welke methode de doorslag zou moeten geven bij het bepalen welk geslacht iemand heeft.