Of ik hoop ontleen aan de Occupy-beweging, vroeg laatst een vaste bezoeker/reageerder van Krapuul aan mij.
Ja, toch wel.
Ik moet er bij aantekenen dat ik die hoop maar moeilijk aan mijn eigen situatie kan koppelen. Mijn moeder, eerder dit jaar om zeep geholpen door de Osirazorg. Zelf vervolgens dak- of thuisloos gemaakt door de maffiose “woonstichting De Key” van Frank de Grave (VVD) – want ja, een eenkamerappartementje van driehonderd euro inclusief stookkosten enzovoort, hartje stad, dat smijten we leeg als het ons uitkomt. Maakt het uit dat die gast zevenentwintig jaar lang braaf huur betaalt.
Dus de algemeen-maatschappelijke hoop koppelen aan mijzelf lukt niet helemaal.
Dat er iets broeide dat leek op de veenbrand die achteraf gemakshalve wordt samengevat met “1968” leek mij in de loop van vorig jaar duidelijk te worden – vooral aan de hand van de Italiaanse en de Engelse studentenbeweging (die ook na-echoden in Duitsland en Oostenrijk, uw krantje en uw televisietje hadden het te druk met Geert om daar iets over te vermelden). Aan de overkant van Italië ligt Tunesië, en dan zijn we ongeveer aan de nog lang niet geëindigde reeks van 2011. Niks “Arabische lente”, wereldlente.
Voor het eerst sinds de apologeten van het kapitalisme, onder de vlag van kletspraat over “de vrije markteconomie” die welvaart en democratie waarborgen, alle mogelijke discussie smoorden met hun ideologische praatje staat “het kapitalisme” weer ter discussie.
Het niveau waarop dit gebeurt bevalt mij matig, maar de wijze waarop de discussie georganiseerd wordt – leiderloos, “er gebeurt iets, ergens”, er doen zich “situaties” voor – doet mijn achtenzestigershart opleven.
De “vrije markt” levert geen welvaart en democratie, en staat nu zonder smoezen te kijk, met knuppels, tanks, pepperspray, traangas, tasers en wat niet al tegenover degenen die hun geloof erin kwijt zijn (of het nooit gehad hebben en het nu durven zeggen).
Hoop – ik zal de kampeer- en bezettingsbeweging niet nadragen dat zij geen concrete analyse van de concrete situatie levert. Dat komt nog wel, verwacht ik. De confrontatie die de machthebbers zullen zoeken zal de beweging er toe dwingen. Misschien gaat het niet allemaal mooi en lief meer dan, zie Griekenland, waar men ook nog met het georganiseerd racisme van de noorderlingen te kampen heeft.
Jaren geleden heb ik meegewerkt aan een uiterst leerrijke bundel die getiteld was Voor het land van belofte. Ergens hier ligt een doos onverkochte exemplaren klaar voor de boekverbranding van Frank de Grave. Sam de Wolffs gelijknamige boek zit er ook tussen. Ze zijn niet verbrand dankzij mijn eigen bezetting van de Zanddwarsstraat en de hulp van kameraden.
De “Occupy”-beweging biedt voor mensen van de vorige generatie(s), die tot voor zeer kort geleden de ideologische mestkar over zich heenkreeg, uitzicht op wat het land van belofte zou kunnen zijn. Democratie van onderop, eerlijk delen, productie naar behoefte in plaats van voor de winst van enkelen, einde aan wereldhonger en vervuiling, noem maar op – hoe, in hoeverre – dat ligt daar ergens in het dal aan de voet van de berg vanwaar wij allen het land van belofte zien. Wij leven niet om te betalen, al zullen “ze” dat graag volhouden.
Dank je Arnold, ik herken me volledig in het artikel.
Als ik zo terugdenk aan eigen acties, onder andere in Dodewaard ( die blubbertroep 🙂 ) en diverse krakerijen, dan zijn het nu ook weer jongens en meiden die in de kou en in weer en wind opkomen voor hun idealen en daar heel veel voor over hebben, net als wij die toen nog de jongeren waren.
Het is zelfs denk ik heel wat moediger om _nu_ je mond open te trekken dan in de tijd van de 60-er en 70-er jaren, toen zo’n beetje iedereen wel sympathiseerde. Daarbij is ook hetgeen ter discussie staat, het Kapitalisme, heel wat omvangrijker dan “Kernenergie nee bedankt” of iets dergelijks, de machtsstructuren zijn nog ingewikkelder en repressiever geworden dan dat ze toen al waren.
Toch voel ik me wat aan de zijlijn staan, maar dat ligt aan mijzelf denk ik. Ongeduld misschien? Zien dat er een jongere generatie is opgestaan die het op eigen wijze probeert te doen en vaak geen boodschap meer heeft aan de oude Wijze Geschriften en Werken over het Kapitaal of politieke Manifesten, maar dat komt misschien nog wel zoals je schrijft.
In de jaren dat het consumeren, individualiseren en verdere markttroep in de breedste zin van het woord over de wereld werd gepredikt, bleef ik toch trouw aan mijn eigen visie op een vrije-socialistische samenleving, en liet mij niet “lokken”, wat al een uitputtende strijd op zich was: des te sterker de marktterreur werd, des te méér ik kon en ook moest analyseren hoe indringend dit systeem in iedere cel van je wezen probeert binnen te dringen, het is een langzaam slopend gif, totdat de boel ineens ernstig ziek geworden is zoals nu.
Geduld is een schone zaak, en ik zal dan ook de beweging steunen waar ik kan, misschien in de hoop hier en daar wat bij te kunnen sturen, omdat sommige dingen van alle eeuwen zijn.
‘herovering van de hoop’
Dank je Arnold,
dank je dansende koning
zet een tent op voor de oude garde,
en stuur witte duiven naar alle andere tenten,
( kan er helaas zelf niet bij zijn)
Afgelopen nacht in Luna mooi interview met Lieven de Cauter , onze generatie. (radio1, 0.00u tot 2.00u. Zoek zelf maar op, ben nog steeds onhandig in het linken).
L.
@2: L:
[ zet een tent op voor de oude garde, ]
Ik zie het helemaal voor me, een tent met rollators erbij, extra verwarming, e een stuk of wat verpleeghulpen 🙂
#3 le Roidanse
’tent met rollators’ etc.
als dat zou kunnen……
maar verder, niet zo kort door de bocht, beste Roi,
heb als jonge actievoerder, in de zestiger jaren, toen wij ook de wereld opnieuw wilden organiseren, veel geleerd van ‘ ouderen ‘ ( misschien waren ze nog maar in de veertig) als bv. Otto en Lia Boetes, die een grote rol speelden bij de Vietnam-acties, van mensen van de Geweldloze Weerbaarheid, e.a.
En heb later met bewondering gekeken naar de Vijftigplussers in de vredesbeweging , en hoe ze kwamen helpen bij de Dodewaard-acties.
en niet vergeten naar die Luna-uitzending te luisteren!
L.
@4
Otto en Lia. Eerlijk gezegd – schande – waren zij weggezakt uit mijn geheugen, dat in het algemeen toch als scherp wordt aangemerkt door anderen, dus dank. Wat ik verder zou willen zeggen op de commentaren komt in het volgende stuk.
#leRoidanse,
het is trouwens CASA Luna
L.
@6: L :
Sorry, wat bedoel je met : Het is, enzovoorts? Dat de bejaardentent zo gaat heten ?