Het is déjà vu all over again. Alleen had je veertig jaar geleden althans in of naar Nederland geen muziekfilmpjestelevisie, die kwam net iets later.
Je kraakte een pand, in groepsverband. Of was het een groep? Dieptepsycholoog Erich Neumann schrijft dat je van groep moet spreken als de betrokkenen een gezamenlijk beleefd verleden hebben, en op deze manier een band hebben. Dat pand was daarvoor te groot. En een deel van de krakersters kondigde aan een Woongroep te worden die verder niet te maken wilde hebben met het ongeregelde spul dat rondliep in het pand en van plan was er te wonen, wat dat ook mocht inhouden. Boven de toegang tot de corridor die opvallend sterk aan een studentenflat deed denken – zouden we die nou niet net ontvluchten? – werd in koeienletters “SEKSISTEN ROT OP!” gespoten. Zodat je wist dat je welkom was.
De krampachtigheid waarmee sommige mannen de vrijheid om te n***en verdedigden: heel sterk op je taal letten. De penningmeester van het pand werd penningmens. En nog zo het een en ander. En toch vond er stelvorming voorbij de grenzen van bestaande relaties plaats want dat moest kunnen. Geheel buiten het pand lag ik min of meer in scheiding van de vriendin van de afgelopen jaren, die ging inmiddels met de vent van haar zogenaamd beste vriendin, prototypische Hermens. Wat is dat nu weer? Zometeen, mensen.
Het trof dat ik net een Nieuwe Liefde had gevonden die zeker bij haar vriend zou weggaan, want het ging niet tussen hen – iets wat ik uiteraard van harte aanmoedigde. Maar het gebeurde niet. Enfin, ik had het druk elders.
Hermens merkte op dat zijn baardgroei sterker was als hij met Kees had geslapen dan na een nachtje met Ria. Hermens nam mijn glas wijn ter hand en goot het over mijn hoofd uit want ik was niet feministisch genoeg. Hermens was uiteraard Erg Gevoelig. Hermens wist wat de vrouwen wilden (in een vroeger stadium zou hij “vrouwtjes” gezegd hebben).
Ergens onderweg in de tijd is hij toch weer Herman geworden zoals de neoliberale golf van alles en nog wat wegspoelde als mogelijk aandachtspunt.
Ik bekijk de kandidatenlijst van BIJ1. Er staat een vroxw tussen. Een voetnoot legt uit dat dit is omdat woman van man is afgeleid dus schrijft men liever womxn in de USA. Fijn. En daarom noem je je dus vroxw. En daar is die ene ex-partijgenote van de PvdD die mij een eigentijds glas wijn over mijn hoofd uitgegoten heeft door een potje te gaan schelden op twitter, vanuit het niets. Ik ben namelijk geprivilegieerd, moet u weten. Nee, ik ook niet.
Ze hebben zo’n mooi links programma.
Ze zijn antikapitalistisch.
Het kapitalisme schaf je niet per decreet af. De bolsjewieken haalden die truc uit na 1917 en op den duur werd het de slotscène van Animal farm – hoeveel mensenlevens zijn verwoest of gewelddadig beëindigd voor dat punt, om terecht te komen in het huidige maffiakapitalisme van Rusland en China, moet ik het vermelden? Nee, dat heeft niets met BIJ1 te maken. Maar naïveteit is geen excuus.
Ik wens BIJ1 het allerbeste, vermoedelijk wordt dat net een zetel voor Sylvana Simons, en het komt haar zeker toe. Van veejay tot antikapitalistische en antiracistische voorvrouw. Mooi. Het Overton-window schuift weer iets naar links, het midden eigenlijk.
Waarschijnlijk zal BIJ1, als ze het parlement halen, net zo behandeld worden als DENK. Dat vraagt om solidariteit, maar is het wel Links Genoeg om die te tonen met DENK?
De onbedaarlijke jeuk die ik krijg van het sleutelen aan taal dat blijkbaar bij dit soort antikapitalisme en antiracisme hoort kan ik niet van me wegkrabben.
Ik pak een servet en haal de wijn uit mijn haar.
Uitgelichte afbeelding: Door André Karwath aka Aka – Eigen werk, CC BY-SA 3.0, https://commons.wikimedia.org/w/index.php?curid=35268
