Meer dan 70 activisten en persoonlijkheden (lijst hier) uit meer dan 15 Europese landen hebben een tekst over linkse actie in Europa ondertekend, onder hen leden van Podemos en Izquierda Unida (Spanje), Links Blok (Portugal), Parti de Gauche, Ensemble!, NPA (Frankrijk), Volkseenheid en Antarsya (Griekenland), radicaal links uit Denemarken, Cyprus, Slovenië, Bosnië-Herzegovina, Hongarije en Nederland.
In ieder geval begrijpen ze de betekenis van het eerste half jaar Syriza in Griekenland. De intro op de homepagina van Ander Europa zegt het zo: ‘Wie betreurt niet hoe het met het Syriza-experiment afgelopen is? Maar beter dan treuren kan de linkerzijde er de lessen uit trekken, en zich op een nieuwe confrontatie met de EU voorbereiden.’ Hun analyse is realistisch over nieuwe kansen in Europa. De samenvatting op Ander Europa noteert:
Men zal misschien opmerken dat als een linkse regering aan de macht kwam in Madrid ze het gewicht van de Spaanse economie, de vierde grootste van de eurozone, in de schaal kan werpen bij de onderhandelingen met de andere regeringen, en zo toegevingen krijgen die Tsipras niet kreeg. Maar welke toegevingen? Om de economie en de werkgelegenheid te laten opleven via grote publieke uitgaven en dus met een aanzienlijk overheidstekort? Berlijn, de ECB en op zijn minst vijf of zes andere hoofdsteden van de eurozone zullen zich daartegen verzetten. Of sterke maatregelen rond de banken? De ECB en de Commissie zullen dit afwijzen. Wat voor een grote lidstaat niet zal lukken, zal landen als Portugal, Cyprus, Ierland, Slovenië of de Baltische republieken nog minder lukken.
Dit sluit aan bij mijn opmerking in Waarom natiestaat-socialisten een verkeerde strijd voeren over de noodzaak van een kritische massa, dat wil zeggen landen of samenwerkingsverbanden ervan die voldoende economisch gewicht in de schaal leggen.
Vervolgens gaat het stuk in op de mogelijkheid van meerdere linkse regeringen tegelijkertijd in de EU.
Maar als er nu meerdere linkse regeringen tezelfdertijd hun eisen zouden formuleren? Dat zou natuurlijk prima zijn, maar men kan daar niet op rekenen, al was het maar door de verschillende electorale kalenders. Zou een linkse regering in Parijs, in het geval van een overwinning van Mélenchon bij de presidentsverkiezingen van mei 2017 en van radicaal links bij de daaropvolgende wetgevende verkiezingen, in staat zijn om een hervorming van de euro op te dringen? Dat is het uitgangspunt van de campagneploeg van Jean-Luc Mélenchon. Maar men kan daar redelijkerwijze aan twijfelen.
Ergens redelijkerwijze aan twijfelen is een diplomatieke manier zeggen om te zeggen: onmogelijk.
De analyse is tot nog toe correct. Als je een goede analyse hebt gemaakt, kun je met logische gevolgtrekkingen behartigenswaardige aanbevelingen formuleren. Maar die moeten bij de betrokken politieke organisaties blijkbaar in het voorgeprogrammeerde stramien passen. Dat politieke stramien schrijft voor dat natiestaten een grote mate van zelfstandigheid bezitten. De tien voorstellen ter aanbeveling gaan vooral in op maatregelen die afzonderlijke landen zouden kunnen nemen in plaats van te zoeken naar sterke organisatorische samenwerking van basisbewegingen in verschillende betrokken landen. Zo luidt het eerste voorstel: de noodzaak voor een linkse regering om niet te gehoorzamen aan de Europese Commissie. Maar is eerder in het artikel niet geconcludeerd dat zelfs een relatief groot land als Spanje via economische wurgmaatregelen door de rest – trojka – in eenzelfde keurslijf als Griekenland zal worden gedwongen?
Pingback: Nationale en internationale strijd | Krapuul