Europa’s schande

Afgelopen Kerst zei de Britse premier David Cameron op zijn Facebook-pagina dit:

If there is one thing people want at Christmas, it’s the security of having their family around them and a home that is safe. But not everyone has that. Millions of families are spending this winter in refugee camps or makeshift shelters…

So, as we come together with our loved ones, in safety and security, let’s think of those who cannot do the same. Let’s give thanks to those who are helping the vulnerable at home and protecting our freedoms abroad.

Bron

Mooi hè? Ongeveer halverwege tussen de ambtswoning van de Britse premier op Downingstreet Number 10 en zijn collega Rutte in het Torentje, is één van die plekken in Europa waar je kunt zien hoe hol en betekenisloos de mooie woorden van Europese regeringsleiders zijn als het gaat over mensen. Woorden die dan bijna overkomen als een ziekelijke grap van een stel psychopaten dat bij gebrek aan beter in turbulente tijden op enig moment boven is komen drijven en toevallig aan de knoppen van de regeringsmacht is gekomen.

Want wij – mijn vrouw en ik – troffen (o ironie van de geschiedenis) precies op de plek waar vijfenzeventig jaar geleden mensen in de confrontatie met onvoorstelbaar onrecht het beste van zichzelf lieten zien nu zo’n drieduizend wanhopige, aan hun lot overgelaten mensen in de modder van Duinkerke aan. Daaronder zijn ongeveer 800 vrouwen en kinderen. In de kou en de modder, in een onvoorstelbare smerigheid en vooral ook een evenzo onvoorstelbare uitzichtloosheid moeten deze mensen zien te overleven. Soms al maanden. Bijgestaan door een handjevol vrijwilligers uit Engeland, Frankrijk en België die doen wat ze kunnen. Tegengewerkt door politieagenten die – met plastic covers over de schoentjes en de laarsjes zodat ze niet vies worden – heel ‘flink’ iedereen tegenhouden, fouilleren en de tassen en dozen die meegebracht worden het kamp in, doorzoeken.

Want gereedschap alsook bouwmaterialen om iets van een wat weerbestendiger behuizing (voor zover je het zo kunt noemen) te maken zijn – toen wij er waren – VERBOTEN! Dat gold ook voor onze camera’s die we terug moesten leggen in de auto. Want, zo was de uitleg, alleen ‘officiële pers’ was toegestaan.
Sta daar maar even bij stil: ‘officiële pers’…

Met een camera die we onderin een doos met hulpgoederen verstopten slaagden we er alsnog in hetgeen de burgers van Europa blijkbaar niet mogen zien, zichtbaar te maken. Dit zijn wat volgens Rutte de barbaren zijn die aan de poorten van Europa rammelen en die koste wat het koste, zo was ook de teneur van zijn toespraak voor het Europees Parlement in zijn hoedanigheid van voorzitter van de EU, buiten gehouden moeten worden. Maar wij zagen hele vriendelijke en ondanks de ellende en de wanhoop hele weerbare mensen die ondanks alle ellende en uitzichtloosheid er het beste van trachten te maken. Mensen die we in ons harten hebben gesloten.

O, en de barbaren…die zitten in Downingstreet Number 10, het Torentje en aan de Champs Elysées.