Onderstaande teksten zijn te vinden op Dhjana’s eigen weblog, dat op de valreep – die uitdrukking is helaas gepast – van adres veranderd is. De meeste stukken van haar site van de laatste jaren zijn hier verdubbeld geplaatst, het is ook een periode andersom geweest.
Over Eigen Toestanden hebben we het hier niet vaak. Het persoonlijke is politiek, zeker, maar in het algemeen hebben we het over Onderwerpen Die Ons Raken.
Onderstaande stukken zijn van maart, mei en juni jongstleden. Zij dienen om het volgende in perspectief te plaatsen. – AJvdK
Trouwe lezers (zijn die er?) is het waarschijnlijk wel opgevallen: er heerste weer eens volkomen radiostilte op m’n blog. Nou is dat op zich niks nieuws – sterker nog, dat gebeurt regelmatig – maar de oorzaak is wel nieuw. Het is foute boel. ‘t Moet ook maar eens hier gezegd.
Ik ging naar de dokter omdat ik al zo lang hoestte. De dokter zei: ga maar een longfoto laten maken. En daarna een CT-scan. En toen bleek het dus foute boel.
Er is longkanker in het tweede stadium geconstateerd. ‘Tweede stadium’ (van de vier in totaal), dat betekent dat de dichtstbijzijnde lymfeklier is aangetast, maar verderop gelegen lymfeklieren (nog) niet. Er zijn ook geen uitzaaiingen op dit moment.
Het meest waarschijnlijke ‘behandelpad’ op dit moment zou zijn: kijkoperatie, longoperatie (waarbij er één longkwab plus de bijbehorende splitsing wordt weggehaald), daarna chemo. Misschien ook nog bestraling, maar dat is lastig te voorspellen op dit moment. Kortom, de komende maanden ben ik hier wel zoet mee.
En daarna? Geen idee. Er zijn zoveel verschillende scenario’s en ze zijn stuk voor stuk niet te voorspellen. Misschien slaat de behandeling aan. Misschien niet. Misschien ben ik een tijdje kankervrij. Misschien niet. Misschien ben ik iets langere tijd kankervrij. Misschien niet. Wat wel redelijk accuraat te voorspellen is: oud ga ik hier niet mee worden. Longkanker is de dodelijkste vorm van allemaal en heeft de vervelende neiging om vroeg of laat terug te komen.
Zo, het is er uit. Veel mensen om me heen waren al op de hoogte, maar ik moest toch even een drempeltje over om ‘t hier, op dit internetplekje van mij, ook maar kenbaar te maken. Per slot van rekening zal ‘t mijn vermogen om de komende maanden hier te schrijven wel eh… beïnvloeden, op z’n zachtst gezegd. Misschien ga ik er over schrijven. Misschien heb ik daar helemaal geen zin in. Geen idee.
En wat doet dat dan? Want ja, zo’n bericht zet je leven behoorlijk op z’n kop. Op zich ben ik vrij rustig over het gedeelte ‘oké, ik heb longkanker en ik zal hier ergens in de komende jaren dood aan gaan’. Ik was me al redelijk bewust van mijn sterfelijkheid (vanaf ‘t moment dat je voor ‘t eerst ademhaalt in deze wereld staat doodgaan sowieso op de planning) en ik ben ook niet bang voor de dood. Ik ben er behoorlijk van overtuigd dat dood zijn niet iets onaangenaams is. En trouwens, ik zou wel een lousy bouddhiste zijn als ik wél bang zou zijn voor de dood, toch?
Maar dat is natuurlijk niet alles. Ik ben me verschrikkelijk bewust van het verdriet dat dit veroorzaakt bij m’n kinderen. Nu, in de tijd die gaat komen, in de tijd na m’n overlijden. Al die momenten die ik er niet voor ze zal kunnen zijn. Dat ‘even aan mama vragen’ niet meer kan. Dat de kleinkinderen die er nu zijn maar weinig van me mee zullen krijgen, omdat ze nog zo jong zijn. Dat ik toekomstige kleinkinderen misschien nooit zal leren kennen en zij mij ook niet. Daar komt bij dat m’n kinderen geen contact meer hebben met hun vaders – ik heb altijd geprobeerd om twee-ouders-in-één te zijn. Maar dan raken ze nu ook twee-ouders-in-één kwijt.
Dat doet pijn, ja. Onvoorstelbaar pijn. Zoveel pijn dat ik daar nauwelijks bij in de buurt kan komen.
En ik zou liegen als ik zou doen alsof ik niet tegen de behandelingen en alle bijwerkingen daarvan op zie. Ik zie daar behoorlijk tegenop.
Morgen misschien meer.
P.S. en ben ik al gestopt met roken? Ik ben hard op weg. Ik zit nu op twee peukjes per dag, wat enorm is als je bedenkt dat ik van de 30 tot 40 peuken per dag kom. Nul komt dichterbij, als het volgens planning gaat binnen nu en vier dagen. Beter te laat dan nooit.
Stap één
De eerste stap is achter de rug. De eerste stap, dat was een nogal stevige operatie drie weken geleden waarbij niet alleen de hele bovenste kwab van de rechterlong werd verwijderd, maar ook de splitsing waar die bovenkwab op uitkomt. Sleeve resectie. Heel gedoe. Niet opzoeken op youtube, daar word je niet vrolijk van.
Technisch gezien is de operatie helemaal goed gegaan, morgen krijg ik daar wat meer over te horen. Dat betekent niet dat ik dartel rondhuppel in de weilanden vol bloeiende lentebloemen – het doet allemaal nogal zeer (vooral ‘s nachts, ik slaap dan ook bijna niet), ik kom adem tekort en alles gaat langzaam, langzaam, langzaam. Maar er zit vooruitgang in.
Eerst maar eens hier een beetje van bijkomen. Dan de volgende stappen.
Last but not least: ik heb enorm veel kaartjes, mailtjes, belletjes, sms’jes en bezoek gehad. Dat is echt echt echt ontzettend tof. Dank jullie wel allemaal!!!
Zwiep, boink: stap twee in progress
Dit is een vervolg op ‘En ineens is alles anders’ en ‘Stap één’, kortom, een update over het hele longkankergedoe.
Inmiddels heb ik de eerste van de geplande vier chemokuren achter de rug. Waar ik bang voor was (jaja, men lijdt het meest door het lijden dat men vreest) bleef achterwege: ik ben maar een paar dagen flink beroerd geweest. Daarna nog wat dagen volkomen futloos en moe, maar toen dat voorbij was knapte ik redelijk snel op.
Er is ook duidelijk in keerpunt in de revalidatie na de operatie: afgezien van zenuwschadegedoe ben ik gewoon helemaal hersteld. Ja, natuurlijk is mijn conditie nul en kom ik adem tekort. Duh. Er mist een substantieel stuk long. Maar aan het meetapparaatje kan ik zien dat mijn longcapaciteit weer bijna op het niveau van voor de operatie zit.
Kortom, ik ging met een blij gemoed bloed laten prikken in het ziekenhuis, voor de controle vlak voor de tweede chemo. Kom maar op, ik voel me goed, ik ben er klaar voor en ik wil doorgaan zodat het achter de rug is.
Zwiep, boink.
Uit de bloedwaarden bleek dat mijn weerstand te laag was en mijn lichaam zich onvoldoende had hersteld van de eerste chemokuur. Dan mag je nog niet beginnen met de volgende, want die zou het immuunsysteem dan dermate afbreken dat een snotterig buurkindje voor mij het risico op een longontsteking inhoudt. Uitstel dus.
Morgen moet ik weer prikken, ik hoop dat het dan wel goed is en dat ik door kan.
Het was wel een beetje zuur: in de eerste maanden weigerde ik structureel om wat dan ook te plannen, er in mijn achterhoofd rekening mee houdend dat ik tot niks in staat zou zijn. Nu het allemaal goed leek te gaan, had ik voorzichtig optimistisch weer wat dingetjes in mijn agenda genoteerd.
Zwiep, boink.
Het eerste gebod van kankerpatiënten: Gij Zult Niet Plannen.
Dikke kans dat ik me nog een paar keer aan diezelfde steen ga stoten.
Ik zet hier wel een update onder als ik meer weet over de lab-uitslagen.
